Karibu sana

Welkom! Karibu! Ik hoor het overal. Vanaf het moment dat ik op het vliegveld geland ben en aangesproken wordt door onbekenden tot de dag van vandaag.
Zaterdagmorgen landde ik om kwart voor tien op vliegveld Moi International Mombasa. Een voorspoedige reis was hieraan vooraf gegaan. Een overstap in Nairobi waarbij ik toch mijn koffer maar van de band gehaald heb omdat anders de kans meer dan groot was dat mijn gele monster achter zou blijven of met een andere vlucht zou komen. Maar het ging allemaal prima.
Marieke stond bij de uitgang te wachten, samen met Alex, de taxichauffeur die regelmatig voor Upendo rijdt.
Bij Upendo Children's Home aangekomen, stelde Marieke me aan iedereen voor, de kinderen hadden een welkomstlied ingestudeerd en zongen en dansten voor me. Werkelijk hartverwarmend. Daarna kreeg ik een rondleiding over het hele terrein. En dat is groot! Het hele terrein is afgesloten van de weg door een hoge muur met poortdeur of hoge rijen prikkeldraad en er is 24/7 bewaking.

Het hoofdgebouw bestaat uit een binnen- en buitenkeuken, een grote woon-/eetruimte met aan weerszijden slaapzalen. Een voor de jongens en een voor de meiden. Beide slaapzalen hebben een slaapkamer voor de huismoeder die iedere nacht daar blijft slapen. In totaal zijn er vier huismoeders die in wisseldiensten van twee draaien. Daarnaast is er een vrijwilligershuis met twee slaapkamers, een kantoor, een farmershuis en een kantoortje voor de Askari (bewaking). Voor de kinderen is er een onwijs grote zandbak die is overkapt door een dak van palmbladeren en er wordt nu hard gewerkt aan een speeltuin met klimrekken, schommels, banden en glijbanen. Dit wordt handgemaakt en is een donatie van een bedrijf uit Nederland. Echt geweldig hoe dit gemaakt wordt. Ik heb de foto’s gezien en het is zo gaaf.
Het weekend heb ik hier alleen doorgebracht en dat gaf me de tijd om de kids wat beter te leren kennen. Er zijn broertjes en zusjes bij die veel op elkaar lijken, wat het onthouden van de namen voor mij erg moeilijk maakt. Ik help waar ik kan. Draai overal mee. Ik help bij de huismoeders in de keuken, de afwas is inmiddels mijn taak geworden, de was afhalen en vouwen en heb vandaag samen met twee moeders de keuken een grote beurt gegeven. Op uitnodiging van Marieke woon ik de vergaderingen bij en ga ik met haar mee naar afspraken.

Upendo ligt aan het water van een dam in het Kilifi district en hoort tot het dorpje Majengo. Om bij Upendo te komen, moet je door dit dorpje heen of via de alternatieve route langs de oevers van het water. Beiden zijn geweldig om te lopen. Bestrate wegen of geasfalteerde wegen zijn niet bekend in dit dorpje. Alleen een zandweg die door het dorpje heenloopt. Lemen huisjes staan overal en er tussendoor scharrelen kippen, geiten, koeien en kinderen. De huisjes zijn opgebouwd uit dikke takken, die opgevuld zijn met leem en een dak hebben van gedroogde palmbladeren. Als je de waterroute kiest, kom je van alles tegen. Een herder die zijn koeien probeert op te drijven naar de afrastering waar ze achter horen maar hier niet in slaagde doordat de koeien een verkeerde pet op hadden en richting het water in de dam draafden. Met veel pijn en moeite kreeg hij ze te pakken. Langs de kant van het water zitten moeders en vrouwen de was te doen en spelen kinderen in het zand of naakt in het water. Het water is een bed van lichtblauwe bloemen, een soort waterlelies die dichtgaan als het te warm wordt. Langs het pad ligt een omgevallen cashewnoten boom, gesneuveld na de hevige regenval van het voorjaar hier. Aan de weg door het dorpje bevindt zich een mais-maal-winkel. De mensen die mais verbouwen, gaan hierheen om hun mais te laten malen. Een enkele waterput bevindt zich in het dorpje en kinderen lopen blootsvoets op je af als ze je zien aankomen. En allemaal zeggen ze Karibu (welkom) of Habari (hallo).
Vervoer hier gaat niet met de auto. Het is of de Matatu of de Boda Boda. De Matatu is een taxi busje, aftands om te zien, gaten in de banken en geverfd in de meest gekke kleuren. Deze busjes rijden continue en je hoeft vaak niet langer dan een paar minuten te wachten voordat je ergens in kunt stappen. Voor de prijs hoef je het niet te laten. Van Majengo naar de grote supermarkt voorbij Mtwapa betaal je Shs 40 (Eur 0,40). De boda boda is een brommer waar je gewoon met je tassen achterop zit en naar je bestemming wordt gebracht. Langs de kustlijn hier staan mega grote hotels en resorts en het verschil tussen arm en rijk is gigantisch. Winkelcentra waar allerlei winkels zitten, van grote supermarkt tot telecom winkels, van kledingboutiques tot restaurant.

De kinderen hier hebben, net zoals zo vele andere kinderen over heel Afrika, vaak trieste achtergronden. Een kind wat getuige was van de moord op zijn moeder. Niet door een vreemde maar door zijn vader. Een kind wat al tot twee keer toe met een mes was achterna gezeten omdat de moeder haar kind haat. De moeder heeft hiervoor vastgezeten maar is nu weer vrij en als je in Kenia je straf hebt uitgezeten dan ben je je strafblad kwijt. Kinderen die wees geworden zijn en onder moeilijke omstandigheden bij een grootouder opgroeiden. Kortom, genoeg narigheid en geweldig dat deze kinderen hier een warm nest hebben gevonden. En een warm nest is het. In de vijf dagen dat ik hier nu meeloop heb ik een geweldig stel kinderen gezien. Ze gaan zo goed met elkaar om. Van klein tot groot, alles speelt en doet met elkaar. Badderen doen ze zelf, de groten helpen de kleintjes. Hetzelfde is met het eten. De maaltijd wordt altijd met elkaar gebruikt. De kleine kinderen zitten aan kleine tafeltjes en de groten zitten samen met de Aunties aan de grote tafels. Ze bidden met z’n allen vooraf en als ze klaar zijn, brengen ze netjes hun bord weg en bedanken alle grote mensen voor het eten. Prachtig om te horen. Asante Auntie…. Iedere keer weer opnieuw. Een van de grote kinderen heeft dienst door de week en dat houdt in tafels afnemen na het eten en vloer vegen zodat de woonkamer weer netjes is voor de volgende zit.
Liedjes zingen (in het Nederlands) vinden ze geweldig. In de maneschijn is top 1 hit. Een damespaard doet het ook goed en met ze tekenen en kleuren is iets waar ze van genieten.
Het is zo veel wat ik hier allemaal mee maak dat ik gewoon niet weet wat ik allemaal moet schrijven. Vandaag hadden de kinderen een (zand-)taart voor me gemaakt. Een hartvormige taart met daarin bloemetjes van de bougainvillia gestoken en met stokjes hadden ze erin geschreven: Happy Love en happy batthday (lees birthday)Auntie Elein. Zo ontzettend lief. Ze deden net alsof ik jarig was en zongen in het Engels en Swahili. Mijn woordenschat van Swahili wordt snel groter, nog even en ik weet meer in het Swahili dan in het Zulu.

Oh ja, voor ik het vergeet, we hebben hier ook een koe. Deze is gedoneerd door een school in Nederland. De koe is drachtig, geeft al melk en moet rond december kalven. Zo voorzien ze ook in eigen melk. De koe heeft een eigen overdekte stal met verlichting. De groentetuin voorziet al in de meeste groente zoals prei, wortelen, okra’s, aubergines, tomaten, piri piri, groene paprika en binnenkort gaat de farm manager beginnen met het planten van rijst. Morgen ga ik hem een dag helpen. Oogsten van kokosnoten (ik geloof alleen niet dat ik die boom in kom…) en het pellen van maiskolven zodat de mais gemalen kan worden tot maismeel in het dorpje.In de tuin bij het huis staat een grote mangoboom en de rijpe vruchten vallen gewoon naar beneden. Mierzoet maar zo lekker. Vrijdag ga ik een dag op stap met een van de bewakers hier. Hij werkt hier parttime en heeft aangeboden met het een en ander van de omgeving en het dorpje te laten zien. Spannend, ik ben heel benieuwd. En zaterdagmiddag ben ik bij Marieke uitgenodigd. Ik hou jullie op de hoogte.
Liefs voor jullie allemaal.