Mijn Swahili gaat goed. Van allerlei kanten zijn ze druk bezig om me maar zo veel mogelijk woorden te leren. Een van de bewakers, een huismoeder, de kinderen , ze doen vreselijk hun best en ik maar dapper luisteren. Het gaat het ene oor in en ik denk ‘oh makkie, dat onthoud ik wel’ om het vijf minuten later al weer kwijt te zijn. Ik heb nu een trucje gevonden. Ik herhaal de woorden die ik het laatste hoor in het huis en onderweg naar mijn eigen huisje herhaal ik het steeds. Ik moet niet iemand tegen komen onderweg want dan ben ik alles weer vergeten. Maar… het gaat goed, inmiddels ken ik toch wel zo’n dertig woorden en kleine zinnetjes. Ach, als ik bedenk dat ik hier al twee weken zit, is het eigenlijk wel heel weinig. Maar ik heb grote plannen. Via bol.com heb ik inmiddels een woorden- en zinnenboek gekocht wat op me wacht als ik in oktober weer thuis kom. Ik wil het gaan proberen. Hmmm… dat heb ik al eerder geroepen geloof ik, Zulu of zo…
Met Veronicah, de social worker hier, heb ik alle kinderdossiers doorgenomen en besproken. Wat een trieste geschiedenissen vaak. Het valt me, ook hier, op dat er zo heel veel gezinnen zijn waarvan de vader meerdere vrouwen heeft of de moeder twee mannen. Stiefzusjes en –broertjes, halfzusjes en –broertjes. Het is hier allemaal heel gewoon. Veel van de overleden ouders zijn aan aids gestorven. Sommigen door geweld zoals de zwangere moeder van een van de kinderen die door haar eerste echtgenoot gewurgd was. Vero heeft alle prima op de rit. Van ieder kind zijn er social reports van child welfare, privé situaties op papier, overlijdensaktes van de ouders en ook geboortebewijzen. Ik was echt onder de indruk hoe ze dit allemaal voor elkaar heeft. Alle nieuwe kinderen worden ook via haar geplaatst. Zij onderhoudt de contacten met de kinderbescherming en de voogden en pas als alles in orde is, wordt een kind geplaatst. Gelukkig heb ik haar ook nog wat kunnen leren. Excel. Ze hebben een computer om mee te werken en ook Excel werken ze mee, maar dan met zelf optellen en zo. In een middag heb ik haar het hele gedoe rond formules, het cc’n van pagina’s naar een nieuw blad en zo uitgelegd en de volgende morgen een soort cursus in het Engels voor haar gemaakt zodat ze zelf het een en ander kan terug kijken en … oefenen. Volgende week is Betty aan de beurt
Vrijdag was een bijzondere dag. Er zou gefilmd worden bij Upendo. Een promotiefilm die op de opendag 2 oktober in Nederland door Stichting Daraja getoond zal worden. Voor die gelegenheid was Marieke van dreadlocks voorzien. Haar blonde haren hadden plaatsgemaakt voor een zelfde kleur lange vlechtjes. Ze had hiervoor vier uur bij de ‘kapper’ gezeten. De filmploeg (twee mensen, hahaha) trof het niet. Het hemelwater kwam met bakken naar beneden. Niks tropische buien, tropische stortvloeden waren het. Er kwam geen eind aan en als we dachten nu kan het echt niet harder, dan ging het nog heftiger te keer. Tussen de waterhozen door werd er snel buiten het een en ander gefilmd. Dinsdag wordt de klus afgemaakt. De school is dan aan bot en de filmploeg volgt dan de kids van huis naar school. Allemaal gekleed in schooluniform. Geweldig, ze zien er zo gaaf uit in hun nieuwe schoolkleren. Zaterdag a.s. mag ik een morgen meelopen op school. Vero had aan de lerares gevraagd toen ze de schoolkosten ging betalen of ik een keer een dagdeel mocht meemaken. Om de andere kinderen niet te veel af te leiden, is er nu gekozen voor een zaterdagochtend. Dan gaan alleen de Upendo kids naar school voor bijles Engels en andere vakken die nodig zijn. Super gaaf, ik ben heel erg benieuwd.
De zaterdagmorgen was weer, het is gewoonte aan het worden, schoonmaakdag. Bed afgehaald, gewassen (nog steeds met de hand, is goed voor mijn armspieren ), huis gedaan en… ja ik kon het niet laten… ramen gezeemd. Nou zijn het niet zoals bij ons grote ramen die je sponst en dan met een trekker droogmaakt, hier verkopen ze geen eens trekkers en ramen zijn al helemaal niet zoals bij ons. De ramen hier zijn samengesteld uit glazen, verticale lamellen die je kunt open of dicht draaien. Dus voorzichtig met een spons er tussen, dan de droogdoek en nadoen met een keukenrolpapiertje. Het ziet er weer spik en span uit. Zaterdagmiddag maar even gebruikt om voor mijn meidenclub thuis de nodige dingen aan te schaffen. De slippers, echt leer en met piepkleine kraaltjes in de meest ingewikkelde patronen, zijn besteld en worden met de hand gemaakt. Donderdag kunnen we ze weer ophalen. Aan de werktafel zaten drie mannen allemaal met bakjes kleine kraaltjes voor zich en met een vast ritme prikten ze hun naald vol met gekleurde kraaltjes om dit om te toveren naar prachtige motieven. Vijf euro per paar, puur handwerk en dan ook nog echt leer. Zou je in Nederland eens moeten proberen. Ook de Kangah’s zijn uitgezocht. Dit zijn de felgekleurde doeken die de vrouwen hier als rok dragen. Soms met blouse en hoofdtooi in dezelfde stof maar zo onwijs gaaf om te zien. Voor drie euro koop je een mega grote lap met daarop twee identieke patronen. De lappen worden nu doorgeknipt en afgewerkt en voor twintig euro cent worden ze helemaal kant en klaar gemaakt. Dinsdag klaar. Echt zo super gaaf om te zien. Dwars door het dorp, uh sorry, de stad Majengo kwamen we bij haar terecht. De hoofdstraat (zandweg en vol blubber door de enorme regenval, uitlopen dan naar rechts en daar zat ze ergens tussen de kramen met aluminium pannen, groente en kleding. De straten en kraampjes lijken zo uit de Middeleeuwen te komen. Het enige verschil is dat je mobieltjes ziet en hoort en er brommers door de straat komen. Voor de rest zou je het verschil niet zo merken. De houten karren met water, de vrouwen met bossen hout op hun hoofd, zakken vol meel of mais, gebakken vis met kop en al op kranten in een hout kratje. Het is schitterend om te zien. De dag afgesloten met een pannenkoekenfestijn. Ik had beloofd te bakken voor de kids. Om kwart over zes begon ik met bakken, om acht uur was ik klaar. Het was niet aan te slepen. Het is zo schattig, zoet eten kennen ze niet. ’s Middags voor ik wegging had een van de huismoeders al gevraagd of ze tomaten en uien moest snijden. Met het ronddelen van de pannenkoeken werd er dan ook heel raar gekeken, wat moet er op dan? En is er geen groente bij dan? Het was een groot succes. Wordt herhaald.
Vandaag (zondag) was voogdendag. De dag begon als altijd vroeg. Uitslapen is er hier niet bij. Om vijf uur ’s ochtends moet de koe gemolken worden en dan worden de groentetuinen van water voorzien dus er is al veel bedrijvigheid zo vroeg. Ook de kids en de moeders rennen al driftig rond om zeven uur. Mijn linkerknie is flink ontstoken en maakt het slapen er ook niet beter op. Vorige week vrijdag tijdens mijn dagje met James, waarbij ik eerst al in een zee-egel had gestaan, was ik op de terugweg onderuit gegaan. Ik liep al ongemakkelijk door al die naalden in mijn voet en had mijn camera op mijn buik hangen. Daardoor had ik een steen niet gezien en plop… daar lag ik. Knie helemaal open en flink bloeden. Schoongespoeld met mijn flesje water en laten drogen. Eenmaal thuis flink betadine erop maar het is toch gaan infecteren. Heel vervelend want morgen moet ik op safari. Katana, de askari, wist weer raad. Er was nog een of ander poeder in huis en dat zou moeten helpen. We shall see. Anders wordt het een bezoek aan de dokter als ik weer terug ben. Vanaf twee uur was het wachten op de komst van de voogden. Alle familieleden of voogden die voor de kinderen zorgden voordat ze hier kwamen, krijgen dan de gelegenheid de kinderen te bezoeken en met de social worker te praten. Ook voor Vero is dit prettig want als er situaties zijn waarvoor ze meer info nodig heeft dan kan ze dat dan bespreken. Zo is er een klein ventje van vijf die nu twee dagen achter elkaar zo maar ontploft en niet meer voor reden vatbaar is. Hij had vrijdag stiekem onder de toiletdeur door gegluurd naar een van de meisjes die moest plassen en was hiervoor op het matje geroepen. Misschien de angst van vroeger om geslagen of iets dergelijks te worden. Wel heel zielig. Maar heel goed dat ze er hier zo bovenop zitten. Van bijna alle kinderen was er familie gekomen, niet alleen nee soms kwam er een hele familie mee, zussen, stiefzussen en daar weer kinderen van. Het was een hele drukte. De kinderen maar ook de familie genoten zichtbaar. Goed gedaan Vero!
Lieve allemaal, het spijt me dat het weer zo’n lang bericht is geworden. Het lukt me niet om het korter op te schrijven en om nou iedere dag een bericht er op te zetten gaat me te ver. Ik hoop dat jullie je door mijn verhalen enigszins een beeld kunnen vormen van hier.
Tot de volgende keer weer! Liefs, Elle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten