Mwana Joshua

Zo troffen we Joshua aan

Inmiddels heb ik er al weer negen werkdagen op zitten. Achter elkaar. Morgen een dagje vrij en dan weer back to the community.

De werkzaamheden voor Circle4Life verlopen zeer voorspoedig, de besprekingen, de home visits, mijn trainee dagen met social workers. Alle berichten over de acties en projecten via Circle4Life zijn te volgen via www.stichtingcircle4life.blogspot.com


De dagen dat ik als trainee mee ga, zijn erg leerzaam. We maken heftige situaties mee. Ik volg de ochtendsessies met de social workers als zij de ervaringen van de vorige dag met de andere collega’s delen. De situaties worden besproken met elkaar en daarna gaat de groep op pad. Een van de bezoeken die we gedaan hebben, heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten.

Het eten voor de kinderen

We zouden een moeder met vier kinderen bezoeken, echter toen we aankwamen bij het huisje bleek er niemand te zijn. Het terrein rondom het huisje was een grote bende en pal voor het huisje was een soort kookplaats gemaakt die vol lag met rotzooi, een jiko met een soort deksel erbovenop stond tussen wat stenen, bij het oplichten ervan zagen we een laag rauwe bonen en mais die nog gepeld moest worden. De social worker was verontrust want er zouden hier kleine kinderen wonen maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. Wel wisten we dat de moeder ’s ochtends vroeg naar haar werk ging en dat de kinderen ergens moesten zijn.
Door het raam zagen we grote bende, een vies oud dun matras lag in de hoek met een hele stapel kleren in de hoek.

Lekker in een warm badje

We besloten te wachten en na enige tijd kwam er een meisje aanlopen met een klein ventje aan haar hand. Het meisje droeg een schooluniform, het peutertje was bijna bloot op een te klein,kapot en erg vies shirtje na. Beiden liepen op blote voeten. We schatten het meisje rond de drie a vier jaar, het jongetje zo’n anderhalf. Toen ze dichterbij kwamen, schrokken we van het kleine kereltje. Een dikke buik en wondjes aan zijn voetjes. Zijn haren waren bruin en het was een echt ondervoed kind. Zijn zusje droeg in haar andere hand een bord met een vork, de kinderen waren waarschijnlijk op zoek naar eten geweest. Vol verbazing en ongeloof moesten we constateren dat dit kleine ventje dus gewoon alleen thuis gelaten werd en het huis niet in kon omdat dit afgesloten was met een slot. Er was niets te eten of te drinken voor hen. Ik heb de twee kleintjes water en granenbiscuit gegeven wat ik in mijn tas had meegenomen. Tegen vier uur kwamen er nog twee meisjes, het bleken de oudere zusjes te zijn. Zij kwamen van school terug en moesten nu aan het werk om eten te gaan maken. Er moest water gehaald worden, brandhout gezocht en daarna moest de mais gepeld worden en gekookt. Iets wat met rauwe bonen toch al snel een uur of drie zou duren. De wonden aan de voeten van het kleintje leken een soort zweren of beten van een beest. De onderkant van zijn linkervoetje was zwart en rafelig. Het zag er eng uit. Van het oudste meisje hoorden we dat de moeder ze om zes uur ’s ochtends buiten achterlaat. Ze kan het risico niet nemen om de deur open te laten omdat het huisje dan leeggehaald wordt. Als het meezit komt ze twaalf uur later weer terug. De kinderen zijn dus de hele dag op zichzelf aangewezen. We besloten de volgende dag terug te gaan en water, ontsmettingsmiddel en verbandmiddelen mee te nemen met een voorraadbak eten.

Zijn geblakerde voetje

We kwamen rond twaalf uur aan bij het huisje en tot onze grote verrassing bleek de moeder thuis te zijn. Ze werkt op een bloemenkwekerij en was tussen de middag naar huis gegaan om wat te eten te maken voor het jongetje. Met haar toestemming hebben we een warm badje gemaakt voor Joshua, het kleine jongetje. Ik had wat Dettol toegevoegd aan het water en hem van top tot teen gewassen. Daarna hebben we hem met zijn voetjes in het water gezet om te weken. De plekken op zijn voetjes zagen er naar uit, open en er waren er meer dan de dag ervoor. Hij had een rauwe hoest en toen kwamen de eerste gedachten door mijn hoofd dat hij weleens tb zou kunnen hebben. We hebben hem afgedroogd en in kleertjes gestoken die ik uit Nederland had meegekregen. Het was een heerlijk schoon mannetje. Omdat de situatie niet echt goed aanvoelde, heb ik met Grace besloten de moeder en het kind mee te nemen naar het ziekenhuis in de buurt. Zijn wonden werden verzorgd en het bleek dat zijn linkervoetje brandwonden had doordat hij in vuur gestaan had. Uit gesprekken met de moeder en social workers werd duidelijk dat dit een zeer triest gezin was. De moeder staat met haar rug tegen de muur. Ze woont met vier kinderen in een klein huisje, werkt zeven dagen in de week in een kwekerij tegen een hongerloontje en als de opzichter het niet zint, moet ze langer doorwerken of wordt er salaris ingehouden op het toch al kleine inkomen. Ze kan niet anders dan werken om iets voor haar kinderen te doen.

Nog even nageltjes knippen

Vandaag zijn we teruggeweest naar het ziekenhuis om rontgenfoto’s te laten maken van Joshua’s borstkas. Uitslag: TB in de zwaarste gradatie. Doordat hij ondervoed is, heeft hij totaal geen immuunsysteem meer. Gister had hij al antibiotica gekregen maar nu de TB diagnose is gesteld zou hij per direct over moeten op andere medicijnen. Wat schetste mijn verbazing? De artsen steggelden over het wel of niet geven van deze medicijnen omdat eerst de kuur voor de wonden afgemaakt moest worden, daarna zouden ze wel verder kijken. Toen wij uitlegden dat het ventje tijdelijk in een kindertehuis is opgenomen met alle risico’s vandien, konden er ineens wel medicijnen voorgeschreven worden die wel tegelijk met de antibiotica kunnen worden ingenomen.

In het ziekenhuis bij mama op schoot

Dinsdag moet hij terugkomen om te kijken of de medicijnen aanslaan, donderdag moet de moeder naar het ziekenhuis voor het checken van haar CD4 waarde (de moeder is HIV + en heeft al eerder aan de arv’s gezeten maar is hier zelf meegestopt omdat ze zich wel weer goed voelde) en ook bij haar en de drie andere kinderen zullen er rontgenfoto’s gemaakt worden.

We hopen dat Joshua snel op gaat knappen en weer terug kan naar zijn moeder en zusjes maar eerst gaan we zorgen dat de situatie veilig is. Een prachtjochie wat nog nooit speelgoed had gezien en niet wist wat hij met het rose telefoontje aanmoest wat ik voor hem had. Na lange tijd durfde hij het open te maken en op de knopjes voor de geluidjes te drukken. Om daarna op zijn knieen door de kamer van de dokter te gaan alsof de telefoon een auto was. Brommend als een motor kroop hij rond het bureau. Een kind is een kind. Ook hier!