De tijd vliegt en het lijkt alsof er veel meer uren in een dag zitten. Als ik zo terugkijk op vandaag lijkt het bijna niet in een dag te passen.
Vanmorgen hier eerst geholpen met de was doen. Niet zoals bij ons maar bij buitenwasbakken van beton en met de hand schrobben. En schrobben is nodig want de kinderen spelen, nu het nog vakantie is, een groot deel van de dag buiten en zien er uit als echte straatschoffies. Het zonnetje heerlijk brandend op mijn rug en samen met een van de mama’s de was gedaan. Na de lunch had ik met Lydia, de vrouw van de Kindergarten en Primary school van St.Joseph House of Hope Schools hierin Majengo, afgesproken. Zij heeft de afgelopen maanden het contact onderhouden met de twee kinderen, Hamisi en Sofia, die door hun grootmoeder worden grootgebracht. De prestaties van de kids zijn geweldig. Zowel Hamisi als Sofia scoren bovengemiddeld en horen zelfs tot de besten van de klas. De noodzaak van naar schoolgaan is nogmaals duidelijk gemaakt aan de oma en schoorvoetend heeft ze zich hierbij neergelegd want nu kunnen de kinderen haar niet verder helpen met het sprokkelen van hout en het verkopen van kleine metalen voorwerpjes die ze op straat vinden. Lydia gaat er op toezien dat ze ook in 2012 daadwerkelijk naar school gaan en met haar heb ik de schoolbijdrage geregeld. Na ons frisdrankje ben ik met haar meegelopen naar de school. Momenteel studeren de onderwijzers daar en moeten volgende week een examen doen om zo bij te blijven qua onderwijs. De posters van Clavis die ik vorig jaar meegenomen had, hingen keurig in de kleuterklassen en ook de boekjes worden dankbaar gebruikt alhoewel het veel te weinig is voor een school van vierhonderd leerlingen.
Grote verrassing was de nieuwbouw van een (betonnen) gebouw, de computerruimte. Dit is gesponsord door een Duits bedrijf die ook voor (gebruikte) computers gaat zorgen zodat de kinderen, waaronder ook Hamisi, komend school tremester computerles gaan krijgen. Lydia was al had al heel enthousiast aan Hamisi verteld dat hij op die manier met mij kon schrijven. Een enorme uitdaging voor hem om door te gaan.
Verder is een nieuw klaslokaal, weliswaar in de traditionele bouw van dikke takken, klei en ene palmbladerendak, neergezet maar dit kon niet in gebruik genomen worden omdat er klei op de grond ligt en dit problemen geeft bij de blote voeten van de kinderen. De muren moeten nog afgewerkt worden met een cementlaag en ook de vloer moet nog met cement gestort worden. Alleen is hier geen geld voor. Ik kon het niet over mijn hard verkrijgen hier niets mee te doen en heb Lydia verteld dat ik morgen naar de school kom en het geld doneer voor het afmaken van het lokaal. Verder ga ik proberen om Engelse lesboeken, schriften, papier, pennen, (kleur-)potloden en verf te regelen zodat ze hier met de kids ook echt iets kunnen doen. Een nieuwe en mooie uitdaging dus.
Op de terugweg naar Upendo heb ik de voetballende jongens van Majengo de dag van hun leven kunnen bezorgen. Ik had in mijn koffer met spullen voor hier een voetbal gedaan die nog opgepompt moest worden en uiteraard zat de pomp ook in mijn koffer. Met de man van het kraampje tegenover het veld waar de jongens voetballen afgesproken dat hij beheerder is van de voetbal en als er jongens zijn die willen voetballen, halen ze de bal op bij het kraampje en stoppen ze dan leveren ze hem daar weer in. Een prachtig gezicht hoe blij deze jongens waren. Binnen no time groeide de groep naar echte teams.
Het kindje wat hier aan het begin van de week is gekomen , al dan niet tijdelijk, doet het super. Het past zich goed aan aan de andere kids en heeft niet zo heel veel pijn meer. Samen met een van de mama’s badderen we het twee keer per dag, het armpje keurig in plastic verpakt. Inmiddels weten we door met het kleintje te praten op de manier zoals Bobby Bear in Zuid Afrika doet met hun crisis kids door middel van een beer, dat de kleuter stelselmatig mishandeld werd en zo dus ook het gebroken armpje is ontstaan. Triest hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten