Onderwijs en sport

Onderweg naar het voebalveld

Het lesgeven hier is niet eenvoudig. Een school bestaande uit een nursery, twee Kinder Garten klassen, en een grade 1 en 2, driehonder leerlingen en vijf leerkrachten.

Schoolvoetbalwedstrijd

Een ezel op het voetbalveld

Alleen de nursery heeft al tegen de tachtig kinderen. In totaal zitten er dus zo’n driehonderd kinderen op school. De leerkrachten hebben het zwaar. Het maximum aantal leerlingen wat de wet voorschrijft is vijf en twintig. Er is geen klas die aan dit aantal voldoet. De gemiddelde klas heeft over de zestig leerlingen. Kinderen die onderdeel uitmaken van de kerkgemeenschap in dit gebied of die uit de rurale gebieden komen. De mentaliteit van de kinderen in Ethiopie is zo ontzettend verschillend van die van andere Afrikaanse kinderen. Misschien dat het komt door het gebied maar een groot deel van de kinderen hier op school en op straat is ronduit brutaal, niet opgevoed en slaat er op los.

Vrijdag was het voor grade 2 een feestdag. Er was een schoolvoetbal toernooi tegen een andere school uit de buurt. Om half elf zou de wedstrijd beginnen maar vanwege het enorme noodweer werd dit uitgesteld tot half twaalf. De hoofdonderwijzer die ook lesgeeft aan grade 2 moest het team begeleiden en dat betekende dat de rest van zijn klas, zo’n dertig leerlingen, alleen in de klas zaten. Er werd me gevraagd hen te assisteren. Ze waren bezig met rekenen toen ik binnenkwam. Een meisje van zo’n twaalf jaar had de regie en wees medeleerlingen aan om een voor een op het bord de antwoorden te komen schrijven. Tot er een jongetje naar voren moest komen, die werkelijk niet snapte wat hij moest doen. Dit leidde tot hilariteit in de klas, wat vreselijk zielig was. Hij moest vermelden of het getal 58 even of oneven was. Hij wist het niet. De dag ervoor had ik hem met Engelse les gehad en ook daar wist hij niet hoe hij woorden moest schrijven. Beschaamd liep hij terug naar zijn plekje. Het meisje voor de klas vervolgde haar les en ik ben naast hem gaan zitten en heb  hem uitgelegd wat even getallen en oneven getallen zijn. Het is zo triest om te constateren dat er zo veel kinderen zijn, die jaar na jaar doorgaan naar een volgende klas, terwijl hun niveau ver beneden peil is. Door de enorm grote klassen is er geen aandacht voor de kinderen met als gevolg dat kinderen zoals hij ondersneeuwen. Alleen de besten overleven. Zij zijn continue in de picture en redden het wel. Maar wat moet er met het grootste deel van de klas wat niet mee kan komen? De leraar heeft geen tijd, hij/zij is allang blij dat er een paar meekomen. Soms vraag ik me af wat voor zin het heeft om zo les te geven. Je wilt ze een toekomst geven, maar als ze het niveau van lagere school niet kunnen bijbenen en aan het eind van grade 8 niet halen, is er geen toekomst. Er is nog een lange, heel lange weg te gaan. De kwaliteit van het onderwijs moet omhoog maar niet alleen dat. Ook de mentaliteit van de kinderen moet veranderen. Toen ik voor in de klas zat, werd er aan mijn haar getrokken, er werd geprobeerd klemmetjes uit mijn haar te halen, er wordt met pennen in je arm geprikt, een klap op mijn bril die boven op mijn hoofd zat en als klap op de vuurpijl een schoen die rakelings langs mijn hoofd suisde en voor me op grond terecht kwam. De verdraagzaamheid naar elkaar is ook een probleem. Als er iets niet gaat zoals iemand het in zijn hoofd heeft, wordt er geslagen of gespuugd. Ik ben begonnen om in deze klas dit probleem wat aan te pakken. De jongen die een meisje in de klas in haar gezicht spuugde, heeft voor in de klas gestaan met zijn gezicht naar de muur. Na vijf minuten heeft hij zijn excuses moeten aanbieden. Het maakte veel indruk en sommigen grinnikten maar… ik had alle aandacht en ik hoop dat we hiermee een begin hebben kunnen maken om het respect naar elkaar toe te kunnen begeleiden. Het zal een lange weg zijn, maar zeer de moeite waard om op te zetten.

Het schoolvoetbal was een enorm succes. Het voetbalveld, een kaal stuk gras gelegen tussen eenvoudige hutten en huisjes had ooit aan beide zijden houten doelpalen. Helaas waren die door buurtbewoners als brandhout gebruikt en moesten groene takken nu het doel aangeven. Deels op blote voeten en in hun gewone kloffie speelden de kinderen een verbazingwekkend goede wedstrijd. Wat een motivatie. De tegenstander had zelfs een meisje in het team. Ze gingen de rust in met een gelijke stand van 0-0. De tweede helft verliep wat anders, de tegenstander bleek te sterk en maakte al snel een eerste doelpunt. Toen verscheen er een ezel in het veld die op zijn gemak van het doel naar de zijlijn ging. Een vrouw met een stok joeg hem op zodat de kinderen er geen last van hadden. Ik moet zeggen dat ze zich ook niets aantrokken van de ezel want ze gingen gewoon door en de keeper van de tegenpartij stopte zelfs nog een bal. De eindstand werd 2-0 voor de tegenpartij. Het was echt heel erg leuk om te zien. Mooi dat de kinderen met zo weinig middelen zo enthousiast zijn. Niets voetbalschoenen, niets tenue, geen afgebakend veld, geen doelen maar…. wel een echte voetbal. En daar ging het om.

Na schooltijd liepen we terug naar het centrum van Awasa om een sapje te drinken en te internetten en kwamen toen langs een begraafplaats die aan de weg lag. De grote stenen graven zijn bijna allemaal voorzien van ijzeren hekken er omheen, het graf met een tekening van een hardloper trok mijn aandacht. De tekst was in het Amhaars, misschien dat iemand me hier kan vertellen of het een bekende was of niet…

Het graf van Turbo Tumo

en ja... de eigenaar van ons pension wist te melden dat dit het graf is van Turbo Tumo. Na wat googlen bleek hij de winnaar van de marathon van Eindhoven in 1996 en in 2008 is hij om het leven gekomen bij een busongeluk in zijn vaderland Ethiopie. Bij het ongeluk kwamen toen in totaal negentien mensen om het leven.