Step by step an egg learns how to walk…

Een Ethiopisch gezegde wat ons deze week werd geleerd. Met andere woorden alles op zijn tijd, alles gaat zoals het gaan moet. Het was een week van hard werken, vermoeiende besprekingen maar stapje voor stapje gaan we de goede kant op. We hebben huisbezoeken gedaan in de rurale gebieden, gezinnen gesproken en hutten van binnen mogen bekijken, we hebben Engelse les gegeven aan de onderwijzers van de Rohobod school en geholpen bij de lessen in de klassen. In de vrije uurtjes hebben we de lokale markt bezocht, waar we als een bezienswaardigheid gevolgd en bekeken werden en we hebben de grootste kerk van Awasa, de Orthodoxe St.Gabrielkerk, bezocht.

Koffiebonen op de markt

Een drukke week met veel indrukken, sommigen iets heftiger dan anderen maar feit is dat er hier veel armoede en narigheid is. Zo zijn we voor een tweede bezoek naar een grootmoeder geweest, waarvan we vermoedden dat het kleindochtertje van vijf mogelijk de bof had. Het lijkt mee te vallen, zij het niet dat haar achtergrond veel triester is dan we ooit hadden kunnen vermoeden. Zelfs de social worker die mee was, kon zijn emoties niet de baas. Het kleine meisje woont met haar oma, oom, tante en nog wat kinderen in een klei hut. De oma is een van de twee vrouwen van een redelijk bemiddelde landeigenaar. Deze man heeft nog een vrouw die op hetzelfde terrein woont. Hij zelf woont in een stenen, redelijk luxe uitziend, vrijstaand huis midden tussen deze twee hutten. De moeder van het kleine meisje, dochter van de oma en de huiseigenaar, is drie jaar geleden overleden en nadat het meisje, dat bij haar vader woonde, ziek was geworden, had de opa haar weggehaald bij haar vader en meegenomen naar de oma. Het meisje maakt een trieste indruk. Ze lacht niet, kijkt veel te zorgelijk voor haar leeftijd, speelt niet met andere kinderen en doet de hele dag werkjes die eigenlijk volwassenen horen te doen. We denken dat ze als klein kindje met haar moeder meeging naar het veld en haar moeder nu copieert. Ze sprokkelt hout en brengt dat naar de hut, ze sprokkelt op een manier die niet kinderlijk is. Ze is erg in zichzelf gekeerd en heeft een triestheid over zich die pijn doet. Er moet hulp gezocht worden voor dit meisje. Mogelijk dat er zelfs meer aan de hand is. Ook hier in Ethiopie is sexueel misbruik hoog, of zij hier ook slachtoffer van is, weten we niet maar dat er hulp nodig is, is duidelijk.

' Mijn'  zorgenkindje

Op school zijn we begonnen met het geven van Engelse les aan de onderwijzers. In de morgenpauze komen ze in groepjes van twee, hooguit drie naar een van ons toe en proberen we ze door middel van een Engels quiz spel, een grotere kennis van de Engelse taal bij te brengen. Woorden die ze niet kennen, leggen we uit en proberen ook om door middel van woorden, gesprekken te voeren. Het is ongelooflijk dat leraren met zo’n geringe kennis van de Engelse taal, deze taal moeten leren aan de kinderen. Het is een geweldig team en ze zijn ook allemaal heel enthousiast over onze manier van extra lessen. We gaan de goede kant op.
Nu nog de kwaliteit in de klassen. Het niveau van lesgeven is laag, er zijn veel te grote klassen waardoor het erg moeilijk lesgeven is en zeker om de aandacht van de kinderen erbij te houden. Er zijn klassen met tegen de zeventig leerlingen en helaas komen alleen de besten vooruit. Vanmorgen hebben we ook in de klassen geassisteerd en geholpen met het geven van lessen. Mijn groep was Grade 2 en hier was ik gevraagd te helpen bij het geven van ook Engelse les. Het niveau van de leerlingen was enorm. Van de ongeveer zestig leerlingen, waren er twee die de woorden foutloos schreven, helaas waren er meer die alles fout hadden. Hier ligt dus zeker nog een uitdaging. Ook de onderwijzers hebben aangegeven meer richtlijnen te willen hebben om beter onderwijs te kunnen geven.

Dinsdagmiddag hebben we de lokale markt bezocht. Onze bajaj rijder was niet op komen dagen en om twee uur had het geen zin meer om nog voor een uur terug te gaan naar school. De lokale markt verkoopt alles, van verse koffiebonen tot kleding, van schoenen tot koffiepotten, van kruiden tot vis. Werkelijk alles was er te vinden. Maar wat de Ethiopiers mooi vonden, was ons bezoek. Overal werden we aangesproken, kinderen liepen met ons mee, tot vervelens toe. Een ervaring die we niet hadden willen missen.

De St. Gabriel church

Woensdagmiddag zijn we na werktijd naar de Orthodoxe St.Gabriel kerk geweest, een kerk die er uit ziet als een moskee en midden in het centrum van Awasa ligt. Voor de hoofdingang zat een man geknield te bidden. Vlak voordat we de ingang bereikten, stond hij op en vertelde dat we naar binnen mochten maar wel onze schoenen moesten uitdoen. In de kerk was een ceremonie aan de gang zonder dat er kerkgangers waren. Erg indrukwekkend, mannen gekleed in de traditionele witte Ethiopische kleden en een monotoon mannengezang. Na de plechtigheid kwam de deken naar de ons toe en gaf ons een rondleiding langs schitterende muurschilderingen. Eenmaal buiten regende het. En nauwelijks onderweg begon het te hozen, te waaien en onweren. Ons pension lag op een half uur lopen van de kerk en werkelijk tot op de laatste draad doorweekt, bereikten we onze kamers. Regen in november schijnt hier heel vreemd te zijn, het heeft al vele, vele jaren niet geregend in november.

En gister was dan mijn verjaardag. En wat voor een. Deze dag zal me lang bij blijven. ’s Ochtends vroeg werd ik door mijn vier medevrijwilligers verrast. Zij stonden voor mijn deur te zingen en hadden de hybiscus voor het raam versierd met ballonnen en slingers. Tussen de middag bij de pastoor werd ik weer verrast. Communist, de vrouw van de pastoor, had een tafel vol lekkernijen gemaakt. Popcorn, Ethiopische koekjes en een soort koekkruimels in twee kleuren. Het feest was met de komst van Marije, onze regiocoordinator, helemaal compleet want zij bracht ook nog eens taart voor iedereen mee. Van Mulatu, de maatschappelijk werker kreeg ik een kadootje verpakt in een Amhaars papier. Vruchtensap met snoepjes, zo lief! ’s Avonds heb ik de vrijwilligers en Marije meegenomen naar Next Stop, een Ethiopisch restaurant waar we heerlijk hebben genoten van de traditionele Ethiopische keuken. En hier werd ik weer in de watten gelegd, ze zongen voor me, ik heb zowaar boven op de stoel gestaan en ik heb een schitterende zilveren ketting met een Ethiopisch kruis gekregen en een cd van een Ethiopische zanger die Ellen en ik al eerder gehoord hadden. Het was een super dag. Toen ik ’s avonds Gerard sprak, las hij me alle verjaardagswensen en emails voor. Overweldigend. Wat lief dat jullie allemaal aan me gedacht hebben, ff slikken, ik was zeer geroerd en heb genoten van een prachtige Ethiopische verjaardag. Maar… volgend jaar toch maar in Nederland;)