Vlechtjes, nijlpaarden en het ziekenhuis

Afrikaanse hoofden

Hoe groot kan het contrast zijn. Kleine vlechtjes en grote beesten spotten. We hebben het alletwee gedaan. Zaterdagmorgen zaten we met z’n drieen bij de Ethiopische kapper om onze haren van een echt kunstwerk te laten voorzien. De reacties zijn geweldig en veel Ethiopiers staren ons aan en geven complimenten. Het is wel lachen, maar los haar voelt toch wat prettiger. Al die vreselijk strak ingevlochten vlechtjes trekken aan je hoofdhuid en met de zon erop gaat het ook nog eens kriebelen. Maar ja, nu krijgt het bolletje ook zonJ

Het andere uiterste was de nijlpaarden die in Lake Awasa ronddobberen te zien. Met een klein lekkend bootje zijn Wia, een medevrijwilligster, en ik zondagmiddag het meer opgegaan en na een half uur zagen we in de verte wat bruine vormen boven water uitkomen. En ja hoor, het bleek om een groep nijlpaarden te gaan die aan de noordkant van Lake Awasa ‘woont’. Wat een logge en grote beesten. Tot op veilige afstand hebben we ze benaderd. Te dichtbij kan ook niet omdat ze hun territorium verdedigen en te dichtbij betekent ook dat het bootje dan om kan kiepen. Onze missie was geslaagd en de verkoelende wind maakte de tocht zeer aangenaam. 

Nijlpaarden in Lake Awasa

Voor de boottocht over Lake Awasa hebben Wia en ik over de markt gezworven. Alleen de weg er naar toe was al leuk. Halverwege hoorden we een hoop gezang en in een soort zaaltje van golfplaten met ventilatoren !!! aan het plafond. Achterin stonden mensen te klappen en sommigen staken handen omhoog. Een Ethiopische kerkdienst. Zachtjes zijn we naar binnen geslopen en hebben even op de achterste rij gezeten. Of de dienst nou al bezig is of niet, er kunnen altijd mensen binnenkomen. Zwervers, straatkinderen, mensen die super netjes gekleed waren, sommigen op hoge hakken, met of zonder (kleine) kinderen, iedereen was welkom. We hebben het een kwartier gevolgd en zijn toen weer verder gegaan. Veel Ethiopiers hebben de vervelende eigenschap je aan te spreken met ‘YOU’ en als het daar nou bij bleef viel het nog mee, maar sommigen grijpen je arm of voegen eraan toe ‘money’ of ’you give me money’en houden vervolgens hun hand op. Zelfs kleintjes die nog maar net kunnen praten leren zo om te bedelen. Als je je dan omdraait en tegen hen zegt  ‘you give me a birr’ beginnen ze te grijnzen en al snel staat er dan een hele groep jongeren omheen want dat is wel bijzonder, een blanke die om een birr vraagt. Het helpt, want ze druipen wel af dan. Het is uiteraard de arme bevolking die zich tot deze nare gewoonte wendt. De beter gesitueerde Ethiopier is over het algemeen zeer behulpzaam en vriendelijk. Als je de weg niet weet of je wilt iets weten waar je bepaalde dingen kunt kopen, zijn ze altijd bereid te helpen. Vanaf de markt naar het meer is ongeveer een half uur lopen en vlak bij het meer kwamen we het jongetje met de zoethoutstokjes weer tegen. Een ventje van een jaar of acht, die iedere dag op de drukke wegen zoethoutstokjes (hier een soort tandenstokers) probeert te verkopen. Als we hem zien, kopen we voor 50 cent of 1 birr een stokje. Zo heeft hij bijna iedere dag wel een birr. Hij werkt tenminste voor wat geld en dat kun je van veel anderen niet zeggen.

Ethiopische verhuiswagen

En zo is de derde werkweek weer begonnen....We hebben na overleg met Mulatu besloten een schema te maken met vaste werkzaamheden zodat de leraren ook weten wanneer de vrijwilligers op school zijn en wat er gedaan gaat worden. Per week wordt dan gedetailleerder ingevuld welke werkzaamheden nodig zijn maar… het begin is er en het schema staat vast. Nu alleen nog uitprinten en een exemplaar lamineren zodat dit in de lerarenkamer kan worden opgehangen. 

Vandaag, dinsdag, hebben wij bij de familie van Ebilu, het vijfjarige meisje waar ik eerder over schreef, haar verjaardag gevierd. Ze was 15 oktober jarig geweest maar niemand die dat viert. Omdat we ons grote zorgen maakten over haar status en gezondheid was besloten haar verjaardag te vieren om haar wat op te vrolijken. Het werd een supermorgen. De meegebrachte koffiebonen werden traditioneel gebrand en er werd koffie gezet. Ook werd er maisbrood gebakken in bananenbladeren. Het feest was compleet met popcorn en wat lollies en snoep voor de neefjes en nichtjes. Ik had zaterdag op de markt een rokje,  shirtje en onderbroekje voor haar gekocht wat ze aan mocht voor de officiele ceremonie. Na het feest zijn we naar het universiteitsziekenhuis gegaan om haar te laten registreren. Om twee uur mochten we terugkomen voor een consult op de pediatrische afdeling.
Klokke twee uur waren we er, ze werd gemeten en gewogen. Tien kilo met haar nieuwe kleertjes aan. Veel te licht voor een meisje van vijf jaar. Haar armomtrek werd gemeten en daar kwam uit dat ze op de rand van ondervoeding verkeert. Bij de kinderarts werd bloed geprikt en gelukkig bleek haar status negatief. Op naar de volgende afdeling. Het laboratorium. Samen met haar oma moest er wat van haar ontlasting opgevangen worden voor onderzoek. Omdat ze al maanden, zo niet langer, klaagt over buikpijn, diarree en spugen kan hier mogelijk ook een oorzaak zitten voor haar teruggetrokken gedrag. Er blijkt een parasiet in haar lichaampje te zitten en hier heeft ze medicatie voor gekregen. Ook is ze in een voedselprogramma opgenomen en moet dagelijks sachets met speciale voeding eten. Het is gemaakt van noten en bevat alle noodzakelijke voedingssupplementen. Ze blijft voorlopig onder controle van het ziekenhuis en moet over twee weken terug. Daarnaast zal ze psychish onderzocht worden vanwege het emotieloos reageren en haar apathie. In het ziekenhuis heb ik met haar gespeeld, tot groot plezier van de overige mensen. Er zat een meisje met een baby naast ons die hard huilde en we gingen het huiltje nadoen, binnen no time deed ze me na. Toen zijn we het geluid van een hinnekend paard gaan doen en daarna een blaffende hond. En echt het was zo grappig. Ze deed me in alles na en had zelfs lol. Als ik haar knuffelde, kreeg ik een kus. Ik ben blij dat ik nog anderhalve week hier ben om haar af en toe te bezoeken en om te kijken of de oma haar de medicijnen en voeding geeft. Een dag om niet te vergeten. Het leven van weer een meisje gaat de goede kant op! 

Het jongetje met de zoethoutstokjes