Heftig weekend

Zonsondergang Awasa

Injera bakken

       Al ruim een week in Awasa, de tijd vliegt. Helaas begon de week gister wat minder grappig. Zondagavond had ik een kakkerlakkenspray gekocht, uiteraard met de beschrijving in het Amhaars en ik had de kakkerlakken vrolijk ingespoten. De lucht van de spray was vreselijk en al snel kreeg ik hoofdpijn. Ik ben vroeg gaan slapen maar de volgende morgen was het foute boel. Hoofdpijn,misselijk, overgeven, diarree. Ik denk dat de spray hier de oorzaak van is. Als het van het eten was, dan had ik daar al eerder last van moeten hebben. Later bij het lezen van de minuscule tekst in het Engels bleek dat je alleen maar 4-6 seconden hoefde te sprayen en na tien minuten ramen en deuren moet openen om te ventileren. Het was maar goed dat ik geen kakkerlak of vlig ben, anders had ik het niet na kunnen vertellen. Mijn hele kamer werd naar buiten gedaanJ Zelfs de bodem van het bed is eruit. Alles wordt grondig schoongemaakt in de hoop dat het ongedierte nu weg is. Wat een gedoe. Het werkt wel maar niet alles is weg. Dus vanaf nu is het iedere avond sprayen en na tien minuten luchten… in ieder geval had ik ze niet meer onder mijn klamboe;)

Zo jong en al zwanger

Maar goed, het weekend was er niet minder leuk om. Zaterdagmorgen zijn we begonnen met twee uur les in de Amhaarse taal. Erg leuk om wat basiswoorden te weten en ook hoe je om de rekening kunt vragen, gedag kunt zeggen, naar prijzen vragen enz.
Na de les hebben we genoten van een Ethiopische pannenkoek met honing om daarna door te gaan naar een vrouw met HIV die injera’s bakt en verkoopt. Ze heeft ons veel verteld over zichzelf en ook haar gedrevenheid om te werken en te zorgen dat ze goede voeding kan eten. Ze is van heel slecht teruggekomen naar een CD4 waarde van 742, echt onwijs goed. Ze heeft ons leren injera’s bakken in het kleine hutje naast de huizen. Een rokerig hutje waar wij als vreemden meer moeite mee hadden want al snel liep iedereen met prikkerige en tranende ogen. Maar het was een super leuke ervaring. IK heb haar nog een klein beetje kunnen helpen, door haar 50 birr te geven voor de aanschaf van een nieuwe injera bakplaat. De plaat die ze gebruikt was doormidden gebroken en zou niet lang gebruikt meer kunnen worden. Tja… en het zijn haar inkomsten…

Door de bergen van Wondo Genet

Gistermorgen vertrokken we voor onze wandeling door de bergen van Wondo Genet. De lokale gids die hiervoor aangetrokken was, had aangegeven dat het een wandeling van twee uur zou zijn heen en terug naar de grote waterval. Helaas had hij gekeken naar zijn eigen looptijd. Een ervaren Ethiopiër die in de bergen woont en ook gewend is aan het terrein en de temperatuur. Maar dat wisten we nog niet toen we startten.  We hebben onwijs moeten klimmen, over boomstammen moeten lopen die over een stroomversnelling lagen, langs bergrichels moeten klauteren en soms moeten springen van steen naar steen over water. Het uitzicht was echt geweldig. Alsof we door het paradijs liepen, alleen hadden ze dan wel de paden wat mogen verbeteren;) Omdat dit de eerste excursie was, was er ook geen feedback over ervaringen van eerdere wandelaars, maar al snel kwamen we er achter dat dit alleen geschikt is als je hele goede wandel- of bergschoenen hebt en … je een heel goede conditie moet hebben. Dit is echt voor meer ervaren lopers. Neemt niet weg dat het ik voor geen goud had willen missen en de motivatie om door te gaan tot de waterval was er dan ook zeker. We werden naast de gids begeleid door twee jongens van negen en tien jaar die redelijk goed Engels konden praten. Mijn begeleider was Abraham, een jongen van tien. Overal waar het moeilijk werd, stond hij er om mijn hand te pakken en me te begeleiden. Hij stond erop mijn rugzak te dragen en was continue bij me. Na ruim twee en half uur bereikten we de waterval nadat we eerst nog door een bos met nep bananenbomen moesten lopen. Er was een lokale bewoner meegegaan die met zijn machete de begroeiing weg hakte zodat we een soort pad konden maken. Hier moesten we nog over een rots klimmen. Van het modderzandpad omhoog naar een met mos begroeid rotsblok. De gids trok iedereen omhoog en ja hoor… bij mij ging het anders dan bedoeld. Mijn schoenen hebben geen profiel en op het moment dat hij mij omhoog trok en ik mijn linkerschoen omhoog had gezet, gleed mijn rechter schoen weg en gleed ik uit, verloor mijn evenwicht en zakte in het gapende gat tussen bergpad en stroomversnelling ver in de diepte. Werkelijk ongelooflijk hoe sterk deze man was want we wisten er samen in te slagen mij weer boven op het pad te krijgen. Nou ja, meer hij dan ik. Het was even schrikken maar gelukkig goed afgelopen. Het eerste wat ik ga doen als ik weer in Nederland ben, is goede wandelschoenen aanschaffen :)

Bij de waterval

De waterval was schitterend om te zien, met donderend geraas stortte de watermassa zich naar beneden en een nevel van kleine waterdruppeltjes verkoelde onze gezichten en armen. Nog even snel op een rots voor een foto en toen was het tijd voor de klim en afdaling terug. Het is bijna niet voor te stellen hoe de mensen hier in de bergen leven. Sjouwend met grote bossen hout en bananenbladeren. Op blote voeten en met bijna geen kleren aan het lijf. De mensen zijn super vriendelijk alhoewel er toch veel kleine kinderen waren die nog nooit een blanke hadden gezien en ook bang waren voor het fototoestel. Als ik daarna de foto liet zien, lagen ze helemaal in een deuk. Lachend omdat ze zichzelf nog nooit hadden gezien. Het landschap is ontzettend groen en vruchtbaar en na ruim twee uur bereikten we ons startpunt. In totaal zijn we vijf uur onderweg geweest. Een ervaring die ik voor geen goud had willen missen, wat prachtig om dit te kunnen doen.

En nu dan even pas op de plaats. Maandagmorgen ben ik niet meegegaan naar het project. Na een aantal immodiums en paracetamol ging het langzaam weer beter en ben ik aan het eind van de middag alsnog naar het project gegaan. Dinsdag wordt een dag van home visits met de maatschappelijk werker en ik ben benieuwd wat we nu zullen zien en horen. Wordt vervolgd…