Het laatste bericht vanuit Kenia

School feeding programs en Outreach Projects Naast de activiteiten rondom het weeshuis, de microkredieten in de sloppenwijken, het omaproject en de boerderij heeft Macheo ook een ‘school feeding program’.
Dit houdt in dat verschillende scholen, op dit moment acht, in rural area’s en in en nabij sloppenwijken van voedsel worden voorzien voor kinderen. Vaak zijn de leefomstandigheden zo triest dat kinderen niet naar school gaan omdat ze op straat naar eten lopen te zoeken of dingetjes proberen te vinden om te verkopen om zo maar iets te eten te krijgen. Anderen gaan naar school met een lege maag en hebben de hele dag geen of soms heel weinig te eten.

Ons eerste bezoek afgelopen maandag was aan een school in de rural area’s. Iembeni Primary School, een school waar 240 kinderen heen komen en tussen de middag een warme maaltijd krijgen. Regelmatig rijden er pick up trucks namens Macheo deze scholen af om rijst, meel, bonen, groente enz. te bezorgen zodat de door Macheo aangestelde kookmoeders de maaltijden voor alle kinderen kunnen bereiden. Het aantal kinderen wat hierdoor weer naar school komt groeit hierdoor aanzienlijk. De hoofdonderwijzer meldde ons dat vorig jaar slechts 25% van de kinderen geregeld naar school kwam, nu is dit percentage 75% en alleen door ziekte blijven ze thuis. Ook is een ‘maandverband’ project gestart op initiatief van een vrijwilliger. De meisjes uit de arme gebieden ontbreekt het aan iedere privacy en hygiënische middelen. Als maandverband werden bananenbladeren of afgescheurde repen stof gebruikt en vaak was er geen ondergoed. Sinds er maandverband beschikbaar is, komen deze meisjes gewoon naar school terwijl ze vroeger een week niet kwamen.
De schoolgebouwen is een ander verhaald. Het oude deel van de school, waar nu zes klassen in gehuisvest zijn, verkeert in een armzalige toestand en is met klei opgebouwd. Door de regen en wind staat dit op instorten. Er zijn geen deuren en ramen en het dak vertoont gaten. Ik denk dat dit een mooi project is om op te pakken als ik weer terug ben. Ook de buitenkeuken is een droevig gezicht. Een krot met een golfplatendak wat aan alle kanten doorlekt. Er wordt op de grond gekookt op een houtvuur.

De scholen in de sloppenwijken die wij maandag bezocht hebben, kampen allemaal met dezelfde problemen. Kinderen die op straat naar eten zoeken omdat ze thuis geen eten krijgen en hebben. De voedsel programma’s zijn een uitkomst. Ze krijgen onderwijs, worden ondersteund en krijgen voedsel.

’s Middags hebben we ook nog het project Action for Children bezocht. Een Engelse stichting die straatkinderen uit Thika en omgeving opvangt, begeleid en weer voorbereid op het leven in hun dorp maar dan op een manier waarop ze kunnen overleven zelfstandig. Veel van de kinderen zijn aan lijm verslaafd als ze worden opgenomen en sommigen lopen weg omdat ze het niet volhouden. Uiteindelijk keren ze bijna allemaal weer terug omdat een volle maag en hulp toch beter voelt. Deze jongens worden zes maanden intensief begeleid, ze wonen in een gehuurd pand in Thika en er is een huisvader en huismoeder om hen te begeleiden. Een aantal van hen gaat weer naar school, anderen worden op het terrein bijgeschoold op zo weer op het goede niveau te komen. Ook zorgen ze zelf voor hun was. We hebben het huis bezocht aan het eind van de dag en troffen bijna alle jongens aan, een van hen was nog onderweg van school naar huis. Een geweldige groep jongens die bereid zijn voor hun toekomst te vechten. Naast de Engelse oprichtster wordt deze stichting ondersteund door advocaten. Een van hen is een gepensioneerde advocaat, die hier in hoog aanzien staat en vele moeilijke zaken op zijn naam heeft staan. Hij zet zich belangeloos in voor deze kinderen en is momenteel bezig met een zaak tegen een vader die zijn drie kinderen (meisjes) stelselmatig verkrachtte. De moeder beschermde haar kinderen vaak door zich met hen in de keukenruimte op te sluiten en daar op de grond te slapen. Het oudste meisje van dertien is inwendig zo beschadigd dat haar baarmoeder verwijderd moest worden en zij nooit kinderen zal kunnen krijgen. Iets wat hier een grote schande is. Het meisje vraagt regelmatig wanneer ze voor het eerst ongesteld gaat worden en weet nog niet dat dit nooit zal gebeuren. Een zaak aanspannen is een heel moeizaam traject hier. Mishandeling en verkrachting zijn hier aan de orde van de dag maar worden binnen de families ‘geregeld’.

Woensdagmorgen was het tijd om terug te gaan naar de oma’s van het tassenproject Tuaimi. Om tien uur hadden we afgesproken. Nu bij een andere oma omdat ook daar de nevenactiviteiten bekeken moesten worden. Lopend vertrokken we richting het dorpje waar deze oma woont. Na een uur lopen door de brandende zon kwamen we aan. Een goed verzorgde hut en een super grote plantage met bananenbomen en zoete aardappelen, sukuma, tomaten en zelfs kuilen waar compost in werd gemaakt. Onze tassen waren klaar en zoals beloofd kregen we een uitleg over hoe sisaldraden getrokken werden van de bladeren. Uitleg over hoe het daarna gedraaid wordt tot touw en hoe het verwerkt wordt tot het vlechten van de tassen. We mochten zelf ook de draden trekken. Als ondergrond wat bladeren, daarop een enorm hakmes waar je je voet bovenop moest zetten. Daarna legde je het blad onder de snede van het mes en moest hard trekken zodat het blad losliet van de draden. Na een keer of vijf hield je het ‘touw’ in je hand. Een enorme arbeidsintensief werk maar wat een mooie dingen maakten deze groep oma’s. Een van de vrouwen was gekleed in een bruine rok en blouse, waarop allemaal schelpen en kralen genaaid zijn. Op onze complimenten dat ze er zo mooi uitzag, verdween ze naar haar hutje en kwam terug als echte Kikuyu, een stam die hier leeft. Twee lange puntschorten aan de voor- en achterzijde en een soort tooi met mega grote oorbellen om haar hoofd geknoopt. Prachtig om te zien. Ze vond het prachtig dat we foto’s maakten en ook wij moesten eraan geloven en kregen een schort omgeknoopt en daarna ook de hoofdband.

’s Middags ben ik met Marnix bij het project Pendekezo Letu geweest. Dit heeft als betekenis het verdedigen van de rechten van het kind. Het is een straatkinderen project wat op tijdelijke basis honderd kinderen opvangt. Aan het begin van het jaar worden er in de slumps en ook de achterbuurten van Nairobi kinderen gezocht. Uit al deze kinderen worden er honderd uiteindelijk geselecteerd en hun familie is dan bereid mee te gaan in het ontwikkelingsprogramma. Ze worden begeleid, krijgen counseling en worden gesteund in het opstarten van kleine activiteiten of eigen winkeltjes. De kinderen worden tien maanden opgenomen op het project en worden daar getraind, begeleid en krijgen daar ook onderwijs zodat ze als ze terug gaan naar huis weer naar school kunnen op hun eigen niveau. Geweldig om te zien. Het project heeft een full time kinderadvocaat werken die kinderzaken verdedigt en zo veel mogelijk kinderen probeert te helpen. Een kind in de gevangenis hier is een drama. Alleen Nairobi heeft een jeugdgevangenis en die is iets beter dan de normale gevangenissen. Maar de meeste kinderen komen toch in de gewone gevangenissen, tussen allerlei criminelen zoals moordenaars, verkrachters, enz., terecht. Wat een verhalen en wat een indrukken. Het is bijna niet in woorden uit te drukken. Ook hier zat een hele plantage achter het huis. Er wordt heel veel chili peper geëxporteerd naar Engeland en ook gaan ze zich richten op Saudi Arabie en andere landen. De plantage ligt aan een rivier die altijd water heeft. Een grote verrassing wachtte ons toen we naar de rivierbedding liepen, er lagen twee grote nijlpaarden met een jong in het water. Schitterend, alhoewel de boeren er hier niet blij mee zijn omdat ze ’s nachts het water uit komen en de plantages op kunnen met alle gevolgen van dien. Hier hadden ze een soort wildroosters gemaakt zodat dit niet mogelijk was.

Donderdag werd weer een dag met Florence. Dit keer naar de sloppenwijk Mdula. Ongeveer een half uur rijden hiervandaan en vanaf de grote weg nog acht kilometer landinwaarts. Macheo gaat ook hier starten met de begeleiding van zwangere meisjes en vrouwen door hen te informeren over de klinieken en het belang van controles tijdens de zwangerschap. Daarnaast willen ze ook hier gaan starten met micro kredieten en deze ochtend zouden we de kliniek gaan bezoeken maar ook op zoek gaan naar zwangere vrouwen en meisjes om te polsen of ze zich lieten testen en controles lieten doen. Het was een zandweg vol met hobbels, kuilen, los zand, stenen en het vooruitzicht om terug te gaan met de boda boda (brommer taxi) liet ons niet los. Maar goed dat het nog even weg was. Een lokale vrouw zou met ons meegaan omdat het niet verantwoord was om alleen op pad te gaan. Als eerste gingen we naar haar hutje en terwijl wij buiten op stoelen wachtten, kleedde zij zich om en kwam compleet met handtasje en glimmende pumps na korte tijd weer terug. We zijn bij een jonge vrouw van twee en twintig geweest die een maand geleden was bevallen van een tweeling, twee meisjes. Ze had al een dochter van zes en woonde in een super schoon en net huisje. Op onze vraag hoe ze dat met voeden deed, pakte ze allebei de baby’s op. Onder allebei de armen een en legde beide kinderen ieder aan een borst. Geweldig, wat een mooie vrouw.

We hebben een aantal zwangere vrouwen en meisjes bezocht. Het is echt niet te begrijpen hoe en waarom zoveel jonge meisjes kinderen krijgen. We hebben twee meisjes gesproken die allebei (gelukkig) hun middelbare school af hebben gemaakt. Het ene meisje was niet gepland zwanger geworden en woont bij haar moeder. Gelukkig is zij zo slim dat ze na de bevalling wil gaan studeren, ze wil de verpleging in. Haar moeder die een winkeltje naast hun hutje heeft, gaat voor de baby zorgen. Helaas zijn er ook triestere gevallen. Zo hebben we een vrouw van achtentwintig gesproken die acht maanden zwanger is en nog geen een keer naar een kliniek geweest was. Haar man zit in de gevangenis en haar drie oudere kinderen zijn bij familie ondergebracht omdat ze niet voor hen kan zorgen. Morgen gaat ze met de vrouw uit het dorpje naar de kliniek om zich te laten testen en te laten onderzoeken.
Het dorpje Mdula ligt midden in de Delmonte plantages. Het aantal mismaakte en gehandicapte kinderen in het dorpje is enorm hoog. Het vermoeden bestaat dat dit veroorzaakt wordt door de vele pesticiden en chemische middelen die Delmonte sprayt en gebruikt bij de teelt van de ananassen.
Dat dit niet alleen blijkt uit de vele problemen bij de kinderen, gaf ons volgende bezoek aan. Een man van rond de veertig die voor zijn huisje op de grond zat. Hij heeft ernstige longproblemen die veroorzaakt zijn door de chemische middelen waarmee hij werkt op het veld. Omdat Delmonte bijna alleen maar met dagloners werkt en zo geen pensioenen en medische zorg hoeft te betalen, zijn de mensen erg slecht af. Ondanks het feit dat bijna het hele dorp voor Delmonte werkt, is de armoede enorm. De huisjes zien er redelijk uit maar de mensen hebben geen medische zorg en deze man was daar dus de dupe van. Het ziekenhuis wil hem niet helpen omdat hij geen verzekering heeft en Macheo gaat nu regelen dat er rontgenfoto’s gemaakt worden zodat er met een behandeling gestart kan worden. Zijn vrouw zat aan de andere kant van de deur op een stoel. Zij is aan de linkerkant verlamd. Al sinds jaren. Oorzaak? Waarschijnlijk dezelfde als bij haar man of een beroerte, maar wat zou dat veroorzaakt hebben? Het gezin kan niet werken en is volledig afhankelijk van anderen, er zat een meisje van een jaar of zes op de grond, geen idee of dit hun dochter was.

Alle ervaringen hier zijn zo gigantisch. Het maalt door mijn hoofd. We zien hier zo veel, we horen zo veel en we maken ook erg veel mee. Een wereld waar heel hard voor gevochten en gewerkt moet worden. Gelukkig dat er al veel gedaan wordt, het werk dat Macheo hier verricht is met geen pen te beschrijven. Het is geweldig om te zien wat voor impact het heeft op de dorpjes. Langzaam aan zal het beter gaan maar er is nog een lange weg te gaan.

Vandaag was mijn laatste dag bij Macheo. Een dag waarin ik nog eens het leven in een slum heb ervaren. KOP, Kiandutu Outreach Program, is een medische post opgezet door een Nederlandse vrouw. Hier kunnen de mensen uit de sloppenwijk heen voor huis-tuin-en-keuken klachten. Paracetamol, hoestdrank, malariapillen en antibiotica worden hier voorgeschreven en bij ernstiger klachten of bij het niet werken van de medicatie. Sinds deze post is opgezet, wordt hij druk bezocht. We hebben een uur in de spreekkamer gezeten en hebben allerlei kwaaltjes voorbij zien komen.
Goed om te zien dat de mensen er gebruik van maken.
Vanavond hadden we het afscheid van de zevenenveertig kinderen van Macheo. Rein en Marjon kregen een toespraakje door een paar kinderen en daarna was het mijn beurt. Zo lief en dapper. De kinderen hadden tekeningen gemaakt voor ons en iedereen, ook de staf, had er iets opgeschreven. Een mooiere afsluiting hier had ik me niet kunnen wensen. Lieve mensen en kinderen bij Macheo: bedankt voor deze mooie twee weken. Asante sana en tot de volgende keer.

Morgen vertrekken we naar Nairobi, even een dagje toerist spelen. We overnachten in Nairobi en zondagmorgen vroeg vertrekken we, Rein en Marjon bleken heel toevallig op dezelfde vlucht te zitten, naar Nederland. Dit was mijn laatste bericht vanuit Kenia. Bedankt voor het volgen van al mijn belevenissen en tot gauw. Liefs, Ellen