Koraalriffen, dolfijnen en de oude stad

Vrijdagmorgen. Het alarm op mijn mobiel stond afgesteld op kwart over vier. Mijn angst dat ik er doorheen zou slapen was ongegrond. Iedere dag word ik gewekt door de azan,het oproepen, voor het ochtendgebed door de Moeazzin van de moskee hier in Majengo. Een paar weken geleden was het nog vijf uur, nu is het tussen vier en vijf uur. Ook de kerken doen dapper mee zo ’s ochtends vroeg en als die zich niet melden dan is het wel een discotheek die tot in de vroege uurtjes doorgaat. En uiteraard alles op vol volume, zonder glas in de ramen en een genot voor de omgeving.

Ik was dus ruim op tijd wakker en stond keurig om vijf uur klaar. Om kwart over vijf stond het busje voor en vertrokken we langs allerlei luxe hotels en resorts om gasten voor de excursie naar Wasini op te halen. Het zou een rit van ruim drie en half uur worden. Bij Mombasa werd de oversteek per ferry gemaakt naar Shimoni. De ferry is de enige verbinding tussen het vaste land van Mombasa met dit deel van Kenia, de doorgaande weg naar Tanzania. Shimoni is bekend door de slavengrotten. De grotten zijn eeuwen geleden door het water van de oceaan uitgeslepen in de rotsen en werden eeuwen geleden gebruikt als verstopplaats voor kwaadwillende stammen. In de 18e en 19e eeuw namen de Arabische dhows (lage houten boten) enorme aantallen slaven mee uit de dorpen tijden de moessonperiode. De dorpen werden platgebrand en de mensen werden op de dhows opgesloten en vervoerd naar de slavenmarkten in Zanzibar voor verscheping naar Arabie. Misschien wel leuk om te weten voor de oudjes onder ons. Roger Whittaker (hij is overigens in Kenia geboren) heeft ooit in deze grotten zijn lied ‘Shimoni’ opgenomen met de verbeelding dat de stemmen van de slaven van weleer hem riepen vanuit de muren van de grotten. We hadden hoop dat we hier heen zouden gaan, maar de tijd hiervoor ontbrak. De ferry richting Shimoni was niet overvol, heel anders dan de ferry’s richting Mombasa. Het is een leegloop van de stad omdat bijna alle mensen zich richting Mombasa begeven. Hetzij om te werken, hetzij om de dag door te brengen met de verkoop van allerlei spulletjes. Overvolle ferry’s voeren af en aan. De enorme tankauto’s die ook de oversteek maken, gaan via een andere ferry. Jaren geleden is er een zwaar ongeluk gebeurd waarbij een tankauto op de ferry voor een inferno zorgde en de ferry zonk, waardoor heel veel mensen zijn omgekomen. De oversteek is voor iedereen gratis. Je steekt hier de uitloop van de oceaan naar de haven over. Mega grote containerschepen varen in een rap tempo af en aan, op de voet gevolgd door haaien. Althans de binnen komende schepen. De haaien houden zich op in de buurt van de schepen omdat daar regelmatig voedsel overboord gegooid wordt en ze zo dus een ‘voedselbron’ volgen. In de haven varen ook geen kleine bootjes in verband met het gevaar van de haaien. Aangekomen op de kade van Shimoni werd onze reis voortgezet en binnen een uur stonden we in de haven klaar voor de oversteek richting Wasini. De boottocht zou ruim een uur duren en daarna kregen we tijd om te snorkelen. De belofte van de gids dat we ongetwijfeld dolfijnen zouden zien, leek moeilijk. De tijd verstreek maar geen dolfijn te zien. Totdat vanaf een andere boot met de mobiele telefoon (ja, zelfs midden op de oceaan heb je bereik…) werd gemeld dat er dolfijnen rondzwommen. We koersten richting de aangegeven plek en al snel zagen we ze opduiken en weer terug zakken. Het was bewolkt en mogelijk daardoor kwamen ze niet erg ver uit het water, maar het was een waanzinnig mooi gezicht.

Een groep van ongeveer zes dolfijnen waarvan er een paar kleintjes waren. Nadat we genoeg hadden genoten van deze prachtige dieren werd de tocht richting de koraalriffen voortgezet en kreeg iedereen zijn snorkel. Mijn knie zat nog steeds in het verband en eigenlijk mocht ik van de verpleegster niet zwemmen maar dat ik heb ik maar voor lief genomen en ben gewoon met verband en al het water in gesprongen. Wat we toen gezien hebben, is met geen pen te beschrijven. Wat een wonderbaarlijke wereld. Vissen in de meest bijzondere kleuren. Aquablauw met lila en paars, zebra vissen, twee tijgervissen met de grote van ongeveer 60-70cm. Hele scholen met knalgele vissen, de kleine visjes zwommen overal om je heen. Koraal wat heen en weer wuifde door de trek van het water. Zeesterren, schelpen die te groot zijn om vast te houden, gewoon te veel om te beschrijven. Een ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Na anderhalf uur snorkelen, kregen we even de tijd om op te drogen en werd de reis voortgezet naar het eiland Wasini, waar we de lunch zouden krijgen. Vlakbij de kust moesten we overstappen in een klein houten bootje wat ons tot een stenen trap in het water bracht. Boven aan de trap begon het restaurant. Een adembenemend uitzicht en een fantastische lunch. Ons voorgerecht bestond uit versgevangen krab, een hoofdgerecht van verse vis met kokossaus en vers fruit toe.

Na de lunch zouden we terugvaren maar op mijn verzoek mochten we door het dorpje naar een ander aanlegpunt lopen en zo konden we nog even genieten van een echt Keniaans dorpsleven. Nou leef ik hier te midden van Kenianen en kom ik iedere dag door het dorpje Majengo maar mijn medereizigers waren toch ernstig geschokt over de manier van leven in het dorp Wasini. Terwijl dit naar mijn gevoel toch veel netter was dan Majengo. Het was een supergave dag en echt een aanrader die hier naar toe gaat. Keep it in mind!

Zaterdag een dag met Vero, de social worker op pad geweest. Ik wilde graag met haar een ontspannen dag doorbrengen zodat we de gelegenheid hadden over het een en ander te babbelen. We kozen voor Mombasa, ik was hier al een aantal keer voor werk geweest maar had nog geen gelegenheid gehad de oude binnenstad en het Fort Jesus te zien. Dus namen we de Matatu naar Mombasa en van daaruit met de tuktuk naar Fort Jesus. Alsof je een andere wereld binnenstapt. Wat een verschil met het drukke, rumoerige en vieze Mombasa. Je struikelde over de toeristen, iets wat ik niet erg prettig vind, maar ja, ik ben er eigenlijk ook een van. De smalle straatjes door de binnenstad leverden mooie plaatjes op, houten huizen uit de vroegere Portugese tijd waren erg indrukwekkend om te zien. Prachtige deuren met houtsnijwerk (Erik, je kast zou hier niet opvallen) en uitgesneden steunen voor balkons en prachtige muurschilderingen.

De souvenirswinkels bevonden zich in de grootste straat en op een paar winkels na waren dit de gebruikelijke kitscherige toeristen dingen. Ik had een paar mooie dingen gespot maar was al snel genezen toen ik de megahoge prijzen hoorde. Dan maar niet en door naar Fort Jesus. Dit oude fort is in 1593 door de Portugezen gebouwd en in 1698 door de Arabieren uit Oman veroverd. In 1895 werd het een staatsgevangenis en in 1958 is het tot nationaal monument verklaard en is er sinds 1960 ook een museum gemaakt en werd het openbaar voor het publiek.

We sloten de dag af met een drankje bij een Keniaans cafe vlakbij de plek waar Marieke woont en zijn ’s avonds, met Katana de askari, wezen eten bij Kings & Queens. Een heel bijzondere ervaring want vlak voor zeven uur viel de stroom uit en kwamen we aan bij een compleet donker restaurant. Niet getreurd, hier zitten ze niet gauw met de handen in het haar. Kaarsen op tafel en koken wordt op de Jiko gedaan met grote sufuria’s (kookstel en pannen). We hebben genoten van een heerlijk Kip Curry in het donker, waarna Katana me naar huis heeft begeleid achter op een boda boda. No way dat ik alleen op de boda boda naar huis mocht. A real gentleman en een geweldige dag.

Vandaag thuis gewerkt, alle rapporten uitgewerkt en doorgezonden, bestanden aangepast en vergaderingen voorbereid voor morgen. Marieke is de 15e naar Nederland vertrokken en tot de 27e ben ik het aanspreekpunt hier. Het loopt allemaal prima, alhoewel je hier toch steeds een vinger op de pols moet houden. Het is en blijft een andere cultuur. De moeder van een van de kinderen, die vandaag op bezoek zou komen, is niet komen opdagen. Het is maar goed dat het kindje niet geïnformeerd was hierover, dan zou de teleurstelling erg groot zijn geweest. Ook dit is Kenia.

Morgen wacht een heel drukke dag. Vergadering, schaderapport samen met een askari bij een van de huisjes in Majengo maken, zodat we (Betty en ik) kunnen laten repareren voor de oude oma die er woont met haar kleinzoon en –dochter. Dan door naar Mombasa voor een afspraak bij de penningmeester van de NGO, vervolgens de bank en terug langs de Nakumatt voor een afspraak met de manager om te horen of hij bereid is Upendo te sponsoren. Dan om vier uur weer een vergadering en dan …… onderuit op de houten bank :)

Lieve allemaal, zoals jullie zien, lukt het me echt niet om korte berichten te schrijven, er is hier zoveel om te zien, te vertellen, dus ik hoop dat jullie ondanks dat het lang is, toch van mijn berichten genieten.

Dikke kus voor allemaal,

Ellen