Weekendje Majengo

Ds.Jackson, de nieuwe voorganger

De zaterdag begon met eigenlijk niets bijzonders op het programma. Schoonmaken en wassen, dat was het enige wat gedaan moest worden. Met flinke emmers sop en dettol de badkamer en toilet gedaan. De was gedaan. Ja, helaas met de hand maar daar krijg je sterke armspieren van ;) en binnen de kortste keren was het droog. Ik had nog wat dingen bij de Nakumatt nodig en besloot twee van de grote jongens mee te nemen. Afgelopen week waren er al vier grote meiden mee geweest naar Majengo. Nu dus twee jongens. Ze genoten met volle teugen. Een milkshake en chocolade croissant werd met heel veel enthousiasme naar binnen gewerkt. Eenmaal terug bij Upendo kwam ik erachter dat ik de documenten die ik maandag nodig heb, nog niet geprint had en besloot terug te lopen naar de grote weg waar een printshop is.

Het was even wachten totdat er ineens een luid getoeter te horen was buiten. Er kwam een hele stoet brommers voorbij, allemaal voorzien van rode lange linten. Op de meeste brommers zaten twee jongens/mannen. Soms stonden en zwaaiden met veel herrie en geschreeuw met mobieltjes of iets anders wat voorhanden was. Na deze stoet volgden twee matatu’s, afgeladen met mensen. Bovenop de eerste matatu stond een lijkkist en dit bleek dus een begrafenisstoet te zijn. Het meisje wat achter me stond, vertelde me dat het een jonge man uit Majengo was die nu begraven werd en omdat hij in Majengo woonde, werd er langs het dorp gereden met heel veel herrie om zo de laatste eer te bewijzen, daarna zou hij ter aarde besteld worden op een plek voorbij Majengo. Echt bijzonder om te zien. Alle brommers en ook de matatu’s waren voorzien van lange rode linten om zo aan te geven dat zij bij de rouwstoet hoorden.

Op de terugweg naar Upendo trof ik in Majengo een ander tafereel aan. Het gister nog in aanbouw zijnde gemeenschapshuis zat vol met mensen. Een grote bus en auto’s stonden op het voetbalplekje van de jongens geparkeerd en overal rondom de ruimte waren een soort tenten gemaakt waarin gekookt werd. Terwijl ik langzaam aan kwam lopen, kwam de eigenaar van het kioskje waar de bal in beheer is naar buiten en nodigde me uit om in zijn winkeltje te komen. Een hele eer. Het is een winkeltje van misschien anderhalf bij anderhalve meter met een bankje achterin. Samen met de jongens die daar helpen, hebben we vol verbazing zitten kijken. Het was een bruiloft van iemand uit de buurt en echt honderden mensen waren aanwezig en kregen hier eten. De drie jongens in de kiosk kregen echter niets. De bruid en bruidegom waren in het wit en toen zij vertrokken was het bruidspaar helemaal in witte tule gehuld. Ook dit was wel bijzonder om te zien. Ik raakte in gesprek met de jongen van de kiosk. Hij heet Benson en is achttien jaar. Op mijn vraag of hij nog naar school gaat antwoordde hij in keurig Engels dat zijn ouders daar geen geld voor hebben. Hij heeft primary school afgemaakt en zou dolgraag naar secundary school gaan. Hij wil graag leraar worden. Tja, wat triest. Een kind wat graag wil maar door omstandigheden gewoon niet kan. Zonde maar ik kan hem helaas niet helpen. Het zijn er zo veel....

Al snel hervat ik mijn weg terug richting Upendo maar nauwelijks een paar honderd meter verder komt er een groep jongens achter me aan rennen. Ze willen voetballen en hebben grote verhalen over dat de bal inmiddels verkocht is door de kioskeigenaar voor sigaretten en dat ze nu niet kunnen voetballen. Nou niet dus, want ik heb de bal net nog in mijn handen gehad. Helaas was ik zo snugger om hem te hard op te pompen zodat de nepleren bal inmiddels op een vlak al gescheurd is. Ik liep met hen terug en haalde de bal op bij de kiosk. De jongens waren helemaal uitgelaten. Omdat het terrein waar ze anders voetballen werd bezet door mensen en auto’s zijn ze richting St. Joseph School vertrokken omdat daar een groter grasveld is. Net voor ze vertrokken raakte ik met een paar jongens van een jaar of veertien in gesprek. Ze zouden zo graag echt voetballen, ze hebben idolen. Zo hoorde ik Messi voorbijkomen en Wayne Rooney. Ik beloofde ze voor een betere bal te gaan zorgen. Of ik ook niet kon zorgen dat ze shirts kregen om in te voetballen. Want, zo zei een van de jongens, we willen zo graag een wedstrijd spelen maar we weten niet wie bij welk team hoort. Dus mocht je dit lezen en denken, hmmm daar ik wat mee, laat het dan even weten. Voetbalhesjes in fluorkleuren lijken een prima oplossing. En er zitten echt talentvolle jongens bij. Nou heb ik niet zo veel verstand van voetbal maar ik heb van Gerard wel geleerd dat jongens die linksbenig kunnen voetbalen, en al helemaal als ze twee-benig zijn, aanleg hebben. En die lopen hier. Nu nog wachten op een scout….

Zondag was het hier, zoals iedere dag, vroeg dag. Om tien uur was er een kerkdienst waarbij Auntie Nyanya als voorganger optrad. Alle kids zaten op kleine plastic stoeltjes en er werd gezonden, gedanst, gebeden en geklapt. Ieder kind deed een soort belijdenis. Er werd uit de bijbel gelezen en ik kreeg een engelstalige bijbel in mijn hand gedrukt om mee te kunnen lezen. Na het zingen was het tijd voor de uitleg van een bijbeltekst en ik moet eerlijk zeggen dat ze het enorm goed en leuk deed. Na de ‘preek’ gingen de kinderen gezamenlijk een toneelspel doen. Het bijbelverhaal van de vader met twee zonen werd gespeeld. Waarbij de jongste zoon zijn erfdeel opeist en de wijde wereld intrekt. Hij raakt met slechte mensen in contact en komt na verloop van tijd zonder geld te zitten en vervalt tot armoede. Hij gaat bij een boer vragen of hij bij de varkens mag eten en gaat met heel veel spijt terug naar zijn vader. Deze ziet hem van ver aankomen en sluit hem in de armen. Zijn verloren zoon, die hem vraagt om hem als bediende terug te nemen, wordt met open armen ontvangen. Er wordt een feestmaal bereid en feest gevierd waarop de oudste zoon boos reageert dat hij toch degene is die altijd trouw is geweest aan zijn vader en alles voor hem heeft gedaan. Waarop de vader antwoord. Ik kan jou niets meer geven, je hebt alles al wat ik bezit. Deze zoon was verloren en is teruggekomen. Het werd prachtig uitgebeeld. De groep hele kleine kinderen waren de varkens van de boer onderweg en tijdens de periode van slecht leven, zat de jongste zoon met twee mannen aan een tafeltje met pombe, lokaal bier en hier glazen water. Echt onwijs goed gedaan.

’s Middags ben ik met Mwanaidi en Mercyline met de matatu naar Pirates gegaan. Dat is de publieke strandopgang voor de Kenianen. Het krioelde en wemelde van de Kenianen die paradeerden over de zandweg met langs beide zijden kraampjes met zwemkleding, eten, armbanden enz. Met de meiden, allebei met een als tooi geknoopte ballon op hun hoofd, naar het strand. Daar was het zo ongelooflijk druk. Het water zag echt zwart van de mensen. Met zwembanden in het water of liggend in de branding. Het werd hoog water dus er was niet veel strand. We besloten om eerst te gaan lopen en daarna wat te gaan drinken. We zijn van Pirates naar Bamburi Beach gelopen, het hotel waar ik vorige week met vakantie was geweest, een wandeling van zo’n drie kwartier. Overal werd ik herkend en het was een leuk weerzien. We mochten zo doorlopen naar boven en aan de rand van het zwembad hebben de meisjes genoten van een heerlijke vruchtensap cocktail. Er zat een paraplu’tje in en die werd als een soort trofee meegenomen naar huis, voor de pop. Ze hebben genoten en het was echt een onwijs gezellige middag. Die zullen lekker slapen.