Na onze adembenemende water safari afgelopen vrijdag met een Keniaanse gids zijn we zaterdagmorgen met de matatu naar Mombasa getogen. Wat een rit en wat een ellende onderweg. De conducteurs, voor zover je hen zo kunt noemen want het zijn gewone jongens van de straat die een shilling bijverdienen door als een soort bijrijder/conducteur op de matatu meegaan om de shillingen te incasseren. Als ze een blanke zien, denken ze de prijs op te kunnen voeren omdat het toch vast toeristen zijn. Uh uh, die vlieger gaat bij mij niet meer op. Jammer dat ik bekend ben met de prijzen tussen de verschillende plaatsen dus meer dan de normale Keniaan betaalt, betaal ik ook niet. Gerard zat zo krap tussen de twee banken in dat zijn knieen pijn deden. Helaas moet ik bekennen dat we in Mombasa na een rit met de tuktuk naar Fort Jesus toch wel de toerist hebben moeten uithangen. Al snel werden we vergezeld van een Keniaanse moslim die een vergunning had om als gids op te treden. Hij heeft ons door allerlei straatjes geloodst in de Oude Binnenstad en ons de grootste Hindu tempel van Mombasa laten zien. Daarna hebben we samen Fort Jesus bekeken en toen we terug met eerst de tuktuk en daarna weer de matatu. Op de terugweg kwam er naast Geer een Keniaanse moeder met een dreumes van zo’n anderhalf jaar zitten. Ergens onderweg ingestapt en een kwartier later er weer uit. De tijd dat zij naast Geer zat, heeft het kleintje met grote ogen alleen maar zitten staren naar dat blanke hoofd naast hem. Geen glimlach, geen grijns, geen enkele emotie. Alleen aanstaren. Prachtig, wat een mooi mannetje.
Vandaag de laatste dag Bamburi Beach. We zijn van kamer veranderd omdat onze kamer beschikbaar moest zijn voor de volgende gasten en wij kregen een tussenkamer toegewezen die speciaal voor laat vertrekkende gasten beschikbaar is. Waar Swahili praten al niet goed voor is. We hoefden niets te betalen en vertrokken vanmiddag om half zes uit het hotel. De dag hadden we lekker luierend op de ligbedden rond het zwembad en strand doorgebracht en zelfs een paar standwandelingen. De eerste ’s ochtends in de richting van Mombasa en ergens onderweg stuitten we op een man die kokosnotenmelk verkocht en hoeden vlocht van de bladeren van de palmboom. Bij het zien van mijn camera kwam hij aangerend. Oeps, foute boel dacht ik, maar niets was minder waar. Of ik hem op de foto wilde zetten en we mochten alles fotograferen. Op mijn opmerking dat we geen geld bij ons hadden, reageerde hij met ‘geen probleem, geld maakt niet gelukkig, vertel het anderen maar’. Een man die uit een achtergelegen dorpje kwam. Een t-shirt waar meer aan kapot was dan heel maar zo onwijs vriendelijk. Hij was visjes aan het schoonmaken en stak deze vervolgens op een zelfgemaakte houten spies. De volle spies werd vervolgens boven een smeulend vuurtje geprikt en zo werd het geroosterd. Dit nam hij mee terug naar zijn dorp voor zijn familie. Verder kregen we nog een demonstratie kokosnotenbomenklimmen. Als een supersnelle aap klom hij de boom in en liet zien hoe hij de noten afhakte. Schitterend wat een mooie man. Hij heette Ali maar zeg maar ‘Kokosnotenman’ stelde hij zichzelf voor. Gelukkig had Gerard nog wat geld in zijn broekzak zitten en hij was enorm blij met het geld wat hij kreeg. We mogen voortaan iedere dag een kokosnoot bij hem komen halen
Om kwart over zes Gerard afgezet op het vliegveld. Toch emotioneler dan ik had verwacht. Anders ben ik altijd degene die weggaat, nu is het andersom en het voelde toch wel raar dat ik hier achterbleef en hij alleen wegging. Volgend jaar maar andersom doen. Toen weer terug met de taxi en nu door naar Upendo. De terugweg was een gruwel. Zo vreselijk druk en matatu’s, gewone auto’s en vrachtwagens die als gekken door elkaar heen krioelden. Op de verkeerde weghelft, over het zand naast de weg waarbij de mensen soms met de raarste sprongen zich veilig moesten stellen. Echt bizar. In Mtwapa werd nog even gestopt bij een kroeg waar mannen tv, lees voetballen, zaten te kijken. Een telefoontje volgde en al snel kwam er een man naar de auto lopen. De broer van de chauffeur. Die moest even aan me voorgesteld worden. Waarom, geen idee. ‘Is ze niet mooi’ hoorde ik hem tegen zijn broer zeggen. Pffff…. Ik kreeg toch even een raar gevoel van binnen, zeker toen hij zei dat ik ook wel bij hem mocht overnachten zodat ik in het licht naar Upendo kon. Nou, ik dacht het even niet. Om even voor achten kwamen we bij Upendo aan. Boodschappen doen is niet gelukt, het was te laat en te druk. Dat wordt een nachtje hongerlijden want ik heb echt helemaal niets. Het is maar goed dat ik wat theezakjes en koffiezakjes uit het hotel heb meegenomen en een pak ontbijtkoek vanuit Nederland. Mijn avondeten bestond dus uit ontbijtkoek en mijn ontbijt morgenochtend ook. Ach het is goed voor de lijn zullen we maar zeggen. Net de koffer een beetje uitgepakt en geordend en mijn bed opgemaakt. Morgen maar even boodschappen doen en schoonmaakspullen halen om de boel hier eens op te frissen. Ik ben al zo´n griezel met toiletten, badkamers en keukens. Dus het is maar goed dat ik nog niets kan doen.
Morgen begint mijn eerste ´Upendo` dag, het zal wel eerst boodschappen doen worden en van Marieke hoorde ik al dat er een picknick op het programma staat in Mombasa voor de kids. Dat gaat dus een leuke dag worden. I´ll be in touch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten