Twee gezichten

Het ene gezicht van Kenia had ik al met mijn dag door Majengo gezien en dat was nog netjes maar de trieste dorpjes die ik onderweg naar Tsavo East gezien heb stonden in schril contrast met het andere gezicht, dat van de prachtige vaak nog ongerepte natuur.

Maandag en dinsdag had ik een kleine break, even een paar dagen mijn zinnen verzetten en genieten van het moois wat Kenia te bieden heeft. Om kwart over zes werd ik opgehaald en om zeven uur vertrokken we van vanaf Sun and Sand Hotel met nog zes Engelsen erbij. De rit zou drie uur duren maar helaas bleek al snel dat we dit niet zouden halen. Maandagmorgen, ook hier is de ochtendspits een heikel punt en daarbij begonnen deze dag de scholen weer en was het dus extra druk. Tijd genoeg om de omgeving eens goed in me op te nemen. Vuilnisbelten langs de zijkant van de weg en koeien die dit als een soort grasweide gebruikten. Rara, hoe zou de melk zijn?!?! Bizar om te zien. De stad Mombasa door was een crime. Overal komen de auto’s vandaan. De een is nog brutaler dan de ander, vieze uitlaatgassen, brandende hopen vuilnis, kraampjes met allerlei fruit, noten en zelfs kraampjes die als soort fietsenreparatieplaats werkten. Na een uur waren we er doorheen en vertrokken we richting de snelweg naar Nairobi. Snelweg, heerlijk. Het schoot door mijn gedachten maar het was allesbehalve heerlijk. Voor 99% bestaat deze weg uit gewoon twee rijbanen. Gaten overal in de weg, geen invoegstroken, geen belijning en de afwerking aan de zijkant was er niet. Het asfalt hield gewoon op en daarna zakte je in een greppel van zand en grind. Amper een kwartier onderweg, kregen we via de mobilofoon te horen dat er een ernstig ongeluk was gebeurd en de weg was afgesloten. Net op tijd konden we de weg verlaten. Niks afslag, gewoon op je rem, omkeren en via de andere rijbaan terug. Via een zandweg kwamen we in een nauwelijks begaanbaar terrein. De oude weg naar Nairobi. Dat deze weg al jaren niet meer gebruikt werd, was te merken. Karrensporen die ook ineens ophielden zandpaden die meer gaten hadden dan weg. Vlak langs afgronden en greppels schokten en hobbelden we door het landschap. De natuur was prachtig maar ik kon er nauwelijks van genieten omdat je je stevig vast moest houden om alle hobbels en kuilen te omzeilen. We kwamen door dorpjes waar ze nog nooit blanken gezien hadden. Kinderen die op de weg zaten en gewoon bleven zitten, niet wetend wat ze zagen of moesten doen. Het was een monsterrit maar ik had het toch voor geen goud willen missen. Wat een intrigerende beelden. Vlak na de rampplek kwamen we weer op de snelweg en binnen de kortste keren waren we bij de ingang van Tsavo East.

Ik heb een paar prachtige dagen daar gehad. Het is niet op papier uit te drukken, dit moet je gewoon gezien hebben. Ik heb een aantal foto’s op mijn hyves geplaatst zodat jullie een klein beeld hebben van hoe het daar was. The big five is helaas niet gelukt. Wel hebben we een leeuwin gezien en zelfs twee cheeta’s maar de luipaard en de neushoorns hielden het voor gezien en deze twee ontbraken aan het lijstje. Kuddes met olifanten, te veel om te tellen, in ieder geval waren het er meer dan tweehonderd. De overnachting bij Lions Hill Lodge was zeer bijzonder. Een superluxe lodge bovenop een berg met uitzicht over de natuur van Tsavo East. De tuin was afgescheiden van de natuur door schrikdraad en met een beetje geluk zag je de olifanten en leeuwen voor je kamer. Helaas niet die morgen maar het uitzicht was prachtig.

De woensdag die gepland stond voor de rural area’s en het zoeken van weeskinderen ging niet door. De medewerker van de kinderbescherming stak hier een stokje voor. In plaats van Bamba en Ganze gingen we naar zijn kantoor. Helaas bleek de vogel gevlogen en hebben we anderhalf uur voor niks zitten wachten. We besloten eerst maar te gaan lunchen om het daarna nog een keer te proberen. Pizza in Kenia. Het is een aanrader, smaakte echt lekker. Na de lunch liepen we naar beneden en daar kwamen we onze man tegen. Hij had een seminar bijgewoond en zou met een half uur op kantoor zijn. Ook hier zijn ze moeilijk in het nakomen van verplichtingen op tijd en ruim een uur later kwam hij aan. Zijn uitleg over de binnenlanden was erg interessant en dat verklaarde ook zijn bezwaar tegen een tocht alleen naar deze gebieden. Zeker als er blanken mee zouden gaan. De mensen daar zouden verwachtingen kunnen krijgen die niet waargemaakt kunnen worden. Tijdens ons gesprek kwamen er een man en een vrouw binnen. Zij bleek advocate in kinderzaken te zijn en had dringend onderdak nodig voor een meisje wat bevallen was. Het bleek om een tienjarig meisje te gaan wat in maart dit jaar was bevallen. De bevalling had de nodige complicaties gegeven en moeder en kind verbleven nog steeds in het ziekenhuis. Niet vanwege het herstel van de jonge moeder maar simpelweg omdat er geen opvang voor hen beiden is. Het meisje wil graag weer naar school maar wil haar baby ook niet kwijt. Opvang van zwangere tieners (in haar geval dus kinderen) of net bevallen meisjes bestaat hier (nog) niet. De man van de kinderbescherming vertelde me dat hij in drie maanden tijd al vierentwintig verzoeken had binnengekregen voor opvang van zwangere meisjes. Wat een trieste wereld en hier zijn dit soort gebeurtenissen nog maar heel weinig vergeleken met Zuid Afrika destijds. Vanwege de vele stammen hier zijn de cultuurverschillen groot hoewel incest hier niet zo’n groot probleem is als elders in Afrika. Neemt niet weg dat dit ongelooflijk triest is. Meteen ratelen er allerlei wieltjes, kan ik niet dit of kan ik niet dat. Het kost me moeite het van me af te zetten en hoe meer ik er over denk hoe meer ik vind dat ook voor dit soort kinderen hulp geregeld zou moeten worden. Maar hoe….

Donderdag was een halve dag helpen in huis, was vouwen, strijken en Tatu bezighouden. De andere helft van de dag bestond uit een lunch bij Monsoon. Monsoon betekent moesson en gedurende deze regentijd staat er een bepaalde windrichting die hier over de stranden waait. Een restaurant wat gespecialiseerd was in zeevoedsel, een zeevruchten salade vooraf en een verse halve kreeft als hoofdgerecht. Ik heb nog nooit zulke lekkere kreeft gegeten. Een prachtige ambiance, een super restaurant (werd gerund door een Keniaanse vrouw die met een Italiaan getrouwd is) en een geweldige bediening. Na afloop van de lunch liepen we terug door het park wat ons van de weg scheidde. Een eeuwenoude opgraving van een Hindoe dorp en tempel. Zeer indrukwekkend. De opgravingen grenzen aan een klein museum en er zitten bewakers voor het museum maar het terrein van de opgravingen is vrij toegankelijk. Wat een vreemde gewaarwording. Eeuwen oude opgravingen, zo voor iedereen toegankelijk. Net als in de Griekse geschiedenis zijn hier putten aanwezig waar wij het bestaan niet van hadden kunnen vermoeden. De mensen in die tijd dachten veel verder dan wij beseffen.

Het Suikerfeest is ook hier een groot evenement. Langs de kustlijn wonen erg veel Moslims en de Ramadan is vandaag beëindigd en dus reden voor een groot feest. Vandaag was ook de dag waarop de promotiefilm voor Upendo gemonteerd moest worden. Hussein, de man die de opnamen gemaakt had , is moslim en ondanks dat vandaag voor de meesten een vrije dag was, werkte hij gewoon de hele dag. Vanmorgen vroeg werden er al allerlei zoete lekkernijen aangerukt. Vers gebakken door zijn vrouw en we mochten niet weg voordat dit op was. De film wordt waanzinnig gaaf. Echt zo goed gedaan, echt petje af. Om vijf uur was deklus geklaard en moesten we door de drukke stad Mombasa terug naar Majengo. Een wijk waarin ik me in mijn topje toch niet zo lekker voelde. De matatu terug was superdruk en het werd een soort opstapelen. De lege plekken tussen de bank en stoel moest opgevuld worden door medereizigers en al snel hing er een Keniaanse vrouw voor me. Ze moest zich tussen de bank en stoel in wurmen en gehurkt daar gaan zitten. Als je de snelheid kent waarmee deze chauffeurs rijden, dan zul je begrijpen dat dit allesbehalve prettig zit. Ik bood haar aan op mijn knie te komen zitten. Een aanbod waar ze gretig gebruik van maakte en wat waarschijnlijk het gesprek van de avond in haar dorpje zou worden. Stel je voor… op de knie van een mzungu. Ze was erg dankbaar, bedankte wel drie keer voor ze uitstapte en zwaaide nog een keer toen ze wegliep van de matatu. Een schitterende dag. Wat een chaotisch land maar wat een prachtige mensen.