Heroes of Kenya

Een andere wereld. Nairobi, Thika, het is niet te vergelijken met de oostkust waar Majengo ligt. Hier is het stoffig, vaak droog, overdag bijna windstil en ’s nachts een aardige bries.
Macheo Children Centre ligt net buiten Thika en omvat een terrein van 10 acre en mooi begroeid met bomen, bougainville en bananenplanten. Het was stil toen ik hier maandag aankwam, de 56 kinderen die hier wonen, waren naar school en zouden pas rond zes uur thuis komen, net zoals bij Upendo.
Een rondleiding door Marnix, de oprichter van het project, over het terrein en kennismaking met alle medewerkers was het eerste wat op het programma stond. Ook hier verblijf ik in een vrijwilligershuis en dat deel ik met Rein en Marion, twee Nederlanders die hier al twee weken zijn en heel toevallig op dezelfde dag terug gaan als ik.

Dinsdag begon met een kantoorgedeelte. Kennismaking met de mensen die ik nog niet had ontmoet en daarna in gesprek met Marnix en Isiah over de bouwtekeningen omtrent de uitbreiding en verbouwing. Een prachtig project, dit moet echt heel mooi worden.
Daarna met Flo(rence), de vrouw van Marnix), Marion, Rein en een lokale vrouw meegegaan naar het huis van een oma hier midden in de prachtige natuur en vlakbij de Delmonte plantages. Hier wordt de ananas verbouwd die Delmonte verkoopt. De terreinen worden bewaakt maar dat neemt niet weg dat er toch regelmatig ananassen gestolen worden. Gestolen door werknemers of mensen die door de verkoop proberen een beetje eten te kunnen kopen. Als ze betrapt worden, verdwijnen ze achter de tralies omdat het bewakingspersoneel hen zonder pardon overdraagt aan de politie. Delmonte zorgt voor een enorme werkgelegenheid hier. Er zijn mensen die op contractbasis werken maar er werken er nog veel meer als dagloner. Een baan zonder enige zekerheid. Geen medische zorg, geen pensioenopbouw enz. Maar zonder deze mega grote plantage zou Kenia niet zijn wat het nu is. Delmonte begon als Amerikaans bezit om daarna over te gaan in Duitse handen. Daarna werd het Italiaans bezit en nu wordt het door een Arabisch bedrijf bestuurd.Terug naar de oma, zij heeft samen met nog een groep oma’s een club opgericht met als doel geld te verdienen door sisal manden te verkopen en kleine leningen te geven aan lokale mensen. Deze leningen worden dan terugbetaald met rente. In totaal zijn het drie en twintig oma’s die voor acht en zeventig kleinkinderen zorgen. De hele tussen generatie, de ouders van deze kinderen, is aan aids overleden. De kinderen zijn in de leeftijd tussen twee en twintig en vier jaar. Doordat ze geen inkomsten hebben, is op deze manier een deel van de inkomsten gewaarborgd. Het zijn schitterende tassen in mooie kleuren en bewerkt met schelpjes of kralen. Daarnaast verdienen ze dus nog wat geld met hun micro kredietjes en kunnen zo zorgen dat hun kleinkinderen te eten hebben en naar school kunnen. Wat een prachtige en sterke vrouwen.

Vandaag zijn we met Flo mee geweest naar een grote slum bij Thika. Kiandutu.Een krottenwijk waar Flo bezig is om de lokale bevolking, die onder zeer moeilijke omstandigheden leeft, te helpen met het opbouwen van een bestaan. Macheo verleent hier micro kredieten aan mensen. Om hiervoor in aanmerking te komen, worden eerst gesprekken gevoerd en moeten de mensen zelf eerst een bedrag van 2000 shilling te sparen. Met dit bedrag komen ze naar Macheo waarna hen een krediet verstrekt wordt drie maal de hoogte van hun gespaarde bedrag. Met dit bedrag kunnen ze zelf bedrijfjes opstarten. We vertrokken met de matatu. We waren met z’n vijven en de enige over gebleven plekken bleken achterin te zijn. Opgevouwen op de achterbank moesten we met z’n vieren zitten. Rechtop was niet mogelijk omdat het dak te laag was. Na deze ‘ontspannen’ rit vervolgenden we onze rit achterop een boda boda. Nou is dit in omgeving Mombasa een brommer, hier is het een fiets voorzien van schuimrubber kussentje, voetsteunen en handvaten om je vast te houden. Een geweldige rit dwars door de krottenwijk. Bij de basisschool stopten we, Macheo sponsort de school door de maaltijden van de kinderen hier te verzorgen. Hiervoor zijn een aantal moeders aangenomen die dagelijks het eten voor de kinderen koken in een apart aangelegde keuken. Ook het nieuw aangelegde toilettenblok is door Macheo gerealiseerd. De kleuters kregen buiten, zittend in het gras les en volgden ons nauwlettend. Toen we vroegen of we een foto mochten maken, draaiden alle kids zich in onze richting en staken duimpjes op, of begonnen te zwaaien. Zo schattig.

Als eerste gingen we naar een paar vrouwen die net bevallen waren. Een van hen was gister bevallen naast het ziekenhuis. Het is een sero positieve vrouw en zij moest in het ziekenhuis bevallen maar dat haalde ze niet en samen met haar buurvrouw heeft ze buiten het kind ter wereld gebracht. De field worker die namens Macheo in de krottenwijk werkt, en Rein en Marion konden haar niet terugvinden en uiteindelijk werd ze thuis aangetroffen samen met haar kindje. Ze heeft medicijnen gekregen voor de baby en mag haar zes maanden borstvoeding geven. De eerdere berichten dat vrouwen met hiv+ geen borstvoeding kunnen en mogen geven, zijn inmiddels achterhaald en het blijkt dat borstvoeding ook voor deze vrouwen de beste oplossing lijkt te zijn. Het blijft hierbij wel opletten dat er geen wondjes ontstaan waardoor de baby alsnog besmet kan raken. De tweede vrouw had een baby van twee weken en het ging goed met haar. Er zijn hier in Kiandutu verschillende vrouwen die een micro krediet hebben gekregen en die daarmee een business zijn gestart. Zo hebben we een vrouw ontmoet die een soort wegrestaurantje is begonnen. Ze verkocht alleen avocado’s maar gaat hiernaast nu ook samosa’s maken en ander eten, zo hoopt ze meer inkomen te genereren waardoor ze haar kinderen naar school kan laten gaan. Het was een enorme belevenis. We zijn in tal van huisjes binnen wezen kijken en we waren ons terdege bewust dat dit ervaringen zijn, die normaal gesproken niemand meemaakt omdat je zelf hier nooit naartoe kunt gaan. Na de ontmoetingen met diverse vrouwen, een vrouw die we nog bezochten had een kindje van anderhalf wat met malaria op bed lag maar inmiddels wel medicijnen kreeg, bezochten we een groep van zeven mannen die inmiddels allen een micro krediet hebben ontvangen en Flo de status wilde weten.

Zo waren er twee die het geld gebruikt hadden om de boda boda fietsen te kopen. Een van de mannen had inmiddels twee fietsen en een jongen in dienst. Met de opbrengst van de ene fiets kon hij de jongen betalen en de opbrengst van de tweede gebruikte hij om zijn gezin te onderhouden en hij dacht erover om een derde fiets aan te schaffen. Een ander had een kraampje voor zijn vrouw gekocht en zij verkocht het een en ander om zo ook in hun levensonderhoud te voorzien. Stuk voor stuk hadden ze hun eigen verhaal en werkten hard om vooruit te komen. Ze tonen zich verantwoordelijk voor hun gezin en drinken niet. Werkelijk ongelooflijk wat Flo hier tot stand brengt. Op deze manier gaan mensen anders denken en zich inzetten voor een beter leven. De wijk zelf was vreselijk vies om te zien. De omstandigheden worden wel iets beter. Er zijn toiletheuvels gemaakt en er is sinds kort elektriciteit . Nu zijn ze bezig om grote lantaarnpalen te plaatsen zodat er in het donker straatverlichting is waardoor het minder gevaarlijk zal zijn ’s nachts op straat. Er worden diepe geulen gegraven voor het aanleggen van een riool. Het werk wordt zelfs door vrouwen gedaan. Staande in de geul en met grote hakbijlen wordt de aarde los geslagen en er uitgeschept. Het straatvuil ligt overal, hoge bergen en de stand is immens. Een half vergane witte kat lag boven op de berg vuil. Het waren zeer indrukwekkende beelden en ervaringen. Iets wat lang bij zal blijven.

Op de terugweg zijn we langs Umoja gegaan. Een andere krottenwijk waarin een schooltje ligt wat is opgezet door twee Nederlanders en wordt onderhouden vanuit Nederland. Achtentwinting kinderen uit de township worden hier voorbereid op de primary school. Een fris en vrolijk gekleurd schooltje en kinderen met zeer imponerende koppies. Rein en Marion hadden beesies meegenomen en uitgedeeld samen met een ballon. Het plezier was enorm en niet te beschrijven, wat een mooi gezicht. De dagen hier vliegen voorbij. De vele ervaringen maken een enorme indruk en ik ben nog meer onder de indruk van al het werk wat hier door Marnix, Flo en hun medewerkers hier wordt verzet. Werk dat veel verder gaat dan alleen het runnen van een weeshuis. Werk wat mensen een toekomst biedt, werk waar geprobeerd wordt de mensen bewust te maken van een betere manier van leven door begeleiding in medische zaken als zwangerschap, bevalling, hiv/aids en een toekomst door het verstrekken van leningen. Het verstrekken van voedsel op scholen voor zo’n vijfduizend kinderen en ook de begeleiding van straatkinderen en hun re-integratie in school.

Morgen en zaterdag ga ik meelopen bij een ander project, Watoto Wenye Nguvu. Ik kijk er erg naar uit en ben heel benieuwd hoe het daar gaat. Ik houd jullie op de hoogte.

Bedankt weer voor het volgen en de berichtjes op mijn email.

Liefs,

Ellen