Lieve mensen, het is wel een heeeeeel lang verhaal geworden en ik hoop echt dat jullie het willen lezen want internet is een luxe hier in Ethiopie en het zoeken naar een internetcafe viel niet mee. Maar na zes dagen is het gelukt!!!! Vandaar het toch wel ongewoon lange bericht. Dus sorry maar blijf wel lezen want het is echt onwijs gaaf hier :)
Konjo. Mooi in Amhaars. Een eerste indruk van een land waar ik nog niet eerder wasgeweest. Na mijn vertrek op zaterdagmorgen vanuit Amsterdam, zijn we dan eindelijk rond half drie maandagmiddag aangekomen in Awasa, of ook wel Hawasa zoals ze hier op z’n Amhaars zeggen. We slapen de komende tijd in een pension vlakbij de grote doorgaande weg. Een soort boulevard en alles ziet er hier redelijk modern uit. Veel hotels, restaurantjes en vooral heel veel groen. Dit deel van Ethiopie is enorm groen en erg bergachtig. Awasa ligt op 1600m hoogte, tegen 2000m in Addis Abeba. Maandagmorgen waren we om acht uur uit ons hotel in Addis Abeba, in de rossebuurt J, vertrokken en met verbazing heb ik het landschap bewonderd. De rit was lang, erg lang en ondanks dat er enorm veel te zien was onderweg, leek er geen einde aan te komen. We stopten kort voor een plaspauze en rond een uur hebben we koffie gedronken in een lokaal koffiebarretje langs de grote weg. De plaats heet Shashamena en wordt ook rastafari, rastadorp, genoemd. De plaats is in een soort bedevaartsoord veranderd nadat deze groep rasta’s hier is gaan wonen. Overal kleine kraampjes met bamboe bankjes en de traditionele Ethiopische koffiepotten en kopjes. We werden met veel enthousiasme begroet. Blanken zijn hier toch nog wel een redelijke bezienswaardigheid. Foto’s houden ze niet zo van. Dat hadden we zondag in Addis Abeba ook al gemerkt. Daar hadden we een city tour gedaan en zodra ze een camera zien, trekken ze een doek over hun hoofd of lopen weg, druk gebarend dat ze echt niet op een foto willen. De enkeling die wel op de foto wil, vraagt er geld voor. We zijn zondag naar het hoogste punt in Addis Abeba geweest, het oude keizerlijk paleis van keizer Mingi en de kerk. Gelegen op een hoogte van 2400m. Werkelijk een adembenemend mooi uitzicht. Om de kerk heen was een plein gebouwd waarop tal van mensen zaten of lagen. Eerst leken het zwervers of bedelaars maar al snel hoorden we dat dit mensen zijn die ziek zijn en hierheen komen om in aanraking te komen met het heilige water. Als je dat hebt aangeraakt zou je van je ziekte genezen worden. Beetje kinderlijk gedacht want aids gaat met heilig water toch echt niet over. Ook zat er een vrouw waarvan het gezicht helemaal met as van wierook was ingesmeerd. Een ander idee om van een ziekte af te komen.
Terug naar Shashamena. De koffie werd heet gedronken en was mierzoet. Nog even een snelle wandeling langs de kraampjes en ineens werd er druk naar me gebaard. Ik mocht absoluut geen foto’s maken. Reden? De jongens verkochten quat en ja… daar wil je niet mee op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Er kwam een kauwende jongen naar me toe. Dit moest ik echt proberen. Nou nee, lieverd. Echt niet. Nu niet, straks niet, nooit niet.
We vervolgden onze rit naar Awasa en nadat we onze bagage in het pension hadden achtergelaten, kregen we een introductie van Marije over wat wetenswaardigheden hier en ook over de projecten waar we de komende tijd zullen doorbrengen. Het blijft spannend, ondanks dat de pilot periode heeft plaatsgevonden, blijft het nog pionieren en zullen we veel moeten opzetten de komende tijd. Ik zit samen met een andere Ellen op het community project, een project wat van de Protestantse kerk uitgaat en dinsdagmorgen worden we daar verwacht voor het ontbijt en zullen een uitleg krijgen over wat we daar gaan doen. Ik ben heel benieuwd. Na afloop van de presentatie hebben we de straat wat verkend en rondgelopen. Een beeld wat niet overeenkomt met wat ik in Kenia gewend ben. Onderweg heb ik wel veel armoede gezien, soortgelijke wijken en hutten als in Kenia en ook in Awasa zelf is ondanks de grote straten, de stoplichten, zebrapaden en vele hotels en winkels, veel armoede. Er lopen hier onwijs veel bedelende kinderen rond. Kinderen die je aanspreken met ‘You’ en verwachten dat je hen geld geeft. Kinderen die met kartonnen dozen lopen en zo proberen papieren zakdoekjes of kauwgom te verkopen. Kinderen met gescheurde kleding en soms ook op blote voeten.
Om zes uur is het donker hier en Ellen en ik waren een stuk gaan lopen en liepen tegen zeven uur terug naar het restaurant waar we met de andere vrijwilligers hadden afgesproken. Op de hoek van een grote kruising stond een grote hoeveelheid mensen, jongeren en kinderen. En allemaal keken ze in de richting waar wij vandaan kwamen. Eenmaal aan de overkant gekomen, draaiden we ons om en wat zagen we…. Een supergroot televiescherm waarop video beelden te zien waren. Lachfilmpjes zoals America’s funniest homevideo’s. Reclames en andere beelden gingen voorbij maar vanaf het moment dat wij bij hen op de hoek van de straat bleven kijken, waren wij al snel het beeld waar ze naar keken en niet het televisiescherm. Grappig om te zien dat ondanks dat het een grote plaats is, er hier bijna geen blanken komen. Welkom in Ethiopie.
De eerste nacht in Beab Pension was in eerste instantie zeer relaxt. Afgeknoedeld waren we om negen uur terug in onze kamers. Ja, en toen was het donker en liepen er overal kleine kakkerlakken… Om elf uur stond Trudy voor mijn deur. Of ik al sliep. Er had iemand geprobeerd haar badkamerraam van buitenaf open te maken . Deze ramen liggen aan de buitenkant van de afgesloten en bewaakte binnenplaats en daar is dus geen zicht op. De bewaker sprak geen woord Engels en met veel gebarentaal heeft Trudy hem het raam goed laten dichtmaken en is de eigenaar langs geweest. Er werd druk getimmerd en gedaan en uiteindelijk keerde de rust terug. Helaas niet van lange duur. Er zit een moskee om de hoek en de muzarin riep om vijf uur al op voor gebed. En dan begint de bedrijvigheid hier. Om zes uur wordt er al volop gewerkt. Voor mijn kamer zit de watervoorziening en omdat ze hier ook water verkopen was het dus een flinke drukte. Een vroege dag dus en vol spanning gaan we de eerste ‘werkdag’ in bij Birham Church, waar we eerst een uitleg krijgen over wat we de komende weken moeten gaan doen. Jullie gaan het horen!
Woensdag was handenwasdag. Ethiopie heeft een hygiene week ingesteld en dat is deze week en vandaag aan ons de eer om de kinderen van Rohobod School te leren hoe ze handen moeten wassen, wanneer en waarmee. Maar vooral ook waarom.
Het was zo gaaf. Trudy had een bruine pop bij zich die gebreide kleertjes aan had en bij het zien hoe ze billen moesten afvegen en het onderbroekje van de pop naar beneden trok, lag de hele klas dubbel.
Ook mijn groep was onwijs gaaf. Vijfenzestig kinderen uitleggen in het Engels waarom en hoe en wat. De leraar hobbelde heen en weer tussen twee lokalen omdat een van de onderwijzers er niet was en omdat de kinderen geen Engels praten maar alleen Amhaars, werd het een soort gebaren taal en moest ik er een toneelspelletje van maken en door gebaren laten zien wanneer ze handen moeten wassen. Het was een groot succes, ze lagen werkelijk dubbel van het lachen.
Trudy, Ellen en ik hadden posters getekend met de hele procedure. Deze waren in iedere klas opgehangen en zullen met regelmaat herhaald gaan worden. Het was een groot succes.
Vandaag, donderdag, hebben we een huisbezoek gebracht aan een vrouw uit de community van de kerk waar voor we werken. We wisten niet beter dan dat het een heel arme weduwe was die dringend hulp nodig had maar niets bleek minder waar. Deze vrouw bleek zeven stukken grond te bezitten van 200m2. Haar probleem is dat de zonen automatisch een stuk grond erven en de dochters die getrouwd waren voordat de echtgenoot overleed ook een stuk grond hebben gekregen. De grond waar zij zelf woonde en uiteraard het hutje, traditioneel uit klei opgebouwd en met een rieten dak, is afgebrand en zij heeft een nieuw huis laten bouwen waarin zij haar zoon en schoondochter tijdelijk opnam. Omdat de cultuur voorschrijft dat een moeder niet bij een zoon en schoondochter of andersom mag inwonen, moest zij vertrekken en was vanaf die tijd dakloos. Ze woont nu tijdelijk in het huis van iemand waar zij de maisvelden voor bewaakt maar moet nu in gesprek met haar kinderen om een stuk grond te verkopen om dan een hut te laten bouwen op een van de andere stukken grond. We kregen bij de familie een traditioneel gezette Ethiopische koffie voorgezet. Echt zo onwijs lekker!!! De pastoor zal zich gaan inzetten om deze vrouw te helpen en haar kinderen te overtuigen dat de verkoop van de grond echt nodig is. Het was een super ervaring!
Blijf me vooral volgen en wie weet kan ik binnenkort nog een keer wat plaatsen en dan iets korter ;)
Dikke kus en liefs, Ellen
Konjo. Mooi in Amhaars. Een eerste indruk van een land waar ik nog niet eerder wasgeweest. Na mijn vertrek op zaterdagmorgen vanuit Amsterdam, zijn we dan eindelijk rond half drie maandagmiddag aangekomen in Awasa, of ook wel Hawasa zoals ze hier op z’n Amhaars zeggen. We slapen de komende tijd in een pension vlakbij de grote doorgaande weg. Een soort boulevard en alles ziet er hier redelijk modern uit. Veel hotels, restaurantjes en vooral heel veel groen. Dit deel van Ethiopie is enorm groen en erg bergachtig. Awasa ligt op 1600m hoogte, tegen 2000m in Addis Abeba. Maandagmorgen waren we om acht uur uit ons hotel in Addis Abeba, in de rossebuurt J, vertrokken en met verbazing heb ik het landschap bewonderd. De rit was lang, erg lang en ondanks dat er enorm veel te zien was onderweg, leek er geen einde aan te komen. We stopten kort voor een plaspauze en rond een uur hebben we koffie gedronken in een lokaal koffiebarretje langs de grote weg. De plaats heet Shashamena en wordt ook rastafari, rastadorp, genoemd. De plaats is in een soort bedevaartsoord veranderd nadat deze groep rasta’s hier is gaan wonen. Overal kleine kraampjes met bamboe bankjes en de traditionele Ethiopische koffiepotten en kopjes. We werden met veel enthousiasme begroet. Blanken zijn hier toch nog wel een redelijke bezienswaardigheid. Foto’s houden ze niet zo van. Dat hadden we zondag in Addis Abeba ook al gemerkt. Daar hadden we een city tour gedaan en zodra ze een camera zien, trekken ze een doek over hun hoofd of lopen weg, druk gebarend dat ze echt niet op een foto willen. De enkeling die wel op de foto wil, vraagt er geld voor. We zijn zondag naar het hoogste punt in Addis Abeba geweest, het oude keizerlijk paleis van keizer Mingi en de kerk. Gelegen op een hoogte van 2400m. Werkelijk een adembenemend mooi uitzicht. Om de kerk heen was een plein gebouwd waarop tal van mensen zaten of lagen. Eerst leken het zwervers of bedelaars maar al snel hoorden we dat dit mensen zijn die ziek zijn en hierheen komen om in aanraking te komen met het heilige water. Als je dat hebt aangeraakt zou je van je ziekte genezen worden. Beetje kinderlijk gedacht want aids gaat met heilig water toch echt niet over. Ook zat er een vrouw waarvan het gezicht helemaal met as van wierook was ingesmeerd. Een ander idee om van een ziekte af te komen.
Terug naar Shashamena. De koffie werd heet gedronken en was mierzoet. Nog even een snelle wandeling langs de kraampjes en ineens werd er druk naar me gebaard. Ik mocht absoluut geen foto’s maken. Reden? De jongens verkochten quat en ja… daar wil je niet mee op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Er kwam een kauwende jongen naar me toe. Dit moest ik echt proberen. Nou nee, lieverd. Echt niet. Nu niet, straks niet, nooit niet.
We vervolgden onze rit naar Awasa en nadat we onze bagage in het pension hadden achtergelaten, kregen we een introductie van Marije over wat wetenswaardigheden hier en ook over de projecten waar we de komende tijd zullen doorbrengen. Het blijft spannend, ondanks dat de pilot periode heeft plaatsgevonden, blijft het nog pionieren en zullen we veel moeten opzetten de komende tijd. Ik zit samen met een andere Ellen op het community project, een project wat van de Protestantse kerk uitgaat en dinsdagmorgen worden we daar verwacht voor het ontbijt en zullen een uitleg krijgen over wat we daar gaan doen. Ik ben heel benieuwd. Na afloop van de presentatie hebben we de straat wat verkend en rondgelopen. Een beeld wat niet overeenkomt met wat ik in Kenia gewend ben. Onderweg heb ik wel veel armoede gezien, soortgelijke wijken en hutten als in Kenia en ook in Awasa zelf is ondanks de grote straten, de stoplichten, zebrapaden en vele hotels en winkels, veel armoede. Er lopen hier onwijs veel bedelende kinderen rond. Kinderen die je aanspreken met ‘You’ en verwachten dat je hen geld geeft. Kinderen die met kartonnen dozen lopen en zo proberen papieren zakdoekjes of kauwgom te verkopen. Kinderen met gescheurde kleding en soms ook op blote voeten.
Om zes uur is het donker hier en Ellen en ik waren een stuk gaan lopen en liepen tegen zeven uur terug naar het restaurant waar we met de andere vrijwilligers hadden afgesproken. Op de hoek van een grote kruising stond een grote hoeveelheid mensen, jongeren en kinderen. En allemaal keken ze in de richting waar wij vandaan kwamen. Eenmaal aan de overkant gekomen, draaiden we ons om en wat zagen we…. Een supergroot televiescherm waarop video beelden te zien waren. Lachfilmpjes zoals America’s funniest homevideo’s. Reclames en andere beelden gingen voorbij maar vanaf het moment dat wij bij hen op de hoek van de straat bleven kijken, waren wij al snel het beeld waar ze naar keken en niet het televisiescherm. Grappig om te zien dat ondanks dat het een grote plaats is, er hier bijna geen blanken komen. Welkom in Ethiopie.
De eerste nacht in Beab Pension was in eerste instantie zeer relaxt. Afgeknoedeld waren we om negen uur terug in onze kamers. Ja, en toen was het donker en liepen er overal kleine kakkerlakken… Om elf uur stond Trudy voor mijn deur. Of ik al sliep. Er had iemand geprobeerd haar badkamerraam van buitenaf open te maken . Deze ramen liggen aan de buitenkant van de afgesloten en bewaakte binnenplaats en daar is dus geen zicht op. De bewaker sprak geen woord Engels en met veel gebarentaal heeft Trudy hem het raam goed laten dichtmaken en is de eigenaar langs geweest. Er werd druk getimmerd en gedaan en uiteindelijk keerde de rust terug. Helaas niet van lange duur. Er zit een moskee om de hoek en de muzarin riep om vijf uur al op voor gebed. En dan begint de bedrijvigheid hier. Om zes uur wordt er al volop gewerkt. Voor mijn kamer zit de watervoorziening en omdat ze hier ook water verkopen was het dus een flinke drukte. Een vroege dag dus en vol spanning gaan we de eerste ‘werkdag’ in bij Birham Church, waar we eerst een uitleg krijgen over wat we de komende weken moeten gaan doen. Jullie gaan het horen!
Woensdag was handenwasdag. Ethiopie heeft een hygiene week ingesteld en dat is deze week en vandaag aan ons de eer om de kinderen van Rohobod School te leren hoe ze handen moeten wassen, wanneer en waarmee. Maar vooral ook waarom.
Het was zo gaaf. Trudy had een bruine pop bij zich die gebreide kleertjes aan had en bij het zien hoe ze billen moesten afvegen en het onderbroekje van de pop naar beneden trok, lag de hele klas dubbel.
Ook mijn groep was onwijs gaaf. Vijfenzestig kinderen uitleggen in het Engels waarom en hoe en wat. De leraar hobbelde heen en weer tussen twee lokalen omdat een van de onderwijzers er niet was en omdat de kinderen geen Engels praten maar alleen Amhaars, werd het een soort gebaren taal en moest ik er een toneelspelletje van maken en door gebaren laten zien wanneer ze handen moeten wassen. Het was een groot succes, ze lagen werkelijk dubbel van het lachen.
Trudy, Ellen en ik hadden posters getekend met de hele procedure. Deze waren in iedere klas opgehangen en zullen met regelmaat herhaald gaan worden. Het was een groot succes.
Vandaag, donderdag, hebben we een huisbezoek gebracht aan een vrouw uit de community van de kerk waar voor we werken. We wisten niet beter dan dat het een heel arme weduwe was die dringend hulp nodig had maar niets bleek minder waar. Deze vrouw bleek zeven stukken grond te bezitten van 200m2. Haar probleem is dat de zonen automatisch een stuk grond erven en de dochters die getrouwd waren voordat de echtgenoot overleed ook een stuk grond hebben gekregen. De grond waar zij zelf woonde en uiteraard het hutje, traditioneel uit klei opgebouwd en met een rieten dak, is afgebrand en zij heeft een nieuw huis laten bouwen waarin zij haar zoon en schoondochter tijdelijk opnam. Omdat de cultuur voorschrijft dat een moeder niet bij een zoon en schoondochter of andersom mag inwonen, moest zij vertrekken en was vanaf die tijd dakloos. Ze woont nu tijdelijk in het huis van iemand waar zij de maisvelden voor bewaakt maar moet nu in gesprek met haar kinderen om een stuk grond te verkopen om dan een hut te laten bouwen op een van de andere stukken grond. We kregen bij de familie een traditioneel gezette Ethiopische koffie voorgezet. Echt zo onwijs lekker!!! De pastoor zal zich gaan inzetten om deze vrouw te helpen en haar kinderen te overtuigen dat de verkoop van de grond echt nodig is. Het was een super ervaring!
Blijf me vooral volgen en wie weet kan ik binnenkort nog een keer wat plaatsen en dan iets korter ;)
Dikke kus en liefs, Ellen
Hey Ellen,
BeantwoordenVerwijderenSuper om je weer te kunnen volgen!
Geniet van alle mooie ervaringen.
Liefs, Pamela