Mijn laatste zondag bij Upendo en dus ook voorlopig mijn laatste zondag in Majengo. Mijn missie voor wat betreft oma en kids is geslaagd. Al eerder schreef ik over de erbarmelijke leefomstandigheden van deze oma en nadat ik samen met Vero en de fundi (klusjesman), die hier bij Upendo ook helpt, bij het huisje was wezen kijken, was het duidelijk. Hier moest iets gebeuren. Het huis stond op instorten en naast alle regen die door het oude palmbladeren dak naar binnen gutste, waren de muren deels van grote gaten voorzien omdat de klei ertussen uit gezakt was en bovendien stonden ze zo scheef dat dit echt ieder moment kon instorten. Hare, de fundi, heeft het huis helemaal afgebroken en opnieuw gebouwd voor me. Oma gebruikte nog maar een klein deel omdat de rest te slecht was. Nu zijn er drie kamers gemaakt. Een voor oma waar haar eigen bed in komt met het nieuwe matras. Er is zeil op de kleigrond gelegd en oma heeft nieuwe pannen (was heel hard nodig want ze kookte met sufuria’s waar de gaten in de bodem zaten), borden, bekers, en een opbergrek voor groente en levensmiddelen.
De tweede kamer is bijna net zo groot (blijft iets van 2,5 bij 3 meter) en is de slaapkamer voor Hamisi en Sophia geworden. Blauw geblokt zeil op de grond en ik heb bij een plaatselijke timmerman een bed laten maken. Omdat Hamisi negen is, is het niet zo verstandig om hem nog samen met zijn zusje in een bed te leggen en is er een tweede bed in de maak. Dit wordt maandag afgemaakt en in elkaar gezet. Alle drie de bedden hebben een muskietennet en de kinderen hebben voor het eerst in hun leven een eigen kamer, een eigen bed en…. eigen speelgoed. Voor Sophia had ik Prinses Arabella meegenomen en voor Hamisi een koalabeertje en wat speelgoed, kleurpotloden, kleur- en werkboek, engelse kinderboekjes van Clavis en andere spulletjes meegenomen. En een tandenborstel met tandpasta. Ook hebben ze allebei een klein stoeltje om op te zitten en het feest was compleet. Met cake en Fanta hebben we de opening van oma’s huisje vanmiddag gevierd. En beloofd is beloofd… oma heeft haar dansrokje omgedaan en heeft ,onder begeleiding van Hare op de bodem van een emmer, voor ons gedanst. Geweldig. Ik heb nog nooit zulke gelukkige mensen gezien. Wat prachtig.
Zoals jullie lazen had ik Prinses Arabella meegenomen. Dat betekende dus dat de zending er is. Met heel veel moeite en inspanningen vanuit Nederland door Yvo en Jan en via de contacten met Joseph hier in Nairobi is het uiteindelijk gelukt de zending Kenia in te krijgen. Donderdag kreeg ik bericht dat de zending in behandeling was en vrijdag kreeg ik na contact zowel vanuit Nederland als door mij, bericht dat de goederen vrijgegeven waren en die nacht op transport gingen van Nairobi naar Mombasa en zaterdagmorgen afgeleverd zouden worden. En inderdaad, na een paar keer heen en weer bellen met Joseph stond de vrachtwagen van een lokaal transportbedrijf om een uur voor de poort. Een vrachtwagentje waar de ene achterdeur miste en ook hier geen laadklep die naar beneden kon. Omdat het houten krat tegen de tweehonderd kilo woog was het flink tillen. Alle aanwezige mannen bij Upendo hebben geholpen het krat eruit te tillen. Het lukte en het is voor de ingang van kantoor neergezet. Het leek wel Sinterklaas. Op kantoor zijn ze onwijs blij met alle papier wat door Multi Copy was meegegeven. Voor de komende maanden, misschien wel een jaar, hebben ze genoeg printpapier, briefpapier en ook knutselpapier voor de kids. Omdat de kinderen nog op school zaten hebben Vero en ik alles verdeeld en uitgezocht. We hebben een bibliotheekje gemaakt van de Clavis kinderboeken en ze zijn nu al helemaal weg van de boeken en willen ’s avonds een boekje mee naar bed. We hebben een soort uitleensysteempje bedacht. Ze moeten de boekjes netjes houden en de volgende avond kunnen ze het omruilen voor een ander boek. De Arabella poppen waren een schot in de roos. En ik maar denken dat ze juist de donkere prinses mooi zouden vinden. Nee, het is hier precies andersom. Ieder donker meisje is onder de indruk van ‘blanke’ poppen en de lange gele vlechten met gouddraad maakten dit zelfs nog spannender. Alle meisjes hebben nu hun eigen pop en vandaag (zondag) zag ik ze steeds met hun pop lopen. Soms ingepakt in een blauwe handdoek omdat ze moesten slapen, soms op de arm of ze zaten er mee op schoot. Mylo, dank je wel namens alle Keniaanse kindjes die nu en ook straks met jouw mooie prinses rondlopen. De kleurpotloden, puntenslijpers en gummetjes werden zeer blij uitgepakt en worden als kostbare bezittingen apart opgeborgen. De kinderen mogen het gebruiken maar het blijft in bewaring bij Vero.
Geweldig, grotere lachjes hadden we niet kunnen bedenken.
Vandaag was niet alleen mijn laatste dag bij Upendo, het was ook het moment waarop ik de kids moest zeggen dat het morgen zo ver is. Wat een verdriet. De kinderen zitten diep in mijn hart en bij het zien van zoveel verdriet ontstonden er bij mij ook al gauw snelstromende riviertjes over mijn wangen naar beneden mijn hals in. Al die weken hier, had ik met een paar kinderen een heel bijzonder band. Een van de kids is Baraka. Een super spontaan ventje en als hij je aankijkt en naar je lacht, smelt je gewoon. Hij was zo verdrietig en heeft zo erg moeten huilen. Juliet, een van de meisjes die me steeds haar ‘mother’ noemde, was ook niet te troosten en stond maar haar gezichtje weggedoken in haar t-shirt. Haar schoudertjes schokten van het huilen. Ze was zo overstuur dat ze ging spugen. Zo zielig. Ik heb ze een voor een vastgehouden en geknuffeld. Auntie Jane probeerde het leed te verzachten door te zeggen dat ik in november terug zou komen voor de opening. Oeps… dit maakt het misschien nog moeilijker want ik weet niet eens zeker of ik er bij kan zijn. Auntie Jane heeft ze uitgelegd dat ze best even verdrietig mogen zijn maar dat ze wel iets moois hebben als herinnering aan mij. Iedere keer als ze met hun pop of beertje spelen, zullen ze me herinneren en hetzelfde is met de boeken.
Het was een prachtige tijd bij Upendo. Het is een project wat een mooie toekomst tegemoet gaat. Ik ben blij dat ik een langere tijd heb meegedraaid zodat ik een goed beeld heb kunnen krijgen van dit weeshuis. Ondanks dat het nog maar een paar maanden operationeel is, draait het super en is er al veel opbrengst uit eigen tuin. De kinderen gaan met elkaar om alsof het broertjes en zusjes zijn. Iedereen helpt elkaar en ze spelen altijd samen. Een geweldig mooi gezin zo bij elkaar. Een warme haven voor kindjes die een hoop narigheid achter de rug hebben en die, ondanks deze nare achtergronden, kanjers zijn in het aanpassen. De naam Upendo is een naam die van toepassing op het weeshuis. Upendo betekent liefde. En het is liefde met hoofdletters.
Op naar mijn volgende project. Mijn vliegtuig vertrekt morgenochtend om even over tienen. Een nieuwe ervaring en nieuwe mensen. Kuona wewe katika Macheo (tot ziens bij Macheo)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten