Kakkerlakken en honey beer

Koffieceremonie tijdens homevisit

Na het hele lange verhaal van afgelopen donderdag, waarvan ik me toch wel kan voorstellen dat het net iets te lang was om te lezen, dan nu een wat korter verhaal en een verhaal dat ik toch wel even wil vertellen.

Ethiopie. Afrika. Dieren en ongedierte. Ja, helaas komen we er hier ook niet onderuit. Hagedissen zie je regelmatig over een muur sprinten maar ook spinnen en kakkerlakken zijn vaak geziene gasten. Ook in ons pension. Helaas. Ik ben niet echt een fan van dit soort huisdieren en kijk ook tien keer alles na voordat ik met een gerust hart ga slapen. Vanmorgen werd ik wakker en zag nog net een lichtbruine huisgenoot omhoog kruipen aan de binnenkant van mijn klamboe. Iekkk, hoe komt die daarin. Enigszins griezelend had ik de avond ervoor mijn klamboe rondom mijn matras ingestopt maar dat  had hem er niet van weerhouden toch ergens tussendoor te kruipen. Ik was in een klap wakker en moest constateren dat het er drie waren. Hop, bed uit, klamboe uitschudden en klaar. Op naar de badkamer en daar trof ik een mega grote spin aan in de douchebak. Ze vinden me blijkbaar erg alleen maar ik kon zijn gezelschap toch niet zo waarderen. Doordat ik niet weet of de spinnen hier giftig zijn of niet, heb ik hem helaas naar de andere wereld moeten helpen. De douche waar ik zo naar uitkeek, bleek helaas ook een droom. Geen water! Dit was de derde dag al dat er geen water was op het moment dat ik wilde douchen. Gelukkig had ik een teiltje en litermaatje met water staan, dus het ergste leed was geleden. Jammer dat bij thuiskomst vanavond er nog steeds geen water was en dit tot morgenochtend zeker zo zal blijven.

Een heel nauwkeurig proces

Ik moet jullie nog even wat leuks vertellen over mijn Honey Beer ervaring. Samen met andere Ellen had ik eerder deze week een jongen op straat gesproken. Een Ethiopische jongen die het enorm interessant vond om met ons Engels te praten. Hij bleek uit Arba Minch te komen en genoot van een paar dagen vakantie in Awasa bij zijn familie. Hij was bijna afgestudeerd als verpleger en het leek een serieuze jongen. Bovendien voetbalt hij dus hij kon niet meer stuk bij ons. Kende zelfs een aantal Nederlandse topvoetballers. De dag erna stond hij voor het restaurant waar we vaak koffie drinken en trof Ellen hem aan toen ze iets ging ophalen. Hij wilde ons het echte Ethiopische uitgaansleven laten zien en nodigde ons uit om met hem mee te gaan. We zijn met hem meegelopen en liepen als snel door een dorpje langs de asfaltweg om vervolgens bij een drukke straat uit te komen waar een bar was die aan de buitenkant de kleuren groen en geel had en de afbeelding van een koe. Bij de eerste ingang werden we geweigerd maar bij de tweede mochten we naar binnen. Al snel zaten we aan kannetjes honing bier. De reden dat we bij de eerste bar niet naar binnen mochten, was dat er al te veel dronken mannen zaten en dat die vervelend konden worden. Ethiopiers zijn erg beleefd, zorgzaam en vriendelijk naar anderen toe, zeker onbekende blanken.  De kannetjes waren een soort reageerbuisachtige karafjes met een helder gele vloeistof. Het honing bier. Gebrouwen van gras!
Het gras wordt met water aan de kook gebracht en kookt vervolgens twintig minuten. Hierdoor gaat het gras open en komt er honing uit. Dit wordt dan twee weken weggezet zodat het kan gisten. En klaar is het bier. Erg sterk spul en niet onaangenaam van smaak. Er werd echte Ethiopische muziek gedraaid en …. we hebben samen met Ethiopiers gedanst J. Wat een ervaring en wat een mooie mensen!

Oh zo'n blanke vrouw is eng

Zomaar een meisje

Vrijdag hebben we panel discussie gehad op de school. Een bijeenkomst met de leraren en onze coördinator. De meeting werd begonnen met een Ethiopisch koffieritueel en ook hier genoten we van een heerlijk kopje koffie. De leraressen hadden in de Nursery klas op de kleden takken gelegd met daarop kleine gele bloemetjes als welkom. We hebben een constructieve vergadering gehad. De leerkrachten mochten alle punten aangeven die zij als positief ervaren maar ook datgene wat verbeterd kan worden. Door middel van Post-it velletjes mochten ze dit opschrijven en inleveren. Nu aan ons de taak om te inventariseren hoe zij er in staan. Verder hebben ze aangegeven dat ze graag bijles in Engels van ons willen hebben om hun kwaliteiten te kunnen verbeteren.
Na de lunch hebben we nog twee thuisbezoeken gedaan bij gezinnen uit de community. Beide gezinnen waarvan er kinderen op de school zitten en twee heel verschillende achtergronden. Het tweede gezin is behoeftig en zou direct steun nodig hebben. Bijna geen eten, geen sanitaire voorzieningen en een kleine ruimte met veel kinderen. Het eten bestaat grotendeels uit het soort broodmengsel wat uit nep bananenbomen wordt gemaakt en bladeren van kool.
Ondanks de armoede heeft het gezin beloofd dat er volgende week een latrine zal zijn.

Het was een heftige eerste week, enorm veel besproken en ik kan veel uit gaan werken op papier om te kijken of we er verder mee kunnen gaan. Zoals een schoolvoedselprogramma. Maar helaas, alles valt en staat met geld en dat is nou net iets wat er niet is. Wel een uitdaging om te gaan kijken hoe we dit kunnen gaan realiseren. Nu is het weekend!!!! Even verstand op nul.
Zaterdagmorgen krijgen we Amhaarse taalles en ’s middags gaan we injeera bakken en genieten van een zonsondergang. Zondag staat er een wandeltocht van drie uur op het programma naar een waterval en warmwaterbronnen. Eindelijk een warme doucheJ

Tot het volgende berichtje allemaal!

Konjo

Lieve mensen, het is wel een heeeeeel lang verhaal geworden en ik hoop echt dat jullie het willen lezen want internet is een luxe hier in Ethiopie en het zoeken naar een internetcafe viel niet mee. Maar na zes dagen is het gelukt!!!! Vandaar het toch wel ongewoon lange bericht. Dus sorry maar blijf wel lezen want het is echt onwijs gaaf hier :) 

Konjo. Mooi in Amhaars. Een eerste indruk van een land waar ik nog niet eerder wasgeweest. Na mijn vertrek op zaterdagmorgen vanuit Amsterdam, zijn we dan eindelijk rond half drie maandagmiddag aangekomen in Awasa, of ook wel Hawasa zoals ze hier op z’n Amhaars zeggen. We slapen de komende tijd in een pension vlakbij de grote doorgaande weg. Een soort boulevard en alles ziet er hier redelijk modern uit. Veel hotels, restaurantjes en vooral heel veel groen. Dit deel van Ethiopie is enorm groen en erg bergachtig. Awasa ligt op 1600m hoogte, tegen 2000m in Addis Abeba. Maandagmorgen waren we om acht uur uit ons hotel in Addis Abeba, in de rossebuurt J, vertrokken en met verbazing heb ik het landschap bewonderd. De rit was lang, erg lang en ondanks dat er enorm veel te zien was onderweg, leek er geen einde aan te komen. We stopten kort voor een plaspauze en rond een uur hebben we koffie gedronken in een lokaal koffiebarretje langs de grote weg. De plaats heet Shashamena en wordt ook rastafari, rastadorp, genoemd. De plaats is in een soort bedevaartsoord veranderd nadat deze groep rasta’s hier is gaan wonen. Overal kleine kraampjes met bamboe bankjes en de traditionele Ethiopische koffiepotten en kopjes. We werden met veel enthousiasme begroet. Blanken zijn hier toch nog wel een redelijke bezienswaardigheid. Foto’s houden ze niet zo van. Dat hadden we zondag in Addis Abeba ook al gemerkt. Daar hadden we een city tour gedaan en zodra ze een camera zien, trekken ze een doek over hun hoofd of lopen weg, druk gebarend dat ze echt niet op een foto willen. De enkeling die wel op de foto wil, vraagt er geld voor. We zijn zondag naar het hoogste punt in Addis Abeba geweest, het oude keizerlijk paleis van keizer Mingi en de kerk. Gelegen op een hoogte van 2400m. Werkelijk een adembenemend mooi uitzicht. Om de kerk heen was een plein gebouwd waarop tal van mensen zaten of lagen. Eerst leken het zwervers of bedelaars maar al snel hoorden we dat dit mensen zijn die ziek zijn en hierheen komen om in aanraking te komen met het heilige water. Als je dat hebt aangeraakt zou je van je ziekte genezen worden. Beetje kinderlijk gedacht want aids gaat met heilig water toch echt niet over. Ook zat er een vrouw waarvan het gezicht helemaal met as van wierook was ingesmeerd. Een ander idee om van een ziekte af te komen.
Terug naar Shashamena. De koffie werd heet gedronken en was mierzoet. Nog even een snelle wandeling langs de kraampjes en ineens werd er druk naar me gebaard. Ik mocht absoluut geen foto’s maken. Reden? De jongens verkochten quat en ja… daar wil je niet mee op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Er kwam een kauwende jongen naar me toe. Dit moest ik echt proberen. Nou nee, lieverd. Echt niet. Nu niet, straks niet, nooit niet.
We vervolgden onze rit naar Awasa en nadat we onze bagage in het pension hadden achtergelaten, kregen we een introductie van Marije over wat wetenswaardigheden hier en ook over de projecten waar we de komende tijd zullen doorbrengen. Het blijft spannend, ondanks dat de pilot periode heeft plaatsgevonden, blijft het nog pionieren en zullen we veel moeten opzetten de komende tijd. Ik zit samen met een andere Ellen op het community project, een project wat van de Protestantse kerk uitgaat en dinsdagmorgen worden we daar verwacht voor het ontbijt en zullen een uitleg krijgen over wat we daar gaan doen. Ik ben heel benieuwd. Na afloop van de presentatie hebben we de straat wat verkend en rondgelopen. Een beeld wat niet overeenkomt met wat ik in Kenia gewend ben. Onderweg heb ik wel veel armoede gezien, soortgelijke wijken en hutten als in Kenia en ook in Awasa zelf is ondanks de grote straten, de stoplichten, zebrapaden en vele hotels en winkels, veel armoede. Er lopen hier onwijs veel bedelende kinderen rond. Kinderen die je aanspreken met ‘You’ en verwachten dat je hen geld geeft. Kinderen die met kartonnen dozen lopen en zo proberen papieren zakdoekjes of kauwgom te verkopen. Kinderen met gescheurde kleding en soms ook op blote voeten.
Om zes uur is het donker hier en Ellen en ik waren een stuk gaan lopen en liepen tegen zeven uur terug naar het restaurant waar we met de andere vrijwilligers hadden afgesproken. Op de hoek van een grote kruising stond een grote hoeveelheid mensen, jongeren en kinderen. En allemaal keken ze in de richting waar wij vandaan kwamen. Eenmaal aan de overkant gekomen, draaiden we ons om en wat zagen we…. Een supergroot televiescherm waarop video beelden te zien waren. Lachfilmpjes zoals America’s funniest homevideo’s. Reclames en andere beelden gingen voorbij maar vanaf het moment dat wij bij hen op de hoek van de straat bleven kijken, waren wij al snel het beeld waar ze naar keken en niet het televisiescherm. Grappig om te zien dat ondanks dat het een grote plaats is, er hier bijna geen blanken komen. Welkom in Ethiopie.
De eerste nacht in Beab Pension was in eerste instantie zeer relaxt. Afgeknoedeld waren we om negen uur terug in onze kamers. Ja, en toen was het donker en liepen er overal kleine kakkerlakken… Om elf uur stond Trudy voor mijn deur. Of ik al sliep. Er had iemand geprobeerd haar badkamerraam van buitenaf open te maken . Deze ramen liggen aan de buitenkant van de afgesloten en bewaakte binnenplaats en daar is dus geen zicht op. De bewaker sprak geen woord Engels en met veel gebarentaal heeft Trudy hem het raam goed laten dichtmaken en is de eigenaar langs geweest. Er werd druk getimmerd en gedaan en uiteindelijk keerde de rust terug. Helaas niet van lange duur. Er zit een moskee om de hoek en de muzarin riep om vijf uur al op voor gebed. En dan begint de bedrijvigheid hier. Om zes uur wordt er al volop gewerkt. Voor mijn kamer zit de watervoorziening en omdat ze hier ook water verkopen was het dus een flinke drukte. Een vroege dag dus en vol spanning gaan we de eerste ‘werkdag’ in bij Birham Church, waar we eerst een uitleg krijgen over wat we de komende weken moeten gaan doen. Jullie gaan het horen!
Woensdag was handenwasdag. Ethiopie heeft een hygiene week ingesteld en dat is deze week en vandaag aan ons de eer om de kinderen van Rohobod School te leren hoe ze handen moeten wassen, wanneer en waarmee. Maar vooral ook waarom.
Het was zo gaaf. Trudy had een bruine pop bij zich die gebreide kleertjes aan had en bij het zien hoe ze billen moesten afvegen en het onderbroekje van de pop naar beneden trok, lag de hele klas dubbel.
Ook mijn groep was onwijs gaaf. Vijfenzestig kinderen uitleggen in het Engels waarom en hoe en wat. De leraar hobbelde heen en weer tussen twee lokalen omdat een van de onderwijzers er niet was en omdat de kinderen geen Engels praten maar alleen Amhaars, werd het een soort gebaren taal en moest ik er een toneelspelletje van maken en door gebaren laten zien wanneer ze handen moeten wassen. Het was een groot succes, ze lagen werkelijk dubbel van het lachen.
Trudy, Ellen en ik hadden posters getekend met de hele procedure. Deze waren in iedere klas opgehangen en zullen met regelmaat herhaald gaan worden. Het was een groot succes.

Vandaag, donderdag, hebben we een huisbezoek gebracht aan een vrouw uit de community van de kerk waar voor we werken. We wisten niet beter dan dat het een heel arme weduwe was die dringend hulp nodig had maar niets bleek minder waar. Deze vrouw bleek zeven stukken grond te bezitten van 200m2. Haar probleem is dat de zonen automatisch een stuk grond erven en de dochters die getrouwd waren voordat de echtgenoot overleed ook een stuk grond hebben gekregen. De grond waar zij zelf woonde en uiteraard het hutje, traditioneel uit klei opgebouwd en met een rieten dak, is afgebrand en zij heeft een nieuw huis laten bouwen waarin zij haar zoon en schoondochter tijdelijk opnam. Omdat de cultuur voorschrijft dat een moeder niet bij een zoon en schoondochter of andersom mag inwonen, moest zij vertrekken en was vanaf die tijd dakloos. Ze woont nu tijdelijk in het huis van iemand waar zij de maisvelden voor bewaakt maar moet nu in gesprek met haar kinderen om een stuk grond te verkopen om dan een hut te laten bouwen op een van de andere stukken grond. We kregen bij de familie een traditioneel gezette Ethiopische koffie voorgezet. Echt zo onwijs lekker!!! De pastoor zal zich gaan inzetten om deze vrouw te helpen en haar kinderen te overtuigen dat de verkoop van de grond echt nodig is. Het was een super ervaring!

Blijf me vooral volgen en wie weet kan ik binnenkort nog een keer wat plaatsen en dan iets korter ;)
Dikke kus en liefs, Ellen

Hoeveel kan je psychisch hebben als mens?

Voetje van Douglas voor behandeling

Op 25 september en 1 oktober is Charles, mijn maatschappelijk werker in Donyo, Kenia, met een grote groep jongeren vanuit de DISC beweging, een soort cultureel centrum voor de lokale jongeren wat officeel voor Donyo Integrated Sports Center staat maar inmiddels veel meer omvat, naar het gezin van Douglas gegaan.

Douglas met zijn vader voor hun hut

Douglas, een negenjarige jongen die samen met zijn vader (62), moeder (43) en zusje(3 mnd) in een hutje woont. Nou zul je denken, zo zijn er meer. Ja, zo zijn er inderdaad meer alleen hier is de situatie wat schrijnender.

Douglas' aangetaste handjes

Douglas heeft last van Jiggers, zo ook zijn vader en moeder en het babyzusje zag er ook niet al te gezond uit. Jiggers zijn larven van vliegen die als eitje onder de huid gelegd worden. Dit komt door het leven op kleigrond en het niet hebben/dragen van schoenen. Kortom gebrek aan hygienische mogelijkheden. Het gezin werd in mensonterende toestanden aangetroffen. De vader bleek ook nog eens met een gebroken been te zitten en de hut bestond uit allemaal lege plastic flesjes, verpakkingen en helaas zelfs een of andere giftige stof.

De DISC jongeren hebben die 25e september de hele hut ontruimd, de moeder, baby en Douglas werden in het ziekenhuis opgenomen en alle aanwezig rommel en oude kleding is verbrand.

Douglas in het ziekenhuis

Na de succesvolle actie rondom Peter Mutiso, het doofstomme jongetje Tyson en de eerste hulp voor het gezin van Douglas is er meer nodig. Heel veel meer. De moeder en kinderen, die tijdelijk in het Kilimambogo ziekenhuis waren opgenomen, worden weggestuurd uit het ziekenhuis omdat rekeningen niet betaald kunnen worden. Een totale uitstaande kostenpost van Kshs 13.400 (net iets meer dan 100 euro). Voor Douglas is opvang geregeld, de moeder en baby Mary zouden terug gaan naar het hutje. En dat is nou net de probleemomgeving. Het risico dat de baby besmet wordt met Jiggers is enorm en het feit dat eerder al drie baby’s op dezelfde leeftijd zijn overleden, geeft alleen maar meer zorgen. Bovendien heeft de baby de juiste voeding nodig en dat is iets was de moeder niet kan betalen. De baby zou in ieder geval voor drie maanden gespecialiseerde babyvoeding nodig hebben.

De meest noodzakelijke acties nu zijn:

• Zorgen dat de baby voor in ieder geval drie maanden de juiste voeding krijgt (kshs 8.800)
• Aanpassing van de hut naar een leefbare situatie (kshs 30.000)
• Betaling van de ziekenhuisnota (kshs 13.400)
• Bedden en matrassen (kshs 5.300)
• Onvoorziene uitgaven (kshs 2.300)

In totaal gaat het om Kshs 59.800, wat gelijk staat aan ongeveer € 480.

Waarom vragen wij u hier aan mee te helpen?

• Allereerst omdat de moeder al drie baby’s heeft verloren en het risico dat dit kleine meisje het niet gaat redden erg groot is als er niets wordt gedaan
• Ten tweede omdat de kinderen een kans op een betere toekomst verdienen
• Ten derde omdat het meer dan belangrijk is om het Jigger probleem aan te pakken
• Tenslotte omdat wij vinden dat deze mensen geholpen moeten worden. Geholpen om hun waardigheid terug te krijgen en om hen te stimuleren hun grond te gaan gebruiken om zo inkomen te genereren en hier van kunnen leven

Omdat het nodig is om anderen een klein zetje in de goede richting te geven.

Helpt u mee? U kunt uw bijdrage overmaken naar ING 749041404 tnv E.L.Binnekamp ovv Circle4Life/Douglas

Uiteraard blijven we u op de hoogte houden van de ontwikkelingen.

Namens Douglas en Mary alvast bedankt!

En de plaats is .... Awasa

Twee weken, drie dagen en een kleine twintig uur te gaan. Het aftellen is begonnen. Na de reis naar Kenia en het verwerken van alle rapporten, budgetten en contracten is het nu langzaam aan tijd geworden me voor te gaan bereiden op de reis met Be More naar Ethiopie.

Mijn eerste doel was via google meer informatie vinden over de omgeving en de mensen. En guess what … de connectie met Kenia lijkt sterker dan ik ooit had kunnen vermoeden, weliswaar vanuit een andere hoek maar toch.

Awasa, gelegen aan het Lake Awasa, is de locatie waar we, in totaal met zes vrijwilligers over drie projecten, zullen verblijven en van hieruit werken. Onze vlucht vanuit Nederland komt aan in Addis Abeba waar we de eerste nacht(en) zullen verblijven. Op maandagmorgen wordt dan de tocht naar Awasa ondernomen. Deze stad ligt op ongeveer 275 km ten zuiden van Adis Abeba, een rit van zo’n vijf tot zes uur en is de hoofdplaats van de regio Zuid (Yedebub Biheroch Bihereseboch na Hizboch).

De stad ligt op 1685m hoogte en er wonen zo’n 150.000 mensen van 50 verschillende ethnische bevolkingsgroepen zoals Sidama, Wolayta, Hadya, Kambate, Gurage, Amhara en Tigray die elkaar allemaal op hun eigen wijze groeten met: "Kero", "Saro", "Tumma", "Yimtebel", Tenestilign", Akam", of "Kemyalahum". Het Swahili schijnt in het Zuiden van Ethiopie ook gesproken te worden. Lucky me!!!! Komt mijn studie hier ook nog van pas. Zeker langs de grote doorgaande wegen geldt het Swahili als overkoepelende taal inmiddels. Heerlijk idee. Ik hoop ook echt dat ik er daar wat mee kan.

Awassa is als een kleurrijke regenboog met een kaleidoscoop aan volkeren en talen. De Sidama bevolking, die in deze regio woont, speelt een belangrijke rol in de koffie export maar zij zijn met name bekend door de soort bijenkorfachtig gevlochten hutjes, gemaakt van bamboe (het frame) en opgevuld wordt met gras en een soort bananenbladeren als bescherming tegen de regen.

De connectie met Kenia ligt in het merendistrict. Lake Awasa, met een oppervlakte van 129km2 en een diepte van ongeveer 10m, is een van de meren in Great Rift Valley die door een groot deel van het Oostelijk Afrikaanse Continent loopt. Het Awasa meer is het kleinste meer van de Rift Valley en ligt temidden van glooiende heuvels. Het meer heeft zich in een oude vulkaankrater gevormd en er monden geen riviertjes in uit. De lodge waar we zullen verblijven, hoe toepasselijk in Afrika, The Circle of Life, ligt aan het meer. Verder wordt het meer ook nog gebruikt door de locale bevolking, die thuis geen watervoorzieningen hebben, om te wassen en te badderen.

De projecten die Be More hier gaat ondersteunen, het vierde land in Afrika inmiddels al weer!, zijn van verschillende aard. Er was een project opgestart rondom Aids/HIV maar de voortgang daarvan is niet geheel zeker, verder is er een project wat door een blinde man is gestart en dit is een school waar blinde en dove kinderen naar toe gaan en er is een communityproject waar steun verleend wordt in het opzetten van van alles. Zoals het op mij overkomt nu een soort family empowerment programma. Dit laatste project zal vermoedelijk het project worden waar ik me vier weken voor mag inzetten samen met nog een vrijwilliger. Het lot beschikte zo, maar to be honest, trekt dit me het meeste en komt het meeste overeen met hetgeen ik in Kenia ook zo onwijs vind. Meer details zal ik horen op de informatie- en trainingsbijeenkomst op 15 oktober. Spannend!!!!

Omdat me helaas de tijd ontbreekt om ook voor hier nog de nodige sponsoracties op te gaan zetten, houd ik het toch maar even op een simpele oproep voor een bijdrage aan diegenen die zich kunnen vereenzelvigen met mijn nieuwe project. Willen jullie doneren, doe het dan rechtstreeks naar Be More onder vermelding van mijn naam, dan komt het zeker goed en wordt het gebruikt voor het project zelf. Kijk voor de betalingsgegevens even op de site http://www.be-more.nl/ Voor die mensen die al naar mij hadden overgemaakt m.b.t. Ethiopie, don't worry, ook dit gaat erheen! Mocht je me nog niet volgen en dit wel graag willen… gewoon rechts op mijn pagina bij Be More even je emailadres invullen en de rest gaat vanzelf ! http://www.ellenvangemert.be-more.nl/