En er was water

Het pad voor mijn deur

Net als je denkt harder dan dit kan niet, gaat het nog harder regenen. Het water kwam echt met bakken tegelijk uit de lucht en niet een bui maar verdeeld over de dag meerdere van dit soort waterhozen. Het leek wel of de lucht opengebarsten was en de hemel werd leeggekiept. Het weer hier hoort nu niet zo te zijn, de regenperiode komt pas in oktober en normaal gesproken regent het ´s ochtends wel eens. Raar idee, dat een paar honderd km noorderlijker de mensen smachten naar water en je hier tot je enkels in het water staat na zulke buien. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld.

Afgelopen maandag ben ik alleen op pad geweest. In de ochtend bij Upendo geholpen met wassen en na de lunch met de matatu naar Kilifi vertrokken. Een rit van ruim drie kwartier. Het was een jaar geleden dat ik daar samen met Veronicah, de toenmalige social worker van Upendo, geweest ben, maar zelfs het punt waar ik eruit moest zat nog in mijn geheugen. Ik had een afspraak bij de voor dit district verantwoordelijke Child Officer van de kinderbescherming. ´Gewapend´ met foto´s van het mishandelde kind en mijn rapport kwam ik een half uur te vroeg aan. Hier iets heel ongewoons omdat iedereen hier te laat komt. Tijd kennen ze in Kenia niet echt. Spreek je af, dan is het absoluut niet raar als iemand na een uur of misschien nog later komt opdagen. Maar je bent Nederlands ofniet, dus keurig voor tijd. De man was al vrij en al snel mocht ik naar binnen. Een gesprek van vijf kwartier. Eerst over het kind en de foto´s en verslag overhandigd. Al snel was hij in het rapport verdiept, wat mij de gelegenheid gaf de omgeving even in me op te nemen. Vorig jaar zat het kantoortje nog langs de weg. Een onwijs kleine ruimte waar ze met drie man werkten en dus ook alle gesprekken voerden met ouders, voogden, vertegenwoordigers van kindertehuizen, advocaten en wat meer. Nu had de Child Officer een eigen kantoor in het nieuwe gebouw wat zo´n honderd meter vanaf de weg lag. Zijn kantoor alleen was al bijna groter dan de oude gezamenlijke ruimte.

Hij raadde me aan langs de OCS Kijipwa te gaan, het politiebureau. Nou had ik dat al in mijn plannen opgenomen want ik had een extra kopie en afdrukken in mijn tas zitten. De kans is groot dat het kindje bij Upendo mag blijven maar daarvoor moet het eerst in het ziekenhuis onderzocht worden en moet er een samen met de politie een bezoek aan de ´district surgeon´ gebracht worden en een formulier worden ingevuld.

Het gesprek ging al snel over op de noodzaak van crisis hulp in de regio waar deze man werkzaam is. Het gebied Ganze. Een gebied waar nog volgens traditie wordt geleefd maar waar ook heel veel tienerzwangerschappen voorkomen, vaak door verkrachting door een dichtbij familielid of zelfs vader of broer. Ook komt hier veel kindermishandeling voor en sexueel misbruik. Hijwil dat aan gaan pakken en heeft daarbij hulp nodig. Er moet een Rescue Centre komen in het gebied, wat ongeveer honderd km vanaf Kilifi ligt.

Na mijn bezoek aan hem ben ik met de matatu terug gegaan naar Kijipwa en heb daar de hoofdcommissaris van politie gesproken. Hij was al met de zaak van het kindje bezig en zijn collega kwam er al snel bij en meldde dat ook hij foto´s had gemaakt van het kind. De ouders zaten al in hechtenis en hadden al een keer moeten voorkomen. Ze worden beschuldigd van dood door schuld van het tweelingbroertje van het kind vorig jaar en zware mishandeling, zowel lichamelijk als geestelijk van het kind wat nu bij Upendo is. Door samen met de politie naar het Kilifi ziekenhuis te gaan, wordt meer bewijs vastgelegd en zullen de ouders veroordeeld worden. Op mijn vraag of het kindje bij ons kon blijven was zijn antwoord ´natuurlijk blijft het bij jullie´ maar ja, hij is niet de enige die dat bepaalt, de kinderbescherming heeft het laatste woord hierin. De biologische moeder schijnt ook achterhaald te zijn, zij wordt vervolgd voor het achterlaten en verwaarlozen van haar tweeling. De vrouw is opnieuw getrouwd en woont vlakbij Mombasa, de kans dat haar nieuwe man het kind wil, is miniem en dat vergroot de kans voor Upendo. Donderdag moet ik om kwart voor zeven weg met het kindje. Eerst met de matatu naar Kijipwa om daarna samen met de politie naar het ziekenhuis te gaan voor onderzoek. Ik ben benieuwd. Wordt vervolgd.

Met Vero bij de Cafesserie

Dinsdag heb ik bij Upendo geholpen en tussen de middag met Veronicah geluncht. Zij woont en werkt tegenwoordig in Malindi bij een dans- en zanggroep en gaat ook naar Duitse les. Ze had vrij gevraagd en was met de expres bus hierheen gekomen. Geweldig om haar weer terug te zien. Ze was, na alle spanningen van begin dit jaar, flink afgevallen maar het stond haar enorm goed. Na onze lunch in Mtwapa is ze meegegaan naar Upendo om Marieke en Betty even gedag te zeggen en ook alle kids even te zien. Wat een onwijs leuk gezicht hoe de kinderen reageerden toen ze binnenkwam. Een snel rondje over het terrein en toen heb ik haar teruggebracht naar Malindi Road omdat ze eerst met de matatu terug moest naar het begin van Mombasa om van daaruit de expres bus naar Malindi te nemen omdat ze om zeven uur moest werken. Ik ben onwijs blij dat ik haar even gezien heb en we dan ook genoten van de korte tijd samen.

Vero even terug bij 'haar' Upendo kinderen

Vandaag was het dus regenachtig en de was van Upendo hing bijna toen het weer onwijs begon te stortregenen. Gelukkig was mijn eigen was net droog en had ik die ook geen seconde later af moeten halen. Voor mijn voordeur liep een rivier aan water. Het zandpad was niet te zien meer. Wat een water. Vanmiddag met twee van de meiden op pad geweest, eerst naar Mtwapa, ik wilde nieuwe slippers maar die waren er niet in mijn maat. Ze zouden aan de slag gaan en morgen mocht ik terugkomen. Toen maar door naar de Nakumatt (winkelcentrumpje) want het was wel heel erg sneu voor die meiden dat we zo snel weer terug konden. Een cola en een chocoladegebakje ging er goed in bij de dametjes en na nog wat boodschappen te hebben gedaan, ook voor de bbq en een lekker koekje voor de thuisgebleven kids, zijn we lekker luxe met de taxi teruggegaan. Ze hebben genoten en dat was ook precies de bedoeling. Volgende keer (maar dat zal wel volgend bezoek worden) mogen de andere jongens mee. Eerlijk zullen we alles delen….

Van Charles die bezig is met de crisis bij de gezinnen van o.a. Peter Mutiso, waar ik actie voor heb gevoerd, heb ik vanmorgen gehoord dat er een fundi (timmerman/klusjesman) mee gaat om te kijken wat voor materialen er nodig zijn om de daken van de twee hutjes te repareren. Dit gebeurt zaterdag en dan gaat ook het materiaal er al heen. Zondag wordt het gemaakt en gaan er ook jongeren mee uit de jeugdgroep DISC die Charles leidt om de grond te bewerken zodat begonnen kan worden met het verbouwen van het een en ander en er wordt en grondige schoonmaakbeurt georganiseerd van de hutjes. Ik hoop dat ik er volgende week snel eenkeer naartoe kan en dan zullen we in ieder geval voor het gezin van Peter ook bedden en materialen als matrassen en lakens regelen. Ik ben heel benieuwd hoeveel mensen we kunnen helpen. Voor diegenen die bijgedragen hebben, alvast bedankt. Ik houd jullie op de hoogte….

Een kort verslag van de gebeurtenissen bij Peter Mutiso’s huis maandag 29 augustus...

 verslag

Het was tien uur in de ochtend Keniaanse tijd toen Charles Ochieng en vier van zijn collega’s op pad gingen om een bezoek te brengen aan Peter Mutiso om de huissituatie te beoordelen en te kijken wat voor hulp daadwerkelijk nodig is. Dit als gevolg van de sponsor actie waarvoor was opgeroepen in Alphen.cc en die tot nu toe een bedrag heeft opgeleverd van € 800,00. Voor hier een enorm bedrag waar veel mee gedaan kan worden.

De mannen, allemaal maatschappelijk werkers, voelden als gevolg van de lange afstand een gevoel van wanhoop over zich heenkomen toen ze door het ruige terrein gingen maar zij waren enorm gemotiveerd om de behoeftige familie te ontmoeten en hen te helpen.

Zij arriveerden half twaalf ‘s ochtends nadat zij deels een lift hadden gekregen van de bestelwagen van het tehuis waar zij voor werken.

Danny, het jonge broertje die normaal gesproken de jonge kinderen eten moet geven…

Eenmaal bij het huisje aangekomen, bleek het dak van het hutje van de moeder te zijn ingestort waardoor de moeder gedwongen is bij Peter en de andere kinderen te wonen en slapen. Zij troffen Danny, de jongere broer van Peter aan die gewoonlijk opgedragen wordt om op zijn jongere broertjes en zusjes te passen terwijl Peter en zijn moeder op pad gaan om in het levensonderhoud te voorzien. De jonge knul verraste hen door precies aan te geven waar zijn moeder en Peter zich zouden bevinden. Hij vertelde hen dat Peter weg was om water te halen bij een plaats die ‘Kwa Ndindi’ wordt genoemd.

De zoektocht naar Peter bij het waterpunt…
twaalf uur ’s middags.

Charles ging samen met zijn college Gerald op pad richting het waterpunt. In Kamba zeggen ze“Nu’ Vaa” wat betekent ‘heel dichtbij, op steenworpsafstand’. Het werd een tocht van 20 minuten door heuvelachtig rotsgebied en uiteindelijk troffen ze Peter aan bij een ingesloten waterbron, wachtend op zijn beurt om water te verzamelen voor het gezin. Het water kwam druppelsgewijs naar beneden en nu was het zijn plicht om het water naar huis te brengen voor de familie. Hij was erg blij hen te zien op deze ongewone plaats en ging zijn moeder halen die dichtbij houtskool aan het branden was.

De meest dringende hulp voor het gezin is...


1. Woonruimte: de daken van de twee huisjes moeten met spoed gerepareerd worden, zeker nu het regenseizoen in aantocht is

2. Voedsel: het gezin moet geholpen worden met het opnieuw leren bewerken van land en andere methoden van landbouw/veeteelt. Daarnaast zal voor een aantal maanden voedsel moeten worden gesponsord en een plan worden uitgewerkt om een ‘afhankelijkheids syndroom’ te voorkomen.

3. Bedden en matrassen: het gezin zal moeten worden geholpen met bedden en beddengoed (ze slapen nu op de grond)

Sponsoring...
Het gezin van Peter representeert ook andere gezinnen die lijden door deze grote tragedie. Naast het gezin van Peter zullen we proberen zoveel mogelijk andere gezinnen te helpen. Charles heeft een heel plan van aanpak geschreven en naar aanleiding daarvan gaan we volgende week aan de slag.

Charles sluit zijn rapport af met te vermelden dat ze om drie uur ’s middag erg moe en stoffig weer vertrokken in de wetenschap dat dit het echte veldwerk is.

Ik kijk er enorm naar uit om met Charles dit op te gaan pakken. Vanaf maandag 5 september ben ik in de regio daar werkzaam. Mochten jullie nog bij willen dragen, het is nog niet te laat en ieder euro is er een. Overmaken kan op ING rekening 749041404 tnv E.L.Binnekamp ov Peter Mutiso

Weekendje Majengo

Ds.Jackson, de nieuwe voorganger

De zaterdag begon met eigenlijk niets bijzonders op het programma. Schoonmaken en wassen, dat was het enige wat gedaan moest worden. Met flinke emmers sop en dettol de badkamer en toilet gedaan. De was gedaan. Ja, helaas met de hand maar daar krijg je sterke armspieren van ;) en binnen de kortste keren was het droog. Ik had nog wat dingen bij de Nakumatt nodig en besloot twee van de grote jongens mee te nemen. Afgelopen week waren er al vier grote meiden mee geweest naar Majengo. Nu dus twee jongens. Ze genoten met volle teugen. Een milkshake en chocolade croissant werd met heel veel enthousiasme naar binnen gewerkt. Eenmaal terug bij Upendo kwam ik erachter dat ik de documenten die ik maandag nodig heb, nog niet geprint had en besloot terug te lopen naar de grote weg waar een printshop is.

Het was even wachten totdat er ineens een luid getoeter te horen was buiten. Er kwam een hele stoet brommers voorbij, allemaal voorzien van rode lange linten. Op de meeste brommers zaten twee jongens/mannen. Soms stonden en zwaaiden met veel herrie en geschreeuw met mobieltjes of iets anders wat voorhanden was. Na deze stoet volgden twee matatu’s, afgeladen met mensen. Bovenop de eerste matatu stond een lijkkist en dit bleek dus een begrafenisstoet te zijn. Het meisje wat achter me stond, vertelde me dat het een jonge man uit Majengo was die nu begraven werd en omdat hij in Majengo woonde, werd er langs het dorp gereden met heel veel herrie om zo de laatste eer te bewijzen, daarna zou hij ter aarde besteld worden op een plek voorbij Majengo. Echt bijzonder om te zien. Alle brommers en ook de matatu’s waren voorzien van lange rode linten om zo aan te geven dat zij bij de rouwstoet hoorden.

Op de terugweg naar Upendo trof ik in Majengo een ander tafereel aan. Het gister nog in aanbouw zijnde gemeenschapshuis zat vol met mensen. Een grote bus en auto’s stonden op het voetbalplekje van de jongens geparkeerd en overal rondom de ruimte waren een soort tenten gemaakt waarin gekookt werd. Terwijl ik langzaam aan kwam lopen, kwam de eigenaar van het kioskje waar de bal in beheer is naar buiten en nodigde me uit om in zijn winkeltje te komen. Een hele eer. Het is een winkeltje van misschien anderhalf bij anderhalve meter met een bankje achterin. Samen met de jongens die daar helpen, hebben we vol verbazing zitten kijken. Het was een bruiloft van iemand uit de buurt en echt honderden mensen waren aanwezig en kregen hier eten. De drie jongens in de kiosk kregen echter niets. De bruid en bruidegom waren in het wit en toen zij vertrokken was het bruidspaar helemaal in witte tule gehuld. Ook dit was wel bijzonder om te zien. Ik raakte in gesprek met de jongen van de kiosk. Hij heet Benson en is achttien jaar. Op mijn vraag of hij nog naar school gaat antwoordde hij in keurig Engels dat zijn ouders daar geen geld voor hebben. Hij heeft primary school afgemaakt en zou dolgraag naar secundary school gaan. Hij wil graag leraar worden. Tja, wat triest. Een kind wat graag wil maar door omstandigheden gewoon niet kan. Zonde maar ik kan hem helaas niet helpen. Het zijn er zo veel....

Al snel hervat ik mijn weg terug richting Upendo maar nauwelijks een paar honderd meter verder komt er een groep jongens achter me aan rennen. Ze willen voetballen en hebben grote verhalen over dat de bal inmiddels verkocht is door de kioskeigenaar voor sigaretten en dat ze nu niet kunnen voetballen. Nou niet dus, want ik heb de bal net nog in mijn handen gehad. Helaas was ik zo snugger om hem te hard op te pompen zodat de nepleren bal inmiddels op een vlak al gescheurd is. Ik liep met hen terug en haalde de bal op bij de kiosk. De jongens waren helemaal uitgelaten. Omdat het terrein waar ze anders voetballen werd bezet door mensen en auto’s zijn ze richting St. Joseph School vertrokken omdat daar een groter grasveld is. Net voor ze vertrokken raakte ik met een paar jongens van een jaar of veertien in gesprek. Ze zouden zo graag echt voetballen, ze hebben idolen. Zo hoorde ik Messi voorbijkomen en Wayne Rooney. Ik beloofde ze voor een betere bal te gaan zorgen. Of ik ook niet kon zorgen dat ze shirts kregen om in te voetballen. Want, zo zei een van de jongens, we willen zo graag een wedstrijd spelen maar we weten niet wie bij welk team hoort. Dus mocht je dit lezen en denken, hmmm daar ik wat mee, laat het dan even weten. Voetbalhesjes in fluorkleuren lijken een prima oplossing. En er zitten echt talentvolle jongens bij. Nou heb ik niet zo veel verstand van voetbal maar ik heb van Gerard wel geleerd dat jongens die linksbenig kunnen voetbalen, en al helemaal als ze twee-benig zijn, aanleg hebben. En die lopen hier. Nu nog wachten op een scout….

Zondag was het hier, zoals iedere dag, vroeg dag. Om tien uur was er een kerkdienst waarbij Auntie Nyanya als voorganger optrad. Alle kids zaten op kleine plastic stoeltjes en er werd gezonden, gedanst, gebeden en geklapt. Ieder kind deed een soort belijdenis. Er werd uit de bijbel gelezen en ik kreeg een engelstalige bijbel in mijn hand gedrukt om mee te kunnen lezen. Na het zingen was het tijd voor de uitleg van een bijbeltekst en ik moet eerlijk zeggen dat ze het enorm goed en leuk deed. Na de ‘preek’ gingen de kinderen gezamenlijk een toneelspel doen. Het bijbelverhaal van de vader met twee zonen werd gespeeld. Waarbij de jongste zoon zijn erfdeel opeist en de wijde wereld intrekt. Hij raakt met slechte mensen in contact en komt na verloop van tijd zonder geld te zitten en vervalt tot armoede. Hij gaat bij een boer vragen of hij bij de varkens mag eten en gaat met heel veel spijt terug naar zijn vader. Deze ziet hem van ver aankomen en sluit hem in de armen. Zijn verloren zoon, die hem vraagt om hem als bediende terug te nemen, wordt met open armen ontvangen. Er wordt een feestmaal bereid en feest gevierd waarop de oudste zoon boos reageert dat hij toch degene is die altijd trouw is geweest aan zijn vader en alles voor hem heeft gedaan. Waarop de vader antwoord. Ik kan jou niets meer geven, je hebt alles al wat ik bezit. Deze zoon was verloren en is teruggekomen. Het werd prachtig uitgebeeld. De groep hele kleine kinderen waren de varkens van de boer onderweg en tijdens de periode van slecht leven, zat de jongste zoon met twee mannen aan een tafeltje met pombe, lokaal bier en hier glazen water. Echt onwijs goed gedaan.

’s Middags ben ik met Mwanaidi en Mercyline met de matatu naar Pirates gegaan. Dat is de publieke strandopgang voor de Kenianen. Het krioelde en wemelde van de Kenianen die paradeerden over de zandweg met langs beide zijden kraampjes met zwemkleding, eten, armbanden enz. Met de meiden, allebei met een als tooi geknoopte ballon op hun hoofd, naar het strand. Daar was het zo ongelooflijk druk. Het water zag echt zwart van de mensen. Met zwembanden in het water of liggend in de branding. Het werd hoog water dus er was niet veel strand. We besloten om eerst te gaan lopen en daarna wat te gaan drinken. We zijn van Pirates naar Bamburi Beach gelopen, het hotel waar ik vorige week met vakantie was geweest, een wandeling van zo’n drie kwartier. Overal werd ik herkend en het was een leuk weerzien. We mochten zo doorlopen naar boven en aan de rand van het zwembad hebben de meisjes genoten van een heerlijke vruchtensap cocktail. Er zat een paraplu’tje in en die werd als een soort trofee meegenomen naar huis, voor de pop. Ze hebben genoten en het was echt een onwijs gezellige middag. Die zullen lekker slapen.

Ik wil mijn nieuwe mama...

Vanmorgen zat ik om kwart voor acht op de boda-boda (een brommer taxi) om met de kleuter voor controle naar de kliniek te gaan. Kleine check of het gips goed zat en hoe het met de medicatie ging. Wat een verschil met Zuid Afrikaanse ziekenhuizen. Ik stond om een paar minuten voor acht voor de deur en nog net zagen we een Keniaanse vrouw met dweil het laatste stuk je van de gang schoonmaken. Alleen de hoofdverpleegster was er en ze zag ons binnenkomen. Meteen werd er naar buiten geroepen dat wij er waren en direct verscheen de radioloog. Na een kleine controle en kort gesprek stonden we dus een kwartier later weer buiten.

Vanmorgen bespreking met Marieke gehad en om twaalf uur terug naar de St.Joseph House op Hope schools voor mijn afspraak met Lydia. Ze kwam een kwartier later, met honderdduizend excuses, aanlopen. Ze was jarig vandaag en het was allemaal wat uitgelopen. Komende week gaan ze beginnen met de cement vloer en als laatste worden de wanden gedaan en de ramen, net op tijd dus voor de school op 5 september weer gaat starten. De drie kleuterlokalen zouden eigenlijk op dezelfde manier moeten worden aangepast maar daar is al helemaal geen geld voor. Er was ooit door iemand een toezegging gedaan om dit op zich te nemen maar daar hebben ze nooit meer wat van gehoord. Het liefste zouden ze de vloeren hier ook doen omdat alles wat hout is nu op de aarden vloeren staat en door termieten wordt aangetast. Ook moeten de ramen in deze lokalen nog gemaakt worden met ijzeren staven erin om inbrekers tegen te gaan. Het liefst zouden ze boekenkastjes per lokaal neerzetten maar de kans dat de boeken straks op de grond liggen en het hout is opgegeten is te groot.

Terug bij Upendo wachtte me een verrassing. Er was een acrobatenteam geregeld voor de kids en ook werkelijk alle kinderen zaten op kleine stoeltjes in het gras en met open monden werd gekeken naar de super wendbare lijven van de jongeren, ze klommen op elkaar, over elkaar, salto’s achter -en vooruit, in de lucht of op de grond. Echt zulke soepele lijven, de kinderen waren helemaal onder de indruk. Helemaal toen ze daarna zelf ook mochten proberen hoe dat ging. Geweldig, wat hebben ze het hier toch mooi. Het kleine crisiskind had zich nogal misdragen toen ik weg was. Heel dom van mij ook. Ik heb de afgelopen dagen heel veel tijd met het kindje doorgebracht en badder het steeds met een van de mama’s omdat je het niet alleen kunt. Het wordt wat meer geknuffeld en doordat het maar een armpje heeft, is ook wel veel hulp nodig, alhoewel het me verbaast hoe snel het zich ook hier aanpast. Ik was naar het dorp Majengo gegaan en had me bij de mama’s en op kantoor afgemeld, alleen had ik niet tegen het kind gezegd dat ik weg was. Omdat de kinderen anders zo mijn deur inlopen en overal aanzitten, had ik mijn deur afgesloten. Op een gegeven moment was het naar mij gelopen en zag dat de deur dicht zat. En dat was foute boel. Slaan, schoppen, boos, huilen. Er was niets mee te beginnen. Niet door een mama, niet door Auntie Betty van kantoor, ook niet door de mama waar ik het gesprek mee had gedaan. In de keuken werd de koelkast deur open en dicht gedaan en was niet tot bedaren te brengen. De mitella had de kleuter eraf getrokken en was uit boosheid begonnen het verband los te halen. Auntie Akinyi heeft het uiteindelijk rustig gekregen. ‘Ik wil mijn nieuwe mama’ had het huilend gezegd. Vanavond met het badderen had het tegen de mama gezegd dat het niet meer terug wil naar baba en mama. Of het gaat lukken om het hier te houden, weten we niet. Maandag heb ik een afspraak bij de Children’s Officer en ga ik bij de OCS, de lokale politie langs met de foto’s en rapport naar aanleiding van het gesprek met het kind. Ben benieuwd of we verder komen.

Na het badderen welterusten gezegd en ook dat ik morgenochtend weer terug kom. Zo kan het vast langzaam wennen dat ik er over anderhalve week niet meer ben voorlopig.

En nu weekend… hahaha, morgen schoonmaken hier en de was doen, schoonmaakmiddelen ingeslagen want alles wat ik de vorige keer had gehaald was opgebruikt en niet opnieuw aangeschaft. Zondagmorgen mag ik de ‘kerkdienst’ hier bijwonen. Auntie Nyanya, zo genoemd omdat ze de oudste mama is en nyanya staat voor oma, doet dit iedere zondag en vroeg of ik erbij aanwezig wilde zijn. Ben heel benieuwd.

Een dag met veertig uur

De tijd vliegt en het lijkt alsof er veel meer uren in een dag zitten. Als ik zo terugkijk op vandaag lijkt het bijna niet in een dag te passen.

Vanmorgen hier eerst geholpen met de was doen. Niet zoals bij ons maar bij buitenwasbakken van beton en met de hand schrobben. En schrobben is nodig want de kinderen spelen, nu het nog vakantie is, een groot deel van de dag buiten en zien er uit als echte straatschoffies. Het zonnetje heerlijk brandend op mijn rug en samen met een van de mama’s de was gedaan. Na de lunch had ik met Lydia, de vrouw van de Kindergarten en Primary school van St.Joseph House of Hope Schools hierin Majengo, afgesproken. Zij heeft de afgelopen maanden het contact onderhouden met de twee kinderen, Hamisi en Sofia, die door hun grootmoeder worden grootgebracht. De prestaties van de kids zijn geweldig. Zowel Hamisi als Sofia scoren bovengemiddeld en horen zelfs tot de besten van de klas. De noodzaak van naar schoolgaan is nogmaals duidelijk gemaakt aan de oma en schoorvoetend heeft ze zich hierbij neergelegd want nu kunnen de kinderen haar niet verder helpen met het sprokkelen van hout en het verkopen van kleine metalen voorwerpjes die ze op straat vinden. Lydia gaat er op toezien dat ze ook in 2012 daadwerkelijk naar school gaan en met haar heb ik de schoolbijdrage geregeld. Na ons frisdrankje ben ik met haar meegelopen naar de school. Momenteel studeren de onderwijzers daar en moeten volgende week een examen doen om zo bij te blijven qua onderwijs. De posters van Clavis die ik vorig jaar meegenomen had, hingen keurig in de kleuterklassen en ook de boekjes worden dankbaar gebruikt alhoewel het veel te weinig is voor een school van vierhonderd leerlingen.

Grote verrassing was de nieuwbouw van een (betonnen) gebouw, de computerruimte. Dit is gesponsord door een Duits bedrijf die ook voor (gebruikte) computers gaat zorgen zodat de kinderen, waaronder ook Hamisi, komend school tremester computerles gaan krijgen. Lydia was al had al heel enthousiast aan Hamisi verteld dat hij op die manier met mij kon schrijven. Een enorme uitdaging voor hem om door te gaan.

Verder is een nieuw klaslokaal, weliswaar in de traditionele bouw van dikke takken, klei en ene palmbladerendak, neergezet maar dit kon niet in gebruik genomen worden omdat er klei op de grond ligt en dit problemen geeft bij de blote voeten van de kinderen. De muren moeten nog afgewerkt worden met een cementlaag en ook de vloer moet nog met cement gestort worden. Alleen is hier geen geld voor. Ik kon het niet over mijn hard verkrijgen hier niets mee te doen en heb Lydia verteld dat ik morgen naar de school kom en het geld doneer voor het afmaken van het lokaal. Verder ga ik proberen om Engelse lesboeken, schriften, papier, pennen, (kleur-)potloden en verf te regelen zodat ze hier met de kids ook echt iets kunnen doen. Een nieuwe en mooie uitdaging dus.

Op de terugweg naar Upendo heb ik de voetballende jongens van Majengo de dag van hun leven kunnen bezorgen. Ik had in mijn koffer met spullen voor hier een voetbal gedaan die nog opgepompt moest worden en uiteraard zat de pomp ook in mijn koffer. Met de man van het kraampje tegenover het veld waar de jongens voetballen afgesproken dat hij beheerder is van de voetbal en als er jongens zijn die willen voetballen, halen ze de bal op bij het kraampje en stoppen ze dan leveren ze hem daar weer in. Een prachtig gezicht hoe blij deze jongens waren. Binnen no time groeide de groep naar echte teams.

Het kindje wat hier aan het begin van de week is gekomen , al dan niet tijdelijk, doet het super. Het past zich goed aan aan de andere kids en heeft niet zo heel veel pijn meer. Samen met een van de mama’s badderen we het twee keer per dag, het armpje keurig in plastic verpakt. Inmiddels weten we door met het kleintje te praten op de manier zoals Bobby Bear in Zuid Afrika doet met hun crisis kids door middel van een beer, dat de kleuter stelselmatig mishandeld werd en zo dus ook het gebroken armpje is ontstaan. Triest hoor.

Crisis kind en feest

De eerste dagen Upendo zitten erop. Wat went dit snel. Gister was een alternatieve picknick voor de kinderen. Met de hele bups, 23 kids, 3 mama’s en dan 2 rijders en ik, vertrokken we in een matatu naar Mombasa. Het werd een culturele picknick. We zetten er de pas in en liepen met alle kids naar het hoofdbureau van politie en het State House, het parlementsgebouw. Dit moesten ze gezien hebben, aldus de leidinggevende mama, want dit hoort bij de opvoeding. Anderhalf uur heen en terug. Ze waren versleten. Maar wat een koud bekertje limonade, popcorn en chips al niet doet. Tot slot nog een partijtje voetbal, op een grasveld wat vol met zwerfvuil lag , en weer terug naar huis.

Toen we om zeven uur thuiskwamen bleek er een nieuw kindje te zijn. Afgeleverd door de politie en het werd als crisiskind hier (tijdelijk) geplaatst. Compleet met gebroken armpje. Het kindje was in wat kleren gehesen van een van de kinderen hier maar het shirtje ging wat moeizaam over het gipsarmpje. Vandaag begon goed, er werd gespeeld met de andere kinderen en heb ik zelfs zachtjes geduwd op de schommel. Vanmiddag werd het ineens anders. Het huilde constant en klaagde dat het pijn had. Steeds greep hij naar zijn schoudertje. Een van de mama’s, die de jongste kinderen op bed had gelegd voor hun middagslaapje, vertelde dat het alleen maar huilde. Ik ben ernaast gaan zitten. Een hand als vuist onder het gipsarmpje gelegd en met mijn andere hand over het kleine bolletje gewreven. Binnen no time was het in slaap. Het armpje zat me niet lekker, daarnaast heeft het gezichtje plekken die er niet horen te zitten en ook over het bastje zitten een soort littekens. Ik kreeg een bang vermoeden dat er ergere dingen met dit kindje zouden zijn.

Met Marieke overlegd of ik er mee naar de kliniek mocht om een extra röntgenfoto te laten maken. De kliniek gebeld of ze nog materiaal hadden om foto’s te maken en even later zat ik op de boda-boda (een taxibrommer) met het kind voor me op schoot, daarbij het ene armpje ondersteunend. De boda-boda jongen reed erg rustig en de rit verliep goed.

In de kliniek aangekomen moest ik hem inschrijven. Haha, dat is leuk als je alleen maar een voornaam van een kind weet. Maar even later kwam er een administratieve vrouw naar me toe dat ze het kind kent. De radioloog werd erbij gehaald en ook hij kende het kind. Het was vorige week daar gebracht door de vader. Maar nadat de foto was gemaakt, bleek de vader geen geld te hebben en is de behandeling eenvoudig afgehandeld zonder betaling. De vader had de röntgenfoto meegenomen. De dokter die erbij kwam,had hetzelfde verhaal. Ik heb hen allebei gevraagd naar het kind te kijken en zij bevestigden mijn vermoeden. Het kind zag eruit alsof regelmatig hard in het gezichtje werd geknepen en de littekens in de nek komen vermoedelijk van het straffen met ene stroriet. Mijn tenen kromden zich, wat voor ouder ben je als je dit een kind van vijf jaar aandoet. Walgelijk dat er zulke mensen en die er gewoon mee weg komen. Mijn eerste reactie naar de arts was dan ook. Dit kind krijgen ze niet meer terug.

Het oude gips moest eraf. Het was nat geworden en daardoor zacht waardoor het armpje was gaan trekken en door het gewicht veroorzaakte dit nog meer pijn. Het geschreeuw en gehuil was niet van de lucht, ik kon hem niet meer troosten. Het enige wat hij riep was ‘maumivu’ en ‘nyumbani’, pijn en naar huis. Ik had een muziekdoos van Happy Horse, in de vorm van een bloem, voor hem meegenomen en zoveel troost als het in het begin gaf, zo verdrietig was hij nu. Er werden nieuwe foto’s gemaakt en er was goed op te zien dat zijn armpje op twee plaatsen gebroken was. ‘Van grote hoogte naar beneden gevallen’ had de vader verteld. Jaja, de dokter kon niets anders vorige week dan dit noteren. Niks van grote hoogte gevallen. Waar zijn de schaafwonden en blauwe plekken dan? We vermoeden een ergere oorzaak. Gewoon kindermishandeling. Dit kind mag nooit meer terug naar huis, maar hoe kun je de autoriteiten hiervan overtuigen.

Eenmaal teruggekomen waren de andere kinderen al druk aan het feestvieren. Vandaag werd de verjaardag van vier kinderen, gezamenlijk, gevierd. Alle kids die in augustus jarig zijn of zijn geweest. Er was een grote taart en limonade en alle kinderen hadden een feesthoedje op. Echt zo schattig. Ons crisisje schoof aan tafel en at enthousiast van de taart.

In de tussentijd hoorde ik van de hoofdmama dat er meer aan de hand was, ze kenden het gezin. De moeder bleek er vandoor te zijn en de vader, waarvan zelfs beweerd wordt dat het niet de echte vader is, leeft met een nieuwe vrouw die het jochie zwaar mishandelt. Er schijnt een tweelingbroertje te zijn geweest maar die is vorig jaar overleden. Overleden door mishandeling, volgens de verhalen. Mijn haren staan recht overeind. Ik heb ’s avonds Marieke gebeld en overlegd. We gaan proberen de child officer te overtuigen om het kind hier te laten, tenslotte is er nog een plaatsje over. Nu kunnen we alleen maar zorgen dat het mannetje verzorgd wordt. Hij moet vannacht slapen met een kussen onder zijn armpje en heeft antibiotica gekregen. Vrijdagmorgen moet ik terug komen met hem en over vier weken mag het gips eraf. Oh wat baal ik, dat ik hier maar twee weken ben, het ventje zit al in mijn hart en zo lang ik hier ben, kan ik helpen.

Home alone in Kenia

Na onze adembenemende water safari afgelopen vrijdag met een Keniaanse gids zijn we zaterdagmorgen met de matatu naar Mombasa getogen. Wat een rit en wat een ellende onderweg. De conducteurs, voor zover je hen zo kunt noemen want het zijn gewone jongens van de straat die een shilling bijverdienen door als een soort bijrijder/conducteur op de matatu meegaan om de shillingen te incasseren. Als ze een blanke zien, denken ze de prijs op te kunnen voeren omdat het toch vast toeristen zijn. Uh uh, die vlieger gaat bij mij niet meer op. Jammer dat ik bekend ben met de prijzen tussen de verschillende plaatsen dus meer dan de normale Keniaan betaalt, betaal ik ook niet. Gerard zat zo krap tussen de twee banken in dat zijn knieen pijn deden. Helaas moet ik bekennen dat we in Mombasa na een rit met de tuktuk naar Fort Jesus toch wel de toerist hebben moeten uithangen. Al snel werden we vergezeld van een Keniaanse moslim die een vergunning had om als gids op te treden. Hij heeft ons door allerlei straatjes geloodst in de Oude Binnenstad en ons de grootste Hindu tempel van Mombasa laten zien. Daarna hebben we samen Fort Jesus bekeken en toen we terug met eerst de tuktuk en daarna weer de matatu. Op de terugweg kwam er naast Geer een Keniaanse moeder met een dreumes van zo’n anderhalf jaar zitten. Ergens onderweg ingestapt en een kwartier later er weer uit. De tijd dat zij naast Geer zat, heeft het kleintje met grote ogen alleen maar zitten staren naar dat blanke hoofd naast hem. Geen glimlach, geen grijns, geen enkele emotie. Alleen aanstaren. Prachtig, wat een mooi mannetje.

Vandaag de laatste dag Bamburi Beach. We zijn van kamer veranderd omdat onze kamer beschikbaar moest zijn voor de volgende gasten en wij kregen een tussenkamer toegewezen die speciaal voor laat vertrekkende gasten beschikbaar is. Waar Swahili praten al niet goed voor is. We hoefden niets te betalen en vertrokken vanmiddag om half zes uit het hotel. De dag hadden we lekker luierend op de ligbedden rond het zwembad en strand doorgebracht en zelfs een paar standwandelingen. De eerste ’s ochtends in de richting van Mombasa en ergens onderweg stuitten we op een man die kokosnotenmelk verkocht en hoeden vlocht van de bladeren van de palmboom. Bij het zien van mijn camera kwam hij aangerend. Oeps, foute boel dacht ik, maar niets was minder waar. Of ik hem op de foto wilde zetten en we mochten alles fotograferen. Op mijn opmerking dat we geen geld bij ons hadden, reageerde hij met ‘geen probleem, geld maakt niet gelukkig, vertel het anderen maar’. Een man die uit een achtergelegen dorpje kwam. Een t-shirt waar meer aan kapot was dan heel maar zo onwijs vriendelijk. Hij was visjes aan het schoonmaken en stak deze vervolgens op een zelfgemaakte houten spies. De volle spies werd vervolgens boven een smeulend vuurtje geprikt en zo werd het geroosterd. Dit nam hij mee terug naar zijn dorp voor zijn familie. Verder kregen we nog een demonstratie kokosnotenbomenklimmen. Als een supersnelle aap klom hij de boom in en liet zien hoe hij de noten afhakte. Schitterend wat een mooie man. Hij heette Ali maar zeg maar ‘Kokosnotenman’ stelde hij zichzelf voor. Gelukkig had Gerard nog wat geld in zijn broekzak zitten en hij was enorm blij met het geld wat hij kreeg. We mogen voortaan iedere dag een kokosnoot bij hem komen halen

Om kwart over zes Gerard afgezet op het vliegveld. Toch emotioneler dan ik had verwacht. Anders ben ik altijd degene die weggaat, nu is het andersom en het voelde toch wel raar dat ik hier achterbleef en hij alleen wegging. Volgend jaar maar andersom doen. Toen weer terug met de taxi en nu door naar Upendo. De terugweg was een gruwel. Zo vreselijk druk en matatu’s, gewone auto’s en vrachtwagens die als gekken door elkaar heen krioelden. Op de verkeerde weghelft, over het zand naast de weg waarbij de mensen soms met de raarste sprongen zich veilig moesten stellen. Echt bizar. In Mtwapa werd nog even gestopt bij een kroeg waar mannen tv, lees voetballen, zaten te kijken. Een telefoontje volgde en al snel kwam er een man naar de auto lopen. De broer van de chauffeur. Die moest even aan me voorgesteld worden. Waarom, geen idee. ‘Is ze niet mooi’ hoorde ik hem tegen zijn broer zeggen. Pffff…. Ik kreeg toch even een raar gevoel van binnen, zeker toen hij zei dat ik ook wel bij hem mocht overnachten zodat ik in het licht naar Upendo kon. Nou, ik dacht het even niet. Om even voor achten kwamen we bij Upendo aan. Boodschappen doen is niet gelukt, het was te laat en te druk. Dat wordt een nachtje hongerlijden want ik heb echt helemaal niets. Het is maar goed dat ik wat theezakjes en koffiezakjes uit het hotel heb meegenomen en een pak ontbijtkoek vanuit Nederland. Mijn avondeten bestond dus uit ontbijtkoek en mijn ontbijt morgenochtend ook. Ach het is goed voor de lijn zullen we maar zeggen. Net de koffer een beetje uitgepakt en geordend en mijn bed opgemaakt. Morgen maar even boodschappen doen en schoonmaakspullen halen om de boel hier eens op te frissen. Ik ben al zo´n griezel met toiletten, badkamers en keukens. Dus het is maar goed dat ik nog niets kan doen.

Morgen begint mijn eerste ´Upendo` dag, het zal wel eerst boodschappen doen worden en van Marieke hoorde ik al dat er een picknick op het programma staat in Mombasa voor de kids. Dat gaat dus een leuke dag worden. I´ll be in touch.

Dansende olifanten en schrijnende armoede

Woensdag en donderdag waren onze ‘wilde dieren dagen’. We hadden een game drive geboekt via internet al maanden geleden en jullie raden het al. Er verscheen niemand op het afgesproken tijdstip. Wel hadden we zeer geanimeerde gesprekken met de bewakers aan de poort en een lokale ‘touroperator’ die zijn zaken afhandelde in zijn kantoortje pal naast de ingang van Bamburi Beach Hotel.
Om acht uur maar even gebeld met het mobiele nummer wat ik had op mijn bevestiging en een excuus werd gemompeld en de vraag of we nog twintig minuten wilden wachten. Nou is Keniaanse tijd geen Nederlandse tijd en werd het wachten iets langer. We vertrokken ruim een uur later dan bedoeld. Maar goed, we waren onderweg. Dachten we. We reden Mombasa binnen maar de weg die ik me kon herinneren van vorig jaar werd het niet. We gingen de stad in en stopten op Moi Avenue, voor het kantoor van de reisorganisatie. Weer een tegenvaller. Mee naar boven en daar werden we voorgesteld aan Humphrey, de man waarmee ik in het Swahili steeds gecommuniceerd had. Ik moest de bevestiging overleggen en al snel kwam hij met het verhaal dat er een computerstoring was geweest vlak nadat ik geboekt had en dat hij alle correspondentie kwijt was. Maar we konden alsnog weg alleen de volgende tegenvaller: de lodge die ik geboekt had,bleek vol te zijn en we werden voor de keuze gesteld om een andere lodge te accepteren. Dit werd Voi Safari Lodge, achteraf gezien wel erg leuk omdat de waterplaats voor de olifanten pal onder het hotel lag. Echt onwijs gaaf. We hebben geweldige dagen gehad en een leeuw van zeer dichtbij gezien, ze stond aan de linkerkant van de weg in het droge gras en na lang wachten besloot mevrouw de weg over te steken en liep ze vlak voor ons langs. Echt onwijs gaaf. Later bij de lodge hoorden we dat een leeuw vlak nadat wij weg waren een buffel had aangevallen. Waarschijnlijk niet onze dame maar ze zal wel geholpen hebben de buffel te tackelen. Een grote buffel kan door drie leeuwen aangevallen worden en na een lang gevecht legt de buffel het loodje. Aan de geluiden was te horen dat er meerdere leeuwen waren. Hadden we bijna toch iets spectaculairs gezien ;) Ook twee cheeta’s hebben we gezien van heel dichtbij. Een moeder met kind. Verder de gebruikelijke dieren, giraffen, apen, baboons, alle hertachtigen, zebra’s en olifanten. De waterplaatsen werden dankbaar bezocht en het was prachtig om te zien hoe de rangorde bij olifanten is. Het oudste vrouwtje gaat voorop met daarachter de kleinste olifantjes dan volgen de andere vrouwtjes met jongen en alles loopt in een mars achter elkaar. Precies zoals in Jungleboek. De olifanten drinken ook apart per groep en het is zo gaaf om te zien hoe de kleintjes met veel moeite hun slurfjes in het water kregen. Ook olifanten hebben lol want we hebben olifanten zien dansen met flapperende oren. Prachtig. We hebben een bull gezien die bovenop een vrouwtje sprong, echt heel bijzonder en ongelooflijk dat zo’n zwaar en groot lijf met zo’n gemak omhoog komt. De tweede dag hebben we ook nog rondgereden en als laatste geluncht in Zomeni Lion’s Hill Lodge, het complex waar ik vorig jaar heb overnacht. Rond half een hebben we de terugreis hervat en kwamen in diverse shocking situaties. Auto’s die als bezetenen over de ‘snelweg’ reden, je moet door het havengebied van Mombasa dus ook langs alle industrie. Vrachtwagen, containerwagens, tankauto’s alles gaat over die weg en alles haalt te pas en onpas in. Levensgevaarlijke situaties en het is dat we een zeer ervaren chauffeur hadden die geen haantjes gedrag had en zo nodig vol op de rem ging staan om weer zo’n achterlijke vrachtwagen in te laten voegen. We kwamen langs de vuilnisbelt buiten Mombasa, een bron van ellende. Mensen die hutjes hebben gebouwd boven op de afvalberg en moeders die met kleine kinderen midden in het vuil zitten. Echt ontzettend schokkend. We kwamen in een file terecht vlak voor Mombasa en onze chauffeur besloot een alternatieve route te nemen. Een industrieel deel van Mombasa waar de ellende ons aankeek. Wat een armoede en wat een overleven is het voor deze mensen. Het geeft een naar gevoel als je je realiseert in wat voor luxe wij leven en het feit dat we een bandje omhadden van onze all inclusive accommodatie maakt dat ik regelmatig mijn hand eroverheen lee omdat ik me er voor schaam. Al met al hebben we een paar zeer indrukwekkende dagen gehad en er enorm van genoten.

Vandaag was zwembaddag, alleen was de zon er niet zo veel als ik zou willen, maar aan de andere kant wel goed anders had ik, ondanks mijn bruine huid, toch wel wat kreeftachtig eruitgezien.

De wandeling over het strand werd een ‘watersafari’, een wandeling met een gids door het lage water van de koraalriffen. De jongen die met ons meeliep had biologie gestudeerd, voor zover je het studeren kon noemen want na acht maanden was hij gestopt vanwege geldgebrek en had hij het als zelfstudie afgemaakt. Hij liet ons de meest prachtige dingen zien. De meest bizarre zeesterren, zeekomkommers, een mannetje en een zwanger vrouwtje, op koraal afgezette eitjes van een inktvis, prachtige schelpen met zeeslakken erin en verschillende soorten koraal. En… we hebben Nemo gezien. Dachten wij dat het een verzonnen naam was, is het gewoon de echte naam voor dit visje. Een soort sponsachtig koraal waar deze nemo in leeft samen met andere kleine visjes en als het hoog water is en er gevaar dreigt, sluit het koraal en worden de visjes zo beschermd. Echt adembenemend mooi. We hebben deze prachtige dag afgesloten met een diner in de Fisherman’s Cave, een a la carte restaurant bij dit hotel en waar vis de hoofdschotel is. HEEEEEEERLIJK.

Jambo,habari, karibu...

... de woorden klinken als muziek in mijn oren. Ik ben weer terug in Kenia. Als een vis in het water begeef ik me weer onder de mensen. Praat met iedereen die praten wil en de woordjes Swahili die weggezakt waren nadat mijn cursus was gestopt, komen langzaam weer boven borrelen. Wat een geweldig land en wat een verschil met het Nederlandse leven.


Vandaag zijn Gerard en ik samen naar Majengo gegaan per matatu. De chaos op straat en de overvolle mamatu’s zijn voor mij inmiddels gewoon maar een hele ervaring voor Gerard die voor de eerste keer mee is naar Kenia. We zijn vlak voor het dorpje uitgestapt en dwars door de modderstraatjes naar de ‘hoofdstraat’ gelopen. Niets geasfalteerd of van klinkers voorziene wegen. De enige weg die geasfalteerd is, is de grote weg van Mombasa naar Kilifi en Malindi. Nee, Majengo bestaat uit zandstraatjes, de een iets breder dan de ander maar het blijft zand en modder. Flinke voorraden groente, aardappelen, rijst, bonen en wat allemaal nog meer nodig is om een voedzame maaltijd te bereiden gekocht en bepakt en bezakt op zoek naar mijn oma, nyanya. We troffen een lege hut aan waarvan de deuren keurig door een hangslot waren afgesloten. Het huisje wat we vorig jaar november hebben laten bouwen voor haar en haar twee kleinkinderen. Hamisi enSofia. Ook deze twee waren in geen velden of wegen te bekennen. Een kort gesprek met de buurvrouw in het Swahili gaf aan dat oma hout aan het zoeken was in het naastgelegen bos en pas laat terug zou zijn. De kinderen liepen ergens in de buurt. We besloten om het voedsel bij de buurvrouw achter te laten met het risico dat het oma nooit zou bereiken maar tot onze grote verrassing kwamen we oma met een grote stapel takken op haar hoofd tegen op de zandweg richting Upendo, het kindertehuis wat als tweede op ons programma stond. De blik in de ogen van nyanya was goud waard. De blijdschap die ineens in haar ogen te voorschijn kwam, we omhelsden elkaar en ze liet mijn hand niet meer los. We zijn teruggelopen naar haar huis en de zakken met voedsel snel opgehaald bij de buuvrouw. Zo, dat is in ieder geval waar het moest komen. Ik heb haar verteld dat ik volgende week terug kom. En ineens was daar Hamisi, enigszins verlegen kwam ie naar me toe. Hij wordt ouder, zo makkelijk hij vorig jaar nog te knuffelen was, nu was een omhelzing toch wat onwenniger. Hij werd door zijn oma weggestuurd om zijn zusje te halen en al snel was ook Sofia er. Heerlijk om die twee weer te zien. Volgende week maar een keer wat meer tijd aan besteden.

Daarna door naar Upendo en ook hier alle kinderen weer gezien. Zo gaaf, we waren de poort nog niet binnen of ze kwamen op ons afgerend en met z’n allen hielden ze me vast, een groepshug.

We hebben met Marieke een rondgang gemaakt over het terrein, alles gezien, de farm, de groentetuin die er werkelijk prachtig bij staat, de kindergroentetuintjes, echt zo schattig. Morgen gaan de grote kinderen beginnen met hun eigen tuintje te bewerken en krijgen ze les in tuinieren. Een super initiatief om de kids te betrekken in het verbouwen van lokale groenten. De middag met een heerlijke lunch afgesloten bij Moorings, het drijvende restaurant aan de rand van Mtwapa.

Morgen gaan we op safari voor twee dagen en de rest van de week wordt uitrusten en genieten. Zondagavond vliegt Gerard weer terug en verhuis ik naar Upendo…

Het voelt als een soort thuis zijn… heerlijk om weer aan het werk te mogen hier!

Het verhaal van Peter Mutiso



Peter Mutiso, hij ging niet meer naar school om zijn familie te helpen


Kenia. Een land wat geteisterd wordt door droogte. Het noorden van het land is overvol door de vele duizenden vluchtelingen en het voedsel is schaars. De berichtgeving over deze alarmerende toestand en de schokkende beelden komen dagelijks voorbij. Schokkend maar voor ons ook een ver van ons bedshow. Het klinkt hard maar door onze manier van leven, het geluk in een land als het onze te wonen, maakt dat wij dit soort berichten voor kennisgeving aannemen en al snel weer overgaan tot de orde van de dag. Begrijpelijk, want hier is niet daar.

Het kinderledikantje van de broertjes en zusjes

Toch wil ik graag het verhaal vertellen van Peter. Een gewone jongen van negen jaar die in een hutje in het midden van Kenia woont. Een schokkend verhaal wat overheerst wordt door honger en armoede, want de droogte zorgt niet alleen in het noorden van Kenia voor problemen maar in het hele land. De voedselprijzen stijgen nog steeds dramatisch en de vele gezinnen die in armoede leven, zijn hier de dupe van. Peter’s verhaal is een van velen maar ook een schreeuw om hulp. De maatschappelijk werker die zich met dit gezin bezig houdt, was hem sinds een aantal maanden kwijt en is tijdens zijn werk in de bijna onbegaanbare gebieden naar hem op zoek gegaan.

Peter Mutiso is een jongen die gesponsord wordt via een outreach project (hulp- en begeleidingstraject) en hierdoor de lagere school kan bezoeken. Het gezin van Peter wordt begeleid door een maatschappelijk werker. Sinds een aantal maanden kwam Peter niet meer op school. Na lang zoeken werd de familie gevonden. Peter was er niet, hij was in de bergen hout aan het verbranden tot houtskool zodat hij dit kon verkopen en ze hier wat voedsel voor konden terugkopen. Bij het hutje trof de maatschappelijk werker drie van zijn acht broertjes en zusjes aan. Alleen, want ook de moeder was op zoek naar eten. De drie kleine hummeltjes waren radeloos, sporen van traantjes liepen over hun wangen. Ze hadden van de aarde en de restjes as op de grond gegeten, zoekend naar iets eetbaars. Peter kwam niet meer naar school in een wanhoopspoging om zijn familie te laten overleven. De maatschappelijk werker, die toch heel wat nare omstandigheden daar tegenkomt in zijn werk, was geschokt.

Het hutje van het gezin

Met hulp van zijn baas is een noodpakket samengesteld voor het gezin en hebben ze voor korte tijd eten maar ook kleding en alles wat ook maar in een huisje aanwezig hoort te zijn, ontbreekt.

Drie van de acht broertjes en zusjes

Begin september ben ik in dit gebied en hij zal me meenemen naar onder andere dit gezin. Ik wil proberen om zoveel mogelijk mee te kunnen nemen maar ook donaties zijn meer dan welkom en uiteraard zorg ik er voor dat het op de juiste plek komt, tenslotte breng ik het zelf.

Het bed van het gezin

Peter's boekenkast met boeken

Het verhaal van Peter staat niet op zichzelf. Er zijn heel veel gezinnen die in deze situatie verkeren en je kunt niet iedereen helpen. Maar je moet ergens beginnen. En is er niet het gezegde ‘vele druppels maken een plasje’? Daar houd ik me aan vast. Ik doe wat ik kan en ieder kind, ieder gezin wat geholpen kan worden, is er een. Hebben wij als mens niet de plicht een ander te helpen die het minder heeft? Ik hoop dat u me wilt steunen. Via de mail ben ik bereikbaar op ellen.van.gemert@gmail.com en wilt u doneren, dit kan via rekening 74 90 41 404 tnv E.L.Binnekamp, onder vermelding van Peter Mutiso.