Heroes of Kenya

Een andere wereld. Nairobi, Thika, het is niet te vergelijken met de oostkust waar Majengo ligt. Hier is het stoffig, vaak droog, overdag bijna windstil en ’s nachts een aardige bries.
Macheo Children Centre ligt net buiten Thika en omvat een terrein van 10 acre en mooi begroeid met bomen, bougainville en bananenplanten. Het was stil toen ik hier maandag aankwam, de 56 kinderen die hier wonen, waren naar school en zouden pas rond zes uur thuis komen, net zoals bij Upendo.
Een rondleiding door Marnix, de oprichter van het project, over het terrein en kennismaking met alle medewerkers was het eerste wat op het programma stond. Ook hier verblijf ik in een vrijwilligershuis en dat deel ik met Rein en Marion, twee Nederlanders die hier al twee weken zijn en heel toevallig op dezelfde dag terug gaan als ik.

Dinsdag begon met een kantoorgedeelte. Kennismaking met de mensen die ik nog niet had ontmoet en daarna in gesprek met Marnix en Isiah over de bouwtekeningen omtrent de uitbreiding en verbouwing. Een prachtig project, dit moet echt heel mooi worden.
Daarna met Flo(rence), de vrouw van Marnix), Marion, Rein en een lokale vrouw meegegaan naar het huis van een oma hier midden in de prachtige natuur en vlakbij de Delmonte plantages. Hier wordt de ananas verbouwd die Delmonte verkoopt. De terreinen worden bewaakt maar dat neemt niet weg dat er toch regelmatig ananassen gestolen worden. Gestolen door werknemers of mensen die door de verkoop proberen een beetje eten te kunnen kopen. Als ze betrapt worden, verdwijnen ze achter de tralies omdat het bewakingspersoneel hen zonder pardon overdraagt aan de politie. Delmonte zorgt voor een enorme werkgelegenheid hier. Er zijn mensen die op contractbasis werken maar er werken er nog veel meer als dagloner. Een baan zonder enige zekerheid. Geen medische zorg, geen pensioenopbouw enz. Maar zonder deze mega grote plantage zou Kenia niet zijn wat het nu is. Delmonte begon als Amerikaans bezit om daarna over te gaan in Duitse handen. Daarna werd het Italiaans bezit en nu wordt het door een Arabisch bedrijf bestuurd.Terug naar de oma, zij heeft samen met nog een groep oma’s een club opgericht met als doel geld te verdienen door sisal manden te verkopen en kleine leningen te geven aan lokale mensen. Deze leningen worden dan terugbetaald met rente. In totaal zijn het drie en twintig oma’s die voor acht en zeventig kleinkinderen zorgen. De hele tussen generatie, de ouders van deze kinderen, is aan aids overleden. De kinderen zijn in de leeftijd tussen twee en twintig en vier jaar. Doordat ze geen inkomsten hebben, is op deze manier een deel van de inkomsten gewaarborgd. Het zijn schitterende tassen in mooie kleuren en bewerkt met schelpjes of kralen. Daarnaast verdienen ze dus nog wat geld met hun micro kredietjes en kunnen zo zorgen dat hun kleinkinderen te eten hebben en naar school kunnen. Wat een prachtige en sterke vrouwen.

Vandaag zijn we met Flo mee geweest naar een grote slum bij Thika. Kiandutu.Een krottenwijk waar Flo bezig is om de lokale bevolking, die onder zeer moeilijke omstandigheden leeft, te helpen met het opbouwen van een bestaan. Macheo verleent hier micro kredieten aan mensen. Om hiervoor in aanmerking te komen, worden eerst gesprekken gevoerd en moeten de mensen zelf eerst een bedrag van 2000 shilling te sparen. Met dit bedrag komen ze naar Macheo waarna hen een krediet verstrekt wordt drie maal de hoogte van hun gespaarde bedrag. Met dit bedrag kunnen ze zelf bedrijfjes opstarten. We vertrokken met de matatu. We waren met z’n vijven en de enige over gebleven plekken bleken achterin te zijn. Opgevouwen op de achterbank moesten we met z’n vieren zitten. Rechtop was niet mogelijk omdat het dak te laag was. Na deze ‘ontspannen’ rit vervolgenden we onze rit achterop een boda boda. Nou is dit in omgeving Mombasa een brommer, hier is het een fiets voorzien van schuimrubber kussentje, voetsteunen en handvaten om je vast te houden. Een geweldige rit dwars door de krottenwijk. Bij de basisschool stopten we, Macheo sponsort de school door de maaltijden van de kinderen hier te verzorgen. Hiervoor zijn een aantal moeders aangenomen die dagelijks het eten voor de kinderen koken in een apart aangelegde keuken. Ook het nieuw aangelegde toilettenblok is door Macheo gerealiseerd. De kleuters kregen buiten, zittend in het gras les en volgden ons nauwlettend. Toen we vroegen of we een foto mochten maken, draaiden alle kids zich in onze richting en staken duimpjes op, of begonnen te zwaaien. Zo schattig.

Als eerste gingen we naar een paar vrouwen die net bevallen waren. Een van hen was gister bevallen naast het ziekenhuis. Het is een sero positieve vrouw en zij moest in het ziekenhuis bevallen maar dat haalde ze niet en samen met haar buurvrouw heeft ze buiten het kind ter wereld gebracht. De field worker die namens Macheo in de krottenwijk werkt, en Rein en Marion konden haar niet terugvinden en uiteindelijk werd ze thuis aangetroffen samen met haar kindje. Ze heeft medicijnen gekregen voor de baby en mag haar zes maanden borstvoeding geven. De eerdere berichten dat vrouwen met hiv+ geen borstvoeding kunnen en mogen geven, zijn inmiddels achterhaald en het blijkt dat borstvoeding ook voor deze vrouwen de beste oplossing lijkt te zijn. Het blijft hierbij wel opletten dat er geen wondjes ontstaan waardoor de baby alsnog besmet kan raken. De tweede vrouw had een baby van twee weken en het ging goed met haar. Er zijn hier in Kiandutu verschillende vrouwen die een micro krediet hebben gekregen en die daarmee een business zijn gestart. Zo hebben we een vrouw ontmoet die een soort wegrestaurantje is begonnen. Ze verkocht alleen avocado’s maar gaat hiernaast nu ook samosa’s maken en ander eten, zo hoopt ze meer inkomen te genereren waardoor ze haar kinderen naar school kan laten gaan. Het was een enorme belevenis. We zijn in tal van huisjes binnen wezen kijken en we waren ons terdege bewust dat dit ervaringen zijn, die normaal gesproken niemand meemaakt omdat je zelf hier nooit naartoe kunt gaan. Na de ontmoetingen met diverse vrouwen, een vrouw die we nog bezochten had een kindje van anderhalf wat met malaria op bed lag maar inmiddels wel medicijnen kreeg, bezochten we een groep van zeven mannen die inmiddels allen een micro krediet hebben ontvangen en Flo de status wilde weten.

Zo waren er twee die het geld gebruikt hadden om de boda boda fietsen te kopen. Een van de mannen had inmiddels twee fietsen en een jongen in dienst. Met de opbrengst van de ene fiets kon hij de jongen betalen en de opbrengst van de tweede gebruikte hij om zijn gezin te onderhouden en hij dacht erover om een derde fiets aan te schaffen. Een ander had een kraampje voor zijn vrouw gekocht en zij verkocht het een en ander om zo ook in hun levensonderhoud te voorzien. Stuk voor stuk hadden ze hun eigen verhaal en werkten hard om vooruit te komen. Ze tonen zich verantwoordelijk voor hun gezin en drinken niet. Werkelijk ongelooflijk wat Flo hier tot stand brengt. Op deze manier gaan mensen anders denken en zich inzetten voor een beter leven. De wijk zelf was vreselijk vies om te zien. De omstandigheden worden wel iets beter. Er zijn toiletheuvels gemaakt en er is sinds kort elektriciteit . Nu zijn ze bezig om grote lantaarnpalen te plaatsen zodat er in het donker straatverlichting is waardoor het minder gevaarlijk zal zijn ’s nachts op straat. Er worden diepe geulen gegraven voor het aanleggen van een riool. Het werk wordt zelfs door vrouwen gedaan. Staande in de geul en met grote hakbijlen wordt de aarde los geslagen en er uitgeschept. Het straatvuil ligt overal, hoge bergen en de stand is immens. Een half vergane witte kat lag boven op de berg vuil. Het waren zeer indrukwekkende beelden en ervaringen. Iets wat lang bij zal blijven.

Op de terugweg zijn we langs Umoja gegaan. Een andere krottenwijk waarin een schooltje ligt wat is opgezet door twee Nederlanders en wordt onderhouden vanuit Nederland. Achtentwinting kinderen uit de township worden hier voorbereid op de primary school. Een fris en vrolijk gekleurd schooltje en kinderen met zeer imponerende koppies. Rein en Marion hadden beesies meegenomen en uitgedeeld samen met een ballon. Het plezier was enorm en niet te beschrijven, wat een mooi gezicht. De dagen hier vliegen voorbij. De vele ervaringen maken een enorme indruk en ik ben nog meer onder de indruk van al het werk wat hier door Marnix, Flo en hun medewerkers hier wordt verzet. Werk dat veel verder gaat dan alleen het runnen van een weeshuis. Werk wat mensen een toekomst biedt, werk waar geprobeerd wordt de mensen bewust te maken van een betere manier van leven door begeleiding in medische zaken als zwangerschap, bevalling, hiv/aids en een toekomst door het verstrekken van leningen. Het verstrekken van voedsel op scholen voor zo’n vijfduizend kinderen en ook de begeleiding van straatkinderen en hun re-integratie in school.

Morgen en zaterdag ga ik meelopen bij een ander project, Watoto Wenye Nguvu. Ik kijk er erg naar uit en ben heel benieuwd hoe het daar gaat. Ik houd jullie op de hoogte.

Bedankt weer voor het volgen en de berichtjes op mijn email.

Liefs,

Ellen

Een lach en een traan

Mijn laatste zondag bij Upendo en dus ook voorlopig mijn laatste zondag in Majengo. Mijn missie voor wat betreft oma en kids is geslaagd. Al eerder schreef ik over de erbarmelijke leefomstandigheden van deze oma en nadat ik samen met Vero en de fundi (klusjesman), die hier bij Upendo ook helpt, bij het huisje was wezen kijken, was het duidelijk. Hier moest iets gebeuren. Het huis stond op instorten en naast alle regen die door het oude palmbladeren dak naar binnen gutste, waren de muren deels van grote gaten voorzien omdat de klei ertussen uit gezakt was en bovendien stonden ze zo scheef dat dit echt ieder moment kon instorten. Hare, de fundi, heeft het huis helemaal afgebroken en opnieuw gebouwd voor me. Oma gebruikte nog maar een klein deel omdat de rest te slecht was. Nu zijn er drie kamers gemaakt. Een voor oma waar haar eigen bed in komt met het nieuwe matras. Er is zeil op de kleigrond gelegd en oma heeft nieuwe pannen (was heel hard nodig want ze kookte met sufuria’s waar de gaten in de bodem zaten), borden, bekers, en een opbergrek voor groente en levensmiddelen.

De tweede kamer is bijna net zo groot (blijft iets van 2,5 bij 3 meter) en is de slaapkamer voor Hamisi en Sophia geworden. Blauw geblokt zeil op de grond en ik heb bij een plaatselijke timmerman een bed laten maken. Omdat Hamisi negen is, is het niet zo verstandig om hem nog samen met zijn zusje in een bed te leggen en is er een tweede bed in de maak. Dit wordt maandag afgemaakt en in elkaar gezet. Alle drie de bedden hebben een muskietennet en de kinderen hebben voor het eerst in hun leven een eigen kamer, een eigen bed en…. eigen speelgoed. Voor Sophia had ik Prinses Arabella meegenomen en voor Hamisi een koalabeertje en wat speelgoed, kleurpotloden, kleur- en werkboek, engelse kinderboekjes van Clavis en andere spulletjes meegenomen. En een tandenborstel met tandpasta. Ook hebben ze allebei een klein stoeltje om op te zitten en het feest was compleet. Met cake en Fanta hebben we de opening van oma’s huisje vanmiddag gevierd. En beloofd is beloofd… oma heeft haar dansrokje omgedaan en heeft ,onder begeleiding van Hare op de bodem van een emmer, voor ons gedanst. Geweldig. Ik heb nog nooit zulke gelukkige mensen gezien. Wat prachtig.

Zoals jullie lazen had ik Prinses Arabella meegenomen. Dat betekende dus dat de zending er is. Met heel veel moeite en inspanningen vanuit Nederland door Yvo en Jan en via de contacten met Joseph hier in Nairobi is het uiteindelijk gelukt de zending Kenia in te krijgen. Donderdag kreeg ik bericht dat de zending in behandeling was en vrijdag kreeg ik na contact zowel vanuit Nederland als door mij, bericht dat de goederen vrijgegeven waren en die nacht op transport gingen van Nairobi naar Mombasa en zaterdagmorgen afgeleverd zouden worden. En inderdaad, na een paar keer heen en weer bellen met Joseph stond de vrachtwagen van een lokaal transportbedrijf om een uur voor de poort. Een vrachtwagentje waar de ene achterdeur miste en ook hier geen laadklep die naar beneden kon. Omdat het houten krat tegen de tweehonderd kilo woog was het flink tillen. Alle aanwezige mannen bij Upendo hebben geholpen het krat eruit te tillen. Het lukte en het is voor de ingang van kantoor neergezet. Het leek wel Sinterklaas. Op kantoor zijn ze onwijs blij met alle papier wat door Multi Copy was meegegeven. Voor de komende maanden, misschien wel een jaar, hebben ze genoeg printpapier, briefpapier en ook knutselpapier voor de kids. Omdat de kinderen nog op school zaten hebben Vero en ik alles verdeeld en uitgezocht. We hebben een bibliotheekje gemaakt van de Clavis kinderboeken en ze zijn nu al helemaal weg van de boeken en willen ’s avonds een boekje mee naar bed. We hebben een soort uitleensysteempje bedacht. Ze moeten de boekjes netjes houden en de volgende avond kunnen ze het omruilen voor een ander boek. De Arabella poppen waren een schot in de roos. En ik maar denken dat ze juist de donkere prinses mooi zouden vinden. Nee, het is hier precies andersom. Ieder donker meisje is onder de indruk van ‘blanke’ poppen en de lange gele vlechten met gouddraad maakten dit zelfs nog spannender. Alle meisjes hebben nu hun eigen pop en vandaag (zondag) zag ik ze steeds met hun pop lopen. Soms ingepakt in een blauwe handdoek omdat ze moesten slapen, soms op de arm of ze zaten er mee op schoot. Mylo, dank je wel namens alle Keniaanse kindjes die nu en ook straks met jouw mooie prinses rondlopen. De kleurpotloden, puntenslijpers en gummetjes werden zeer blij uitgepakt en worden als kostbare bezittingen apart opgeborgen. De kinderen mogen het gebruiken maar het blijft in bewaring bij Vero.
Geweldig, grotere lachjes hadden we niet kunnen bedenken.

Vandaag was niet alleen mijn laatste dag bij Upendo, het was ook het moment waarop ik de kids moest zeggen dat het morgen zo ver is. Wat een verdriet. De kinderen zitten diep in mijn hart en bij het zien van zoveel verdriet ontstonden er bij mij ook al gauw snelstromende riviertjes over mijn wangen naar beneden mijn hals in. Al die weken hier, had ik met een paar kinderen een heel bijzonder band. Een van de kids is Baraka. Een super spontaan ventje en als hij je aankijkt en naar je lacht, smelt je gewoon. Hij was zo verdrietig en heeft zo erg moeten huilen. Juliet, een van de meisjes die me steeds haar ‘mother’ noemde, was ook niet te troosten en stond maar haar gezichtje weggedoken in haar t-shirt. Haar schoudertjes schokten van het huilen. Ze was zo overstuur dat ze ging spugen. Zo zielig. Ik heb ze een voor een vastgehouden en geknuffeld. Auntie Jane probeerde het leed te verzachten door te zeggen dat ik in november terug zou komen voor de opening. Oeps… dit maakt het misschien nog moeilijker want ik weet niet eens zeker of ik er bij kan zijn. Auntie Jane heeft ze uitgelegd dat ze best even verdrietig mogen zijn maar dat ze wel iets moois hebben als herinnering aan mij. Iedere keer als ze met hun pop of beertje spelen, zullen ze me herinneren en hetzelfde is met de boeken.

Het was een prachtige tijd bij Upendo. Het is een project wat een mooie toekomst tegemoet gaat. Ik ben blij dat ik een langere tijd heb meegedraaid zodat ik een goed beeld heb kunnen krijgen van dit weeshuis. Ondanks dat het nog maar een paar maanden operationeel is, draait het super en is er al veel opbrengst uit eigen tuin. De kinderen gaan met elkaar om alsof het broertjes en zusjes zijn. Iedereen helpt elkaar en ze spelen altijd samen. Een geweldig mooi gezin zo bij elkaar. Een warme haven voor kindjes die een hoop narigheid achter de rug hebben en die, ondanks deze nare achtergronden, kanjers zijn in het aanpassen. De naam Upendo is een naam die van toepassing op het weeshuis. Upendo betekent liefde. En het is liefde met hoofdletters.

Op naar mijn volgende project. Mijn vliegtuig vertrekt morgenochtend om even over tienen. Een nieuwe ervaring en nieuwe mensen. Kuona wewe katika Macheo (tot ziens bij Macheo)

Koraalriffen, dolfijnen en de oude stad

Vrijdagmorgen. Het alarm op mijn mobiel stond afgesteld op kwart over vier. Mijn angst dat ik er doorheen zou slapen was ongegrond. Iedere dag word ik gewekt door de azan,het oproepen, voor het ochtendgebed door de Moeazzin van de moskee hier in Majengo. Een paar weken geleden was het nog vijf uur, nu is het tussen vier en vijf uur. Ook de kerken doen dapper mee zo ’s ochtends vroeg en als die zich niet melden dan is het wel een discotheek die tot in de vroege uurtjes doorgaat. En uiteraard alles op vol volume, zonder glas in de ramen en een genot voor de omgeving.

Ik was dus ruim op tijd wakker en stond keurig om vijf uur klaar. Om kwart over vijf stond het busje voor en vertrokken we langs allerlei luxe hotels en resorts om gasten voor de excursie naar Wasini op te halen. Het zou een rit van ruim drie en half uur worden. Bij Mombasa werd de oversteek per ferry gemaakt naar Shimoni. De ferry is de enige verbinding tussen het vaste land van Mombasa met dit deel van Kenia, de doorgaande weg naar Tanzania. Shimoni is bekend door de slavengrotten. De grotten zijn eeuwen geleden door het water van de oceaan uitgeslepen in de rotsen en werden eeuwen geleden gebruikt als verstopplaats voor kwaadwillende stammen. In de 18e en 19e eeuw namen de Arabische dhows (lage houten boten) enorme aantallen slaven mee uit de dorpen tijden de moessonperiode. De dorpen werden platgebrand en de mensen werden op de dhows opgesloten en vervoerd naar de slavenmarkten in Zanzibar voor verscheping naar Arabie. Misschien wel leuk om te weten voor de oudjes onder ons. Roger Whittaker (hij is overigens in Kenia geboren) heeft ooit in deze grotten zijn lied ‘Shimoni’ opgenomen met de verbeelding dat de stemmen van de slaven van weleer hem riepen vanuit de muren van de grotten. We hadden hoop dat we hier heen zouden gaan, maar de tijd hiervoor ontbrak. De ferry richting Shimoni was niet overvol, heel anders dan de ferry’s richting Mombasa. Het is een leegloop van de stad omdat bijna alle mensen zich richting Mombasa begeven. Hetzij om te werken, hetzij om de dag door te brengen met de verkoop van allerlei spulletjes. Overvolle ferry’s voeren af en aan. De enorme tankauto’s die ook de oversteek maken, gaan via een andere ferry. Jaren geleden is er een zwaar ongeluk gebeurd waarbij een tankauto op de ferry voor een inferno zorgde en de ferry zonk, waardoor heel veel mensen zijn omgekomen. De oversteek is voor iedereen gratis. Je steekt hier de uitloop van de oceaan naar de haven over. Mega grote containerschepen varen in een rap tempo af en aan, op de voet gevolgd door haaien. Althans de binnen komende schepen. De haaien houden zich op in de buurt van de schepen omdat daar regelmatig voedsel overboord gegooid wordt en ze zo dus een ‘voedselbron’ volgen. In de haven varen ook geen kleine bootjes in verband met het gevaar van de haaien. Aangekomen op de kade van Shimoni werd onze reis voortgezet en binnen een uur stonden we in de haven klaar voor de oversteek richting Wasini. De boottocht zou ruim een uur duren en daarna kregen we tijd om te snorkelen. De belofte van de gids dat we ongetwijfeld dolfijnen zouden zien, leek moeilijk. De tijd verstreek maar geen dolfijn te zien. Totdat vanaf een andere boot met de mobiele telefoon (ja, zelfs midden op de oceaan heb je bereik…) werd gemeld dat er dolfijnen rondzwommen. We koersten richting de aangegeven plek en al snel zagen we ze opduiken en weer terug zakken. Het was bewolkt en mogelijk daardoor kwamen ze niet erg ver uit het water, maar het was een waanzinnig mooi gezicht.

Een groep van ongeveer zes dolfijnen waarvan er een paar kleintjes waren. Nadat we genoeg hadden genoten van deze prachtige dieren werd de tocht richting de koraalriffen voortgezet en kreeg iedereen zijn snorkel. Mijn knie zat nog steeds in het verband en eigenlijk mocht ik van de verpleegster niet zwemmen maar dat ik heb ik maar voor lief genomen en ben gewoon met verband en al het water in gesprongen. Wat we toen gezien hebben, is met geen pen te beschrijven. Wat een wonderbaarlijke wereld. Vissen in de meest bijzondere kleuren. Aquablauw met lila en paars, zebra vissen, twee tijgervissen met de grote van ongeveer 60-70cm. Hele scholen met knalgele vissen, de kleine visjes zwommen overal om je heen. Koraal wat heen en weer wuifde door de trek van het water. Zeesterren, schelpen die te groot zijn om vast te houden, gewoon te veel om te beschrijven. Een ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Na anderhalf uur snorkelen, kregen we even de tijd om op te drogen en werd de reis voortgezet naar het eiland Wasini, waar we de lunch zouden krijgen. Vlakbij de kust moesten we overstappen in een klein houten bootje wat ons tot een stenen trap in het water bracht. Boven aan de trap begon het restaurant. Een adembenemend uitzicht en een fantastische lunch. Ons voorgerecht bestond uit versgevangen krab, een hoofdgerecht van verse vis met kokossaus en vers fruit toe.

Na de lunch zouden we terugvaren maar op mijn verzoek mochten we door het dorpje naar een ander aanlegpunt lopen en zo konden we nog even genieten van een echt Keniaans dorpsleven. Nou leef ik hier te midden van Kenianen en kom ik iedere dag door het dorpje Majengo maar mijn medereizigers waren toch ernstig geschokt over de manier van leven in het dorp Wasini. Terwijl dit naar mijn gevoel toch veel netter was dan Majengo. Het was een supergave dag en echt een aanrader die hier naar toe gaat. Keep it in mind!

Zaterdag een dag met Vero, de social worker op pad geweest. Ik wilde graag met haar een ontspannen dag doorbrengen zodat we de gelegenheid hadden over het een en ander te babbelen. We kozen voor Mombasa, ik was hier al een aantal keer voor werk geweest maar had nog geen gelegenheid gehad de oude binnenstad en het Fort Jesus te zien. Dus namen we de Matatu naar Mombasa en van daaruit met de tuktuk naar Fort Jesus. Alsof je een andere wereld binnenstapt. Wat een verschil met het drukke, rumoerige en vieze Mombasa. Je struikelde over de toeristen, iets wat ik niet erg prettig vind, maar ja, ik ben er eigenlijk ook een van. De smalle straatjes door de binnenstad leverden mooie plaatjes op, houten huizen uit de vroegere Portugese tijd waren erg indrukwekkend om te zien. Prachtige deuren met houtsnijwerk (Erik, je kast zou hier niet opvallen) en uitgesneden steunen voor balkons en prachtige muurschilderingen.

De souvenirswinkels bevonden zich in de grootste straat en op een paar winkels na waren dit de gebruikelijke kitscherige toeristen dingen. Ik had een paar mooie dingen gespot maar was al snel genezen toen ik de megahoge prijzen hoorde. Dan maar niet en door naar Fort Jesus. Dit oude fort is in 1593 door de Portugezen gebouwd en in 1698 door de Arabieren uit Oman veroverd. In 1895 werd het een staatsgevangenis en in 1958 is het tot nationaal monument verklaard en is er sinds 1960 ook een museum gemaakt en werd het openbaar voor het publiek.

We sloten de dag af met een drankje bij een Keniaans cafe vlakbij de plek waar Marieke woont en zijn ’s avonds, met Katana de askari, wezen eten bij Kings & Queens. Een heel bijzondere ervaring want vlak voor zeven uur viel de stroom uit en kwamen we aan bij een compleet donker restaurant. Niet getreurd, hier zitten ze niet gauw met de handen in het haar. Kaarsen op tafel en koken wordt op de Jiko gedaan met grote sufuria’s (kookstel en pannen). We hebben genoten van een heerlijk Kip Curry in het donker, waarna Katana me naar huis heeft begeleid achter op een boda boda. No way dat ik alleen op de boda boda naar huis mocht. A real gentleman en een geweldige dag.

Vandaag thuis gewerkt, alle rapporten uitgewerkt en doorgezonden, bestanden aangepast en vergaderingen voorbereid voor morgen. Marieke is de 15e naar Nederland vertrokken en tot de 27e ben ik het aanspreekpunt hier. Het loopt allemaal prima, alhoewel je hier toch steeds een vinger op de pols moet houden. Het is en blijft een andere cultuur. De moeder van een van de kinderen, die vandaag op bezoek zou komen, is niet komen opdagen. Het is maar goed dat het kindje niet geïnformeerd was hierover, dan zou de teleurstelling erg groot zijn geweest. Ook dit is Kenia.

Morgen wacht een heel drukke dag. Vergadering, schaderapport samen met een askari bij een van de huisjes in Majengo maken, zodat we (Betty en ik) kunnen laten repareren voor de oude oma die er woont met haar kleinzoon en –dochter. Dan door naar Mombasa voor een afspraak bij de penningmeester van de NGO, vervolgens de bank en terug langs de Nakumatt voor een afspraak met de manager om te horen of hij bereid is Upendo te sponsoren. Dan om vier uur weer een vergadering en dan …… onderuit op de houten bank :)

Lieve allemaal, zoals jullie zien, lukt het me echt niet om korte berichten te schrijven, er is hier zoveel om te zien, te vertellen, dus ik hoop dat jullie ondanks dat het lang is, toch van mijn berichten genieten.

Dikke kus voor allemaal,

Ellen

Zo arm, maar zo vol liefde

Zondagmiddag kwam ineens een van de askari naar me toe. Er stonden twee mensen aan de poort en die wilden kinderen bezoeken. Ik liep met hem mee naar de ingang en trof buiten het hek een oude man en een oude vrouw aan. Ze spraken een Swahili dialect wat zelfs voor goed Swahili sprekende mensen moeilijk te verstaan is. Beiden waren al een eind op leeftijd. De vrouw had grijs kroeshaar en haar kleding bestond uit omgeknoopte kanga’s (omslagdoek). Verder was ze blootsvoets en liep erg moeilijk. Haar man was eveneens gekleed in een kanga met daarop een overhemd. Ook hij liep zonder schoenen. Het bleken de grootouders van twee van de weeskinderen te zijn. De bewaker schreef ze in en terwijl hij daar mee bezig was, kwam eerst het ene kind aanrennen en vloog meteen naar oma toe en vlak daarna kwam het andere kind en pakte de hand van opa. De grootouders waren hier nog niet eerder geweest en vol trots namen de kinderen ze mee naar de slaapzaal. Inmiddels was een van de huismoeders erbij gekomen om voor me te vertalen en vertelden we waar de kinderen sliepen en lieten de rest van het huis zien. Met een kop thee en biscuitjes lieten we ze alleen met de kinderen. Zowel opa en oma als de kinderen straalden. Oma had een oude plastic tas bij zich met daarin wat kleding voor de kinderen. Ze had dit gespaard en kwam dit brengen. Zo onwijs lief. Ze hebben geen cent te makken maar komen toch maar even hierheen. Ze wonen vrij ver van Upendo en omdat oma slecht ter been is, was dit een hele onderneming. Ze waren met een boda boda gekomen en deze zou hen ook weer ophalen. Helaas kwam er niemand. Ik heb een boda boda laten bellen en daarmee zijn ze weer afgereisd naar hun dorpje. Wat een hartverwarmend gezicht was dit. Zo arm, maar zo ontzettend vol liefde.


Mijn ontstoken knie wil niet overgaan en inmiddels duurt het nu bijna drie weken. Maandagnacht voelde ik mijn hart in mijn knie kloppen en kwam er weer troep uit. Dus dinsdagmorgen eerst maar naar de kliniek hier in Majengo. Een schone, nette kliniek die gesteund wordt door een bedrijf uit Duitsland. Tja… bacteriële ontsteking en… te lang doorgelopen. Met een peniciline kuur (die goed moet gaan met mijn malariatabletten) zou het over moeten gaan. Donderdag moet ik weer terug. Of ik meteen even wilde afrekenen. Nou had ik al rekening gehouden met een flinke rekening, tenslotte ben je hier als buitenlander en weten ze vaak de prijzen wel te vinden. Vierhonderd shilling, dit omvatte het consult, het schoonmaken en verbinden en de medicijnen. Vier euro. Nou dat kon bruin wel trekken ;) Een uur later dan gepland vertrok ik daarna met Vero (social worker) naar het kantoor van de kinderbescherming in Kilifi. Deze keer overigens met fototoestel vanwege de mooie plaatjes langs de kust. Marieke had zondag een smsje gekregen dat er voedsel opgehaald kon worden. Bij navraag bleek dat de regering via de kinderbescherming voedsel, wat door de Wereld Voedselbank verstrekt wordt, uit zou delen en als weeshuis kwam Upendo hier ook voor in aanmerking. Dus ondernamen we weer de rit in de Matatu naar Kilifi. Vol spanning. Het was druk bij de kinderbescherming maar ons wachten werd al snel beloond omdat we tussendoor even apart genomen werden. We werden doorgestuurd naar een ander overheidsgebouw. Het ministerie van het kantoor van de president, oftewel Ministry O.O.P, van het district Kilifi. Er werd een formulier ingevuld (namens de National Cereals and Produce Board) wat ondertekend moest worden en we werden verzocht om rond een uur of twee terug te komen want de handtekening van de baas ontbrak en deze was naar een vergadering. Noodgedwongen dus maar een lunch ingepland bij een lodge in een uithoek van de landtong, Camai Lodge. Een vervallen geheel, de terrasstoelen waren ooit wit geweest, het golfplatendak was deels doorgerot en de oude schommels in de tuin, aangetast door het zout en de wind, wiegden krakend heen en weer door de wind. Overal rook je de zeelucht. Het was laag water aan het worden en hier en daar zag je vissers. In bootjes, met snorkels en zakken tussen de koraalriffen en lopend door het koraal. De golven braken zachtjes op de zandbanken tussen de zee en de koraalriffen. Wat een adembenemend land is dit.


Om twee uur waren we terug bij het kantoor van de president. Geen baas te bekennen. Om kwart over twee kwam ze aanlopen. Wij helemaal blij want eindelijk zouden we verder kunnen. De tijd kroop voorbij en een kwartier later kwam de man die we op kantoor al hadden gezien ons melden dat zijn baas eerst was gaan lunchen en we moesten wachten tot drie uur. Over bureaucratie gesproken. Het bleek erg veel moeite om de honger uit te stellen en een tweetal handtekeningen eerst te zetten. Om half vier hadden we de handtekening en in de tussentijd hadden we de chauffeur van een ander weeshuis hier in de buurt ontmoet. We mochten met hem meerijden naar het depot waar het voedsel uitgegeven zou worden. Al lopend naar zijn auto bestudeerden Vero en ik het formulier. We zouden twee zakken van 50kg rijst krijgen, een zak van 50kg bonen en drie Jerry cans met kookolie. Ja… probleempje want dit zouden we nooit meekrijgen in een Matatu en al helemaal niet zelf kunnen vervoeren. Even in gesprek met de chauffeur van het andere project en hij bood aan om via Upendo terug te rijden zodat de rijst, bonen en olie keurig op het project zouden komen.

Alle hulpvoedsel lag opgeslagen in mega grote loodsen, afgesloten door gigantische hekken en met gewapende bewaking op het terrein. Op de muur naast het hek hing een bord dat dit terrein van de Italiaanse overheid is. Het geld wat we kwijt zouden zijn aan de Matatu heb ik aan de chauffeur gegeven voor benzine. Zo helpen we elkaar.
Toen we terugkwamen zagen we zeer verraste gezichten. Honderd kilo rijst is hier goed voor drie maanden gebruik en de vijftig kilo bonen voor twee maanden. Mooi dat dit gedaan wordt! Nzuri sana!


Vandaag was de meest bijzondere dag zover. Vorige week was ik door een vrouw uit Majengo aangesproken, ze zocht een baantje en vroeg of ze kon solliciteren. Ze zou haar brief en gegevens aan de poort afgeven. Meer dan haar voornaam en dat ze als alleenstaande moeder in Majengo woont, wist ik niet. Vero en ik zijn vandaag op zoek gegaan naar haar omdat ze tot nu toe nog niet was geweest en we haar eigenlijk wel wilden spreken. Een zoektocht zonder resultaat maar onze missie veranderde van doel toen we ineens een jongetje zagen wat Vero kende. Dit ventje sliep af en toe op straat onder kraampjes die overdag vol staan met groente en fruit. Via via had ze gehoord dat deze kinderen bij hun oma woonden en dat ze onder zeer trieste omstandigheden leefden en wonden. Vero had al eerder gezocht omdat deze kinderen mogelijk geschikt zouden zijn voor opname bij Upendo. We kwamen het ventje tegen vlakbij het huis waar de oudste, getrouwde zus van een aantal van de weeskinderen hier woont. Zij wist wie de oma was en bracht ons met haar in contact. Er bleek ook nog een zusje te zijn. Het ventje was negen, het meisje zeven. Wat een ongelooflijk triest verhaal ging er achter deze liefdevolle oma schuil. Ik schat oma zo rond de zeventig, mogelijk ouder. Ze woont met haar twee kleinkinderen in een lemen huisje en verzorgt hen sinds haar dochter de kinderen al heel klein in de steek had gelaten. De kinderen hebben twee verschillende vaders en de oma vertelde dat haar dochter nog meer kinderen van verschillende mannen heeft gekregen in de tussentijd maar ook die in de steek laat. Ze wil niets van haar kinderen weten en de enkele keer dat oma kans ziet om ze naar haar dochter te brengen, stuurt die ze meteen weer terug met de opmerking ‘ga maar naar je oma, ik wil je niet’. Het jongetje loopt al maanden in dezelfde kleren en ook het meisje zag er uit als een echt straatschoffie. Omdat de moeder nog leeft is het niet mogelijk deze kinderen bij Upendo op te nemen en is andere hulp nodig. Oma heeft geen inkomen en al helemaal geen AOW. ’s Ochtends vroeg gaat oma de deur uit om in het achterliggende bos de nodige eetbare dingen op te zoeken en te verkopen op de markt in Mtwapa. De kinderen blijven alleen achter en gaan op pad om hout te sprokkelen, het jongetje zien we ook regelmatig met grote bossen hout op zijn hoofd lopen, of om flesjes en lege blikjes te verzamelen en dit bij een fabriek te verkopen zodat ze een extra shilling hebben om wat eten te kopen. Er is meer niet dan wel eten. Ik heb Vero gevraagd met me mee te gaan naar een kraampje waar ze kinderkleding verkopen en heb voor beide kinderen de nodige t-shirts, broeken, leggings en zelf een rokje kunnen kopen. Een riem erbij voor de broeken van het ventje, ondergoed voor allebei en slippertjes. Op de terugweg hebben we een bezoek gebracht aan de kruidenierswinkel en heb ik maismeel, rijst, aardappelen, bonen, zout, suiker, olie, uien en waspoeder gekocht. Een grote rieten mand om de groente in te doen en zo gingen we gebukt onder het sjouwen van de zware tassen terug naar het huisje van oma. Oma wist niet hoe ze het had, sprakeloos zat ze op haar houten krukje en sloeg steeds haar handen voor haar mond, ik was ontroerd bij het zien van zoveel dankbaarheid. We moesten gaan zitten en ze begon, in het Swahili, te vertellen over de opvoeding van haar kleinkinderen. Haar grootste zorg is de educatie van de twee. Ze wil zo graag dat ze naar school kunnen maar het is onmogelijk voor haar dit bij elkaar te verdienen. Ze krijgt het al met moeite voor elkaar om af en toe wat groente te kopen. Ze nodigde Vero en mij uit haar huisje te bekijken en samen gingen we met haar mee. Ik weet niet hoe ik dit moet verwoorden. De indruk die dit op me gemaakt heeft, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Een lemen hutje met een puntdak van palmbladeren. Door de ouderdom is het hier en daar aan het instorten en als het regent komt de regen aan de zijkant via gaten naar binnen vlak achter of op het bed. Het bed staat achterin de kamer van ongeveer twee en half bij drie meter. Op de harde ondergrond ligt een stuk plastic en daarop een foam laagje van ongeveer een cm maar in verre staat van ontbinding zodat dit geen ondersteuning biedt. Een kookplaatsje aan de andere kant van de kamer, een aantal plastic tonnen op de grond en daarop een lege weekendtas. Niets aan persoonlijke spulletjes, geen kleding, geen toiletartikelen, geen lamp, geen stoel. Kortom er was gewoon niets. Het greep me enorm aan en toen we weer buiten stonden, besloot ik dat dit niet zo kon. We moesten terug naar een van de winkeltjes omdat we voor het jongetje twee linkerslippers hadden meegekregen. Allebei de kinderen gingen mee, een aan de hand van Vero, de ander aan mijn hand. Op de weg terug zijn we bij een kraampje langsgegaan om een matras te kopen, een aantal lakens en een grote afwasteil waar ook in gewassen kan worden. De kinderen waren uitgelaten, zo blij. Het meisje droeg het teiltje, het jongetje begon enthousiast met het matras op zijn hoofd. Bijna huppelend gingen ze mee door de modderige straten. We waren het onderwerp van gesprek, overal waar we langsliepen. Oma had er geen woorden voor. God had me gestuurd, eindelijk waren haar gebeden verhoord. Ze kon niet genoeg zeggen hoe dankbaar ze was. Ze zong en maakte kleine danspasjes. Werkelijk zo vertederend om te zien. Het matras werd direct op het lemen bed gelegd met plastic en al. Dit houden ze er omheen als bescherming mocht er een kind niet droog blijven. Er ging meteen een laken omheen en oma en kleinkinderen gingen het matras meteen uitproberen. Oma schoof een stukje op en ik moest erbij komen om het uit te proberen. Ze praatte druk tegen Vero en de mensen die zich inmiddels in haar kamer hadden verzameld en legde regelmatig haar hand op mijn knie. Het ventje nestelde zich tegen me aan en legde zijn koppie op mijn schoot. Wat een dankbaar gevoel maakte zich van me meester, wat was ik blij dat ik hen had kunnen helpen. Nu nog kijken of ik iet voor school en zo kan regelen. Voor het eerst zullen ze in een bed met een matras kunnen slapen en tussen de lakens. Lala salama! Slaap lekker oma en kinderen, jullie zijn het meer dan waard!

Twee gezichten

Het ene gezicht van Kenia had ik al met mijn dag door Majengo gezien en dat was nog netjes maar de trieste dorpjes die ik onderweg naar Tsavo East gezien heb stonden in schril contrast met het andere gezicht, dat van de prachtige vaak nog ongerepte natuur.

Maandag en dinsdag had ik een kleine break, even een paar dagen mijn zinnen verzetten en genieten van het moois wat Kenia te bieden heeft. Om kwart over zes werd ik opgehaald en om zeven uur vertrokken we van vanaf Sun and Sand Hotel met nog zes Engelsen erbij. De rit zou drie uur duren maar helaas bleek al snel dat we dit niet zouden halen. Maandagmorgen, ook hier is de ochtendspits een heikel punt en daarbij begonnen deze dag de scholen weer en was het dus extra druk. Tijd genoeg om de omgeving eens goed in me op te nemen. Vuilnisbelten langs de zijkant van de weg en koeien die dit als een soort grasweide gebruikten. Rara, hoe zou de melk zijn?!?! Bizar om te zien. De stad Mombasa door was een crime. Overal komen de auto’s vandaan. De een is nog brutaler dan de ander, vieze uitlaatgassen, brandende hopen vuilnis, kraampjes met allerlei fruit, noten en zelfs kraampjes die als soort fietsenreparatieplaats werkten. Na een uur waren we er doorheen en vertrokken we richting de snelweg naar Nairobi. Snelweg, heerlijk. Het schoot door mijn gedachten maar het was allesbehalve heerlijk. Voor 99% bestaat deze weg uit gewoon twee rijbanen. Gaten overal in de weg, geen invoegstroken, geen belijning en de afwerking aan de zijkant was er niet. Het asfalt hield gewoon op en daarna zakte je in een greppel van zand en grind. Amper een kwartier onderweg, kregen we via de mobilofoon te horen dat er een ernstig ongeluk was gebeurd en de weg was afgesloten. Net op tijd konden we de weg verlaten. Niks afslag, gewoon op je rem, omkeren en via de andere rijbaan terug. Via een zandweg kwamen we in een nauwelijks begaanbaar terrein. De oude weg naar Nairobi. Dat deze weg al jaren niet meer gebruikt werd, was te merken. Karrensporen die ook ineens ophielden zandpaden die meer gaten hadden dan weg. Vlak langs afgronden en greppels schokten en hobbelden we door het landschap. De natuur was prachtig maar ik kon er nauwelijks van genieten omdat je je stevig vast moest houden om alle hobbels en kuilen te omzeilen. We kwamen door dorpjes waar ze nog nooit blanken gezien hadden. Kinderen die op de weg zaten en gewoon bleven zitten, niet wetend wat ze zagen of moesten doen. Het was een monsterrit maar ik had het toch voor geen goud willen missen. Wat een intrigerende beelden. Vlak na de rampplek kwamen we weer op de snelweg en binnen de kortste keren waren we bij de ingang van Tsavo East.

Ik heb een paar prachtige dagen daar gehad. Het is niet op papier uit te drukken, dit moet je gewoon gezien hebben. Ik heb een aantal foto’s op mijn hyves geplaatst zodat jullie een klein beeld hebben van hoe het daar was. The big five is helaas niet gelukt. Wel hebben we een leeuwin gezien en zelfs twee cheeta’s maar de luipaard en de neushoorns hielden het voor gezien en deze twee ontbraken aan het lijstje. Kuddes met olifanten, te veel om te tellen, in ieder geval waren het er meer dan tweehonderd. De overnachting bij Lions Hill Lodge was zeer bijzonder. Een superluxe lodge bovenop een berg met uitzicht over de natuur van Tsavo East. De tuin was afgescheiden van de natuur door schrikdraad en met een beetje geluk zag je de olifanten en leeuwen voor je kamer. Helaas niet die morgen maar het uitzicht was prachtig.

De woensdag die gepland stond voor de rural area’s en het zoeken van weeskinderen ging niet door. De medewerker van de kinderbescherming stak hier een stokje voor. In plaats van Bamba en Ganze gingen we naar zijn kantoor. Helaas bleek de vogel gevlogen en hebben we anderhalf uur voor niks zitten wachten. We besloten eerst maar te gaan lunchen om het daarna nog een keer te proberen. Pizza in Kenia. Het is een aanrader, smaakte echt lekker. Na de lunch liepen we naar beneden en daar kwamen we onze man tegen. Hij had een seminar bijgewoond en zou met een half uur op kantoor zijn. Ook hier zijn ze moeilijk in het nakomen van verplichtingen op tijd en ruim een uur later kwam hij aan. Zijn uitleg over de binnenlanden was erg interessant en dat verklaarde ook zijn bezwaar tegen een tocht alleen naar deze gebieden. Zeker als er blanken mee zouden gaan. De mensen daar zouden verwachtingen kunnen krijgen die niet waargemaakt kunnen worden. Tijdens ons gesprek kwamen er een man en een vrouw binnen. Zij bleek advocate in kinderzaken te zijn en had dringend onderdak nodig voor een meisje wat bevallen was. Het bleek om een tienjarig meisje te gaan wat in maart dit jaar was bevallen. De bevalling had de nodige complicaties gegeven en moeder en kind verbleven nog steeds in het ziekenhuis. Niet vanwege het herstel van de jonge moeder maar simpelweg omdat er geen opvang voor hen beiden is. Het meisje wil graag weer naar school maar wil haar baby ook niet kwijt. Opvang van zwangere tieners (in haar geval dus kinderen) of net bevallen meisjes bestaat hier (nog) niet. De man van de kinderbescherming vertelde me dat hij in drie maanden tijd al vierentwintig verzoeken had binnengekregen voor opvang van zwangere meisjes. Wat een trieste wereld en hier zijn dit soort gebeurtenissen nog maar heel weinig vergeleken met Zuid Afrika destijds. Vanwege de vele stammen hier zijn de cultuurverschillen groot hoewel incest hier niet zo’n groot probleem is als elders in Afrika. Neemt niet weg dat dit ongelooflijk triest is. Meteen ratelen er allerlei wieltjes, kan ik niet dit of kan ik niet dat. Het kost me moeite het van me af te zetten en hoe meer ik er over denk hoe meer ik vind dat ook voor dit soort kinderen hulp geregeld zou moeten worden. Maar hoe….

Donderdag was een halve dag helpen in huis, was vouwen, strijken en Tatu bezighouden. De andere helft van de dag bestond uit een lunch bij Monsoon. Monsoon betekent moesson en gedurende deze regentijd staat er een bepaalde windrichting die hier over de stranden waait. Een restaurant wat gespecialiseerd was in zeevoedsel, een zeevruchten salade vooraf en een verse halve kreeft als hoofdgerecht. Ik heb nog nooit zulke lekkere kreeft gegeten. Een prachtige ambiance, een super restaurant (werd gerund door een Keniaanse vrouw die met een Italiaan getrouwd is) en een geweldige bediening. Na afloop van de lunch liepen we terug door het park wat ons van de weg scheidde. Een eeuwenoude opgraving van een Hindoe dorp en tempel. Zeer indrukwekkend. De opgravingen grenzen aan een klein museum en er zitten bewakers voor het museum maar het terrein van de opgravingen is vrij toegankelijk. Wat een vreemde gewaarwording. Eeuwen oude opgravingen, zo voor iedereen toegankelijk. Net als in de Griekse geschiedenis zijn hier putten aanwezig waar wij het bestaan niet van hadden kunnen vermoeden. De mensen in die tijd dachten veel verder dan wij beseffen.

Het Suikerfeest is ook hier een groot evenement. Langs de kustlijn wonen erg veel Moslims en de Ramadan is vandaag beëindigd en dus reden voor een groot feest. Vandaag was ook de dag waarop de promotiefilm voor Upendo gemonteerd moest worden. Hussein, de man die de opnamen gemaakt had , is moslim en ondanks dat vandaag voor de meesten een vrije dag was, werkte hij gewoon de hele dag. Vanmorgen vroeg werden er al allerlei zoete lekkernijen aangerukt. Vers gebakken door zijn vrouw en we mochten niet weg voordat dit op was. De film wordt waanzinnig gaaf. Echt zo goed gedaan, echt petje af. Om vijf uur was deklus geklaard en moesten we door de drukke stad Mombasa terug naar Majengo. Een wijk waarin ik me in mijn topje toch niet zo lekker voelde. De matatu terug was superdruk en het werd een soort opstapelen. De lege plekken tussen de bank en stoel moest opgevuld worden door medereizigers en al snel hing er een Keniaanse vrouw voor me. Ze moest zich tussen de bank en stoel in wurmen en gehurkt daar gaan zitten. Als je de snelheid kent waarmee deze chauffeurs rijden, dan zul je begrijpen dat dit allesbehalve prettig zit. Ik bood haar aan op mijn knie te komen zitten. Een aanbod waar ze gretig gebruik van maakte en wat waarschijnlijk het gesprek van de avond in haar dorpje zou worden. Stel je voor… op de knie van een mzungu. Ze was erg dankbaar, bedankte wel drie keer voor ze uitstapte en zwaaide nog een keer toen ze wegliep van de matatu. Een schitterende dag. Wat een chaotisch land maar wat een prachtige mensen.

Kenyan days are shorter

Het lijkt echt of de Keniaanse dagen korter zijn. Werkelijk, de tijd vliegt. De dagen zitten zo vol met bezigheden en er past hier zo veel in een dag dat het weer donker is voor je er erg in hebt.
Mijn Swahili gaat goed. Van allerlei kanten zijn ze druk bezig om me maar zo veel mogelijk woorden te leren. Een van de bewakers, een huismoeder, de kinderen , ze doen vreselijk hun best en ik maar dapper luisteren. Het gaat het ene oor in en ik denk ‘oh makkie, dat onthoud ik wel’ om het vijf minuten later al weer kwijt te zijn. Ik heb nu een trucje gevonden. Ik herhaal de woorden die ik het laatste hoor in het huis en onderweg naar mijn eigen huisje herhaal ik het steeds. Ik moet niet iemand tegen komen onderweg want dan ben ik alles weer vergeten. Maar… het gaat goed, inmiddels ken ik toch wel zo’n dertig woorden en kleine zinnetjes. Ach, als ik bedenk dat ik hier al twee weken zit, is het eigenlijk wel heel weinig. Maar ik heb grote plannen. Via bol.com heb ik inmiddels een woorden- en zinnenboek gekocht wat op me wacht als ik in oktober weer thuis kom. Ik wil het gaan proberen. Hmmm… dat heb ik al eerder geroepen geloof ik, Zulu of zo…
Met Veronicah, de social worker hier, heb ik alle kinderdossiers doorgenomen en besproken. Wat een trieste geschiedenissen vaak. Het valt me, ook hier, op dat er zo heel veel gezinnen zijn waarvan de vader meerdere vrouwen heeft of de moeder twee mannen. Stiefzusjes en –broertjes, halfzusjes en –broertjes. Het is hier allemaal heel gewoon. Veel van de overleden ouders zijn aan aids gestorven. Sommigen door geweld zoals de zwangere moeder van een van de kinderen die door haar eerste echtgenoot gewurgd was. Vero heeft alle prima op de rit. Van ieder kind zijn er social reports van child welfare, privé situaties op papier, overlijdensaktes van de ouders en ook geboortebewijzen. Ik was echt onder de indruk hoe ze dit allemaal voor elkaar heeft. Alle nieuwe kinderen worden ook via haar geplaatst. Zij onderhoudt de contacten met de kinderbescherming en de voogden en pas als alles in orde is, wordt een kind geplaatst. Gelukkig heb ik haar ook nog wat kunnen leren. Excel. Ze hebben een computer om mee te werken en ook Excel werken ze mee, maar dan met zelf optellen en zo. In een middag heb ik haar het hele gedoe rond formules, het cc’n van pagina’s naar een nieuw blad en zo uitgelegd en de volgende morgen een soort cursus in het Engels voor haar gemaakt zodat ze zelf het een en ander kan terug kijken en … oefenen. Volgende week is Betty aan de beurt 
Vrijdag was een bijzondere dag. Er zou gefilmd worden bij Upendo. Een promotiefilm die op de opendag 2 oktober in Nederland door Stichting Daraja getoond zal worden. Voor die gelegenheid was Marieke van dreadlocks voorzien. Haar blonde haren hadden plaatsgemaakt voor een zelfde kleur lange vlechtjes. Ze had hiervoor vier uur bij de ‘kapper’ gezeten. De filmploeg (twee mensen, hahaha) trof het niet. Het hemelwater kwam met bakken naar beneden. Niks tropische buien, tropische stortvloeden waren het. Er kwam geen eind aan en als we dachten nu kan het echt niet harder, dan ging het nog heftiger te keer. Tussen de waterhozen door werd er snel buiten het een en ander gefilmd. Dinsdag wordt de klus afgemaakt. De school is dan aan bot en de filmploeg volgt dan de kids van huis naar school. Allemaal gekleed in schooluniform. Geweldig, ze zien er zo gaaf uit in hun nieuwe schoolkleren. Zaterdag a.s. mag ik een morgen meelopen op school. Vero had aan de lerares gevraagd toen ze de schoolkosten ging betalen of ik een keer een dagdeel mocht meemaken. Om de andere kinderen niet te veel af te leiden, is er nu gekozen voor een zaterdagochtend. Dan gaan alleen de Upendo kids naar school voor bijles Engels en andere vakken die nodig zijn. Super gaaf, ik ben heel erg benieuwd.
De zaterdagmorgen was weer, het is gewoonte aan het worden, schoonmaakdag. Bed afgehaald, gewassen (nog steeds met de hand, is goed voor mijn armspieren ), huis gedaan en… ja ik kon het niet laten… ramen gezeemd. Nou zijn het niet zoals bij ons grote ramen die je sponst en dan met een trekker droogmaakt, hier verkopen ze geen eens trekkers en ramen zijn al helemaal niet zoals bij ons. De ramen hier zijn samengesteld uit glazen, verticale lamellen die je kunt open of dicht draaien. Dus voorzichtig met een spons er tussen, dan de droogdoek en nadoen met een keukenrolpapiertje. Het ziet er weer spik en span uit. Zaterdagmiddag maar even gebruikt om voor mijn meidenclub thuis de nodige dingen aan te schaffen. De slippers, echt leer en met piepkleine kraaltjes in de meest ingewikkelde patronen, zijn besteld en worden met de hand gemaakt. Donderdag kunnen we ze weer ophalen. Aan de werktafel zaten drie mannen allemaal met bakjes kleine kraaltjes voor zich en met een vast ritme prikten ze hun naald vol met gekleurde kraaltjes om dit om te toveren naar prachtige motieven. Vijf euro per paar, puur handwerk en dan ook nog echt leer. Zou je in Nederland eens moeten proberen. Ook de Kangah’s zijn uitgezocht. Dit zijn de felgekleurde doeken die de vrouwen hier als rok dragen. Soms met blouse en hoofdtooi in dezelfde stof maar zo onwijs gaaf om te zien. Voor drie euro koop je een mega grote lap met daarop twee identieke patronen. De lappen worden nu doorgeknipt en afgewerkt en voor twintig euro cent worden ze helemaal kant en klaar gemaakt. Dinsdag klaar. Echt zo super gaaf om te zien. Dwars door het dorp, uh sorry, de stad Majengo kwamen we bij haar terecht. De hoofdstraat (zandweg en vol blubber door de enorme regenval, uitlopen dan naar rechts en daar zat ze ergens tussen de kramen met aluminium pannen, groente en kleding. De straten en kraampjes lijken zo uit de Middeleeuwen te komen. Het enige verschil is dat je mobieltjes ziet en hoort en er brommers door de straat komen. Voor de rest zou je het verschil niet zo merken. De houten karren met water, de vrouwen met bossen hout op hun hoofd, zakken vol meel of mais, gebakken vis met kop en al op kranten in een hout kratje. Het is schitterend om te zien. De dag afgesloten met een pannenkoekenfestijn. Ik had beloofd te bakken voor de kids. Om kwart over zes begon ik met bakken, om acht uur was ik klaar. Het was niet aan te slepen. Het is zo schattig, zoet eten kennen ze niet. ’s Middags voor ik wegging had een van de huismoeders al gevraagd of ze tomaten en uien moest snijden. Met het ronddelen van de pannenkoeken werd er dan ook heel raar gekeken, wat moet er op dan? En is er geen groente bij dan? Het was een groot succes. Wordt herhaald.
Vandaag (zondag) was voogdendag. De dag begon als altijd vroeg. Uitslapen is er hier niet bij. Om vijf uur ’s ochtends moet de koe gemolken worden en dan worden de groentetuinen van water voorzien dus er is al veel bedrijvigheid zo vroeg. Ook de kids en de moeders rennen al driftig rond om zeven uur. Mijn linkerknie is flink ontstoken en maakt het slapen er ook niet beter op. Vorige week vrijdag tijdens mijn dagje met James, waarbij ik eerst al in een zee-egel had gestaan, was ik op de terugweg onderuit gegaan. Ik liep al ongemakkelijk door al die naalden in mijn voet en had mijn camera op mijn buik hangen. Daardoor had ik een steen niet gezien en plop… daar lag ik. Knie helemaal open en flink bloeden. Schoongespoeld met mijn flesje water en laten drogen. Eenmaal thuis flink betadine erop maar het is toch gaan infecteren. Heel vervelend want morgen moet ik op safari. Katana, de askari, wist weer raad. Er was nog een of ander poeder in huis en dat zou moeten helpen. We shall see. Anders wordt het een bezoek aan de dokter als ik weer terug ben. Vanaf twee uur was het wachten op de komst van de voogden. Alle familieleden of voogden die voor de kinderen zorgden voordat ze hier kwamen, krijgen dan de gelegenheid de kinderen te bezoeken en met de social worker te praten. Ook voor Vero is dit prettig want als er situaties zijn waarvoor ze meer info nodig heeft dan kan ze dat dan bespreken. Zo is er een klein ventje van vijf die nu twee dagen achter elkaar zo maar ontploft en niet meer voor reden vatbaar is. Hij had vrijdag stiekem onder de toiletdeur door gegluurd naar een van de meisjes die moest plassen en was hiervoor op het matje geroepen. Misschien de angst van vroeger om geslagen of iets dergelijks te worden. Wel heel zielig. Maar heel goed dat ze er hier zo bovenop zitten. Van bijna alle kinderen was er familie gekomen, niet alleen nee soms kwam er een hele familie mee, zussen, stiefzussen en daar weer kinderen van. Het was een hele drukte. De kinderen maar ook de familie genoten zichtbaar. Goed gedaan Vero!
Lieve allemaal, het spijt me dat het weer zo’n lang bericht is geworden. Het lukt me niet om het korter op te schrijven en om nou iedere dag een bericht er op te zetten gaat me te ver. Ik hoop dat jullie je door mijn verhalen enigszins een beeld kunnen vormen van hier.
Tot de volgende keer weer! Liefs, Elle

Beach fun

Vanmorgen heel vroeg hoorde ik al geluiden vanuit het huis. De mama’s waren om vijf uur opgestaan om Pilau te maken en de kinderen waren al heel vroeg wakker. Het zou een spannende dag worden. Voor hen enorm spannend. We zouden opgehaald worden door een Matatu en een dag naar het huisje van Auntie Marieke gaan. Een grote tuin en een hekje wat het afsloot van het strand. Een strand met wit zand en wuivende palmen. Voor veel kinderen was het een eerste kennismaking met strand en oceaan. De Matatu stond om even voor tien uur voor de poort van Upendo. Enorme tassen met speelgoed, handdoeken, reserve kleding en eten gingen mee in de oude volkswagen bus. Ze wisten niet wat hen overkwam. Een tuin zo onwijs groot, overal gras en palmbomen. De zee hoorde je op de achtergrond ruisen en dit lokte enorm. Al snel begaven we ons richting het strand. Wat een prachtig moment. De kinderen die als uitgelaten hondjes het zand op rolden. Ze wisten niet wat hen overkwam. De kleintjes die schrokken van het water en bang waren om er een teen in te steken. De angst en het onbekende waren snel weg en ze dartelden door het water. Overgoten zichzelf met zeewater en spetterden en sprongen er op los. Tijd te kort om alles volop mee te maken. Ze gingen kuilen graven om elkaar in te graven, maakten zandkastelen, plonsden weer terug het water in en genoten met volle tuigen. Wat geweldig om dit waar te kunnen maken.
Vorige week had ik met Marieke, Betty, Veronicah en de huismoeders afgesproken dat we een bbq bij Marieke thuis zouden organiseren. Katana, een van de askari, zou de bbq verzorgen en dit was werkelijk super. De huismoeders hadden om vijf uur ’s ochtends al Pilau gemaakt en ook die ging dus mee. De grootverpakking ijs die in mijn vriezer stond, was verpakt in een plastic tas en handdoek meegegaan en was zo lang in de koelkast van Marieke gezet. Voor de meesten de eerste keer in hun (nog korte) leventje dat zij ijs aten :) Het was een super dag. Beter had niet gekund. Het weer was geweldig en de kinderen hadden de dag van hun leven. Een heerlijk ontspannen uitje voor kinderen met een vreselijke achtergrond.
Het was een heel geregel om het allemaal voor elkaar te krijgen maar het meer dan dwars waard.
De dagen hiervoor waren kantoordagen. Maandag was ik bij de MT vergadering aanwezig en ’s middags ben ik met Marieke mee gegaan naar Mombasa voor het regelen van het cheque boek voor Upendo. Helaas tevergeefs, de afspraak dat het afgelopen donderdag klaar zou zijn, werd nu ineens a.s. donderdag. Ach, we hadden het kunnen weten… Op de terugweg zijn we gestopt om wat kleertjes te kopen. Tijdens mijn dag met James afgelopen vrijdag waren we bij een gezin gestopt waar een albino kindje woont en voor dit kindje heb ik kleertjes gekocht. T-shirts met lange mouwen, leggings en lange broekjes, petje, zonnebrilletje. Zo schattig. Zodra mijn zending er is gaan er poppen mee voor het gezin en zodra alles compleet is, gaan James en ik er weer heen.
Mijn zending levert nogal wat problemen op. De douane hier in Kenia werkt nog niet erg mee. Het liefst willen ze dat ik naar Nairobi kom om alles te verklaren. Nou, dat dacht ik dus niet. Nu zijn er documenten doorgemaild en heb ik mijn mobiele nummer achtergelaten in de hoop dat het zo goed gaat komen. Jan, van Kortmann APS heeft het maar druk met me. Kenia blijkt toch heel anders te zijn dan Zuid Afrika.
Dinsdag was een administratieve dag en heb ik een hoop hier thuis gedaan. Vandaag was dus een heerlijk relaxt dagje en donderdag wordt een dag met de social worker.
We gaan alle kind-dossiers doornemen en ’s middags ga ik haar bijscholen op Excel en Word gebied.
Deze week is de laatste vakantieweek van de kinderen en met Betty, het hoofd van het huishouden, heb ik afgesproken dat ik zaterdagavond pannenkoeken ga bakken voor het hele spul.
Zondag wordt een belangrijke en drukke dag. Dan komen alle voogden van de kinderen ’s middags om te kijken en te horen hoe het met alle weeskinderen gaat.
Genoeg om mee te maken dus en ik ben blij dat ik overal zo bij betrokken wordt. Echt op alle vlakken draai ik mee en ik observeer en geniet enorm. Ik meld me zo snel mogelijk weer met een nieuw bericht. Leuk dat jullie me zo allemaal volgen. Helaas is het plaatsen van foto’s hier wat gecompliceerder, maar willen jullie foto’s zien, kijk dan even op mijn hyves, daar staan ze in aangepast formaat op. Als het goed is moet je me onder Ellen van Gemert-Binnekamp kunnen vinden.
Big hug voor allemaal en liefs,
Ellen