Wikken en wegen

Edilu

Wat is wel belangrijk, wat is niet belangrijk. Moet je wel dat ene kind helpen, of moet je het geheel gaan zien. De keuze om het kleine meisje wat bij haar oma woont te helpen, is voor sommige mensen moeilijk te vatten. Waarom nou juist zij. Waarom alleen dit meisje terwijl er nog zoveel anderen zijn. Juist dit meisje omdat de hulp aan haar zo hard nodig was, juist dit meisje omdat als er niets gedaan zou worden ze zou overlijden, juist dit meisje omdat je ergens moet beginnen. Zonder hulp had ze geen kans gehad. Psychisch is ze instabiel, haar leven lijkt emotieloos en daarnaast vertoonde ze het begin van ondervoeding. Haar leventje lijkt nu de goede kant op te gaan. Het is tegenstrijdig want zij heeft nu geluk dat haar leven wordt bekeken en ze wordt geholpen en ja, ik weet dat er heel veel kinderen zijn die ditzelfde lot verdienen. Misschien was het haar lot om geholpen te worden, was het een lotsbestemming die bepaalde dat zij een beter leven verdiende. Ik weet het niet, wat ik wel weet, is dat ik blij ben dat we voor dit kleine meisje het verschil konden maken. En dat telt.

De week op school verliep in rap tempo. Door het ziekenhuisbezoek van dinsdag bleef er niet zo veel meer van de week over. Woensdagmorgen was sportochtend en deze dag werden we verrast door de komst van drie studenten die een sport- of sportgerelateerde opleiding volgen. Zij waren al sinds oktober in Ethiopie en zijn bezig met het opzetten van een jaarlijks terugkerende fietswedstrijd in Ethiopie. Woensdagmorgen kwamen ze helpen op school. Er was een klas van rond de zestig kinderen, die deze vroege morgen geen leerkracht had en hen viel het geluk ten deel om mee te mogen doen aan de sportles. Het was een hele klus, de meisjes en jongens werden gescheiden, wat het maken van afspraken al een stuk vereenvoudigde. Maar het was alsnog bijna ondoenlijk om ze in een kring te krijgen of netjes in rijen. Ik zat in de groep met jongens en er werd driftig geprobeerd een bal vanuit een cirkel naar een ander over te spelen. Bij het zien aankomen van de bal, verlieten diverse kinderen de kring om de bal met een knal de andere kant op te schieten. Ook het estafette lopen was een uitdaging. Tot de pauze ging het goed, daarna opende de Ethiopische hemel zich en heeft het vervolgens bijna de hele morgen gestortregend. Trudy en ik hebben ons toen maar verdiept in het opstellen van de regels voor de leerlingen, maar ook de regels voor leerkrachten. Een soort gelofte waarin ze beloven zich te houden aan de rechten van het kind, zich inzetten voor hun klas en zo nog meer. Volgende week woensdag hebben we weer Panel Discussion en zullen de regels besproken worden. Inmiddels heb ik alle verslagen van de home visits in de community kunnen uitwerken, ik had hier woensdagmiddag na de lunch een uur vrij voor genomen, en uitgeprint zodat deze in de map kunnen voor de volgende groep vrijwilligers. Nu nog een nieuwe social worker die Mulatu op gaat volgen en dan heb ik er wel vertrouwen in.

Het naar school gaan en terugkomen in het pension blijft een belevenis. Iedere ochtend worden we opgehaald door een bajaj, een soort brommertje met een achterbak waarin drie mensen onder een afdakje kunnen zitten. Het is nog geen dag gelukt om op tijd weg te zijn, laat staan op tijd ergens te komen. Met veel ergernissen en de meest rare kapriolen onderweg komen we dan een kleine tien minuten later aan bij de pastoor voor ons ontbijt. Inmiddels weet de vrouw van de pastoor dat het snel moet en kunnen we binnen twintig minuten onze tocht vervolgen naar het begin van het zandpad naar de school. In de paar weken dat we hier zijn, is de bajaj al diverse malen gewijzigd. Dan is er een rijder die geen papieren heeft en door de wegpolitie van de weg is gehaald, dan hebben we er een die geen Engels praat en niets begrijpt, dan is er een verschil over de tijden. Altijd is er wel wat. Ook met het ophalen van school is het precies hetzelfde. Het blijft een belevenis. Als we laat in de middag samen op pad gaan met de bajaj weten we inmiddels al wel dat we niet meer dan 1,5 birr per persoon moeten betalen, ongeveer 6 euro cent, maar omdat we blank zijn, proberen ze ons regelmatig een poot uit te trekken. Maar…. we worden er steeds handiger in.

Donderdagmiddag op school was environmental cleaning. Gewapend met een blauwe emmer begon ik met het oprapen van papiertjes en stukjes plastic. Binnen de kortste keren hielpen er tientallen kinderen mee. Een groot deel van het schoolterrein hebben we zo schoongemaakt. Helaas lopen er ook jongens tussen die alleen maar vervelend willen zijn en negatieve aandacht vragen. Graaien in de emmer en het vervolgens gewoon op de grond laten vallen. Of bijeen ander schoenen uittrekken en die in de emmer gooien. Ze proberen ons gewoon uit en als je een beweging maakt om achter ze aan te gaan, zijn ze zo vlug als water en verdwenen. Er is een jongetje uit grade 2 die het steeds voor me opneemt. Het was me al eerder opgevallen deze week dat als er lastige kinderen waren, hij het voor me op nam en hielp de kinderen weg te sturen. Ook nu met het vuilrapen deed hij enorm zijn best. Hij praat dan heftig tegen ze en vertelt mij in het Amhaars hoe en wat. Jammer, dat ik niet kan verstaan wat hij zegt maar je ziet het, ook hier zijn er gelukkig kinderen die wel willen. En door dit soort activiteiten te ondernemen, proberen we ze langzaam aan een verschil duidelijk te kunnen maken.

Donderdagavond was een uitdaging. We hadden de pastoor, het kerkbestuur en onze maatschappelijk werker Mulatu uitgenodigd voor een diner. Gewoon informeel om elkaar wat beter te leren kennen en als dank voor de inzet van de pastoor en Mulatu. Omdat het weer enorm hoosde en buiten eten niet mogelijk was, zaten we weer bij Blue Nile maar nu binnen. We hadden vooraf bedacht dat het leuk zou zijn om wat om en om te gaan zitten zodat onze twee culturen zouden mixen en we een leuk gesprek konden voeren. De praktijk viel iets anders uit. Het kerkbestuur, zo bleek achteraf, had elkaar al lang niet gezien en binnen de kortste tijd zaten de acht mensen van de kerk met de koppen bij elkaar en bleven wij als vrijwilligers, Marije en Tardessa, de hoofdonderwijzer van Rohobod school, in een eigen groepje achter. Ach het is en blijft Afrika en ook dit liep dus ook wat anders dan wat wij gewend zijn. Ze hebben in ieder geval genoten van een heerlijke maaltijd met injera en diverse Ethiopische gerechten en ook wij hebben het gezellig gehad. En daar ging het om.

Vanmorgen, onze vrije dag, liepen we naar de markt en al snel dook ons zoethoutstok jongetje op. Hij is ons de hele weg gevolgd op zijn blote voetjes. Als wij stopten bij een winkeltje bleef hij wachten. Soms probeerden mannen hem zijn stokjes te ontfutselen en een paar keer is het gelukt door deze mannen aan te blijven staren, dat ze hem toch de vereiste birr betaalden. Op de markt was het een grote modderbende. Het jongetje liep nog steeds mee. Bij de eerste grote kruising had Trudy hem een hand gegeven bij het oversteken en bij de twee grote weg, gaf hij mij een hand. Op de markt hebben we gezegd dat hij zijn eigen weg moest gaan maar dat lukte niet echt. Een twintig meter verderop bleef hij wachten. Op de terugweg naar de doorgaande weg, heb ik bij een klein tweede hands marktkraampje zwarte slippers, een soort autobandslippers, voor hem gekocht voor 25 birr, nog geen euro! En toen begon het weer te regenen, wat een geluk dat hij op zijn slippertjes liep nu, al vraag ik me wel af voor hoelang. Hij was er wel groos mee maar je weet het hier nooit, of ze worden hem afgepakt of hij verkoopt ze. We zullen het zien. We hebben hem op straat in de regen achtergelaten. Zijn t-shirt ver over zijn hoofd getrokken als bescherming tegen de regen....