De eerste dagen Upendo zitten erop. Wat went dit snel. Gister was een alternatieve picknick voor de kinderen. Met de hele bups, 23 kids, 3 mama’s en dan 2 rijders en ik, vertrokken we in een matatu naar Mombasa. Het werd een culturele picknick. We zetten er de pas in en liepen met alle kids naar het hoofdbureau van politie en het State House, het parlementsgebouw. Dit moesten ze gezien hebben, aldus de leidinggevende mama, want dit hoort bij de opvoeding. Anderhalf uur heen en terug. Ze waren versleten. Maar wat een koud bekertje limonade, popcorn en chips al niet doet. Tot slot nog een partijtje voetbal, op een grasveld wat vol met zwerfvuil lag , en weer terug naar huis.
Toen we om zeven uur thuiskwamen bleek er een nieuw kindje te zijn. Afgeleverd door de politie en het werd als crisiskind hier (tijdelijk) geplaatst. Compleet met gebroken armpje. Het kindje was in wat kleren gehesen van een van de kinderen hier maar het shirtje ging wat moeizaam over het gipsarmpje. Vandaag begon goed, er werd gespeeld met de andere kinderen en heb ik zelfs zachtjes geduwd op de schommel. Vanmiddag werd het ineens anders. Het huilde constant en klaagde dat het pijn had. Steeds greep hij naar zijn schoudertje. Een van de mama’s, die de jongste kinderen op bed had gelegd voor hun middagslaapje, vertelde dat het alleen maar huilde. Ik ben ernaast gaan zitten. Een hand als vuist onder het gipsarmpje gelegd en met mijn andere hand over het kleine bolletje gewreven. Binnen no time was het in slaap. Het armpje zat me niet lekker, daarnaast heeft het gezichtje plekken die er niet horen te zitten en ook over het bastje zitten een soort littekens. Ik kreeg een bang vermoeden dat er ergere dingen met dit kindje zouden zijn.
Met Marieke overlegd of ik er mee naar de kliniek mocht om een extra röntgenfoto te laten maken. De kliniek gebeld of ze nog materiaal hadden om foto’s te maken en even later zat ik op de boda-boda (een taxibrommer) met het kind voor me op schoot, daarbij het ene armpje ondersteunend. De boda-boda jongen reed erg rustig en de rit verliep goed.
In de kliniek aangekomen moest ik hem inschrijven. Haha, dat is leuk als je alleen maar een voornaam van een kind weet. Maar even later kwam er een administratieve vrouw naar me toe dat ze het kind kent. De radioloog werd erbij gehaald en ook hij kende het kind. Het was vorige week daar gebracht door de vader. Maar nadat de foto was gemaakt, bleek de vader geen geld te hebben en is de behandeling eenvoudig afgehandeld zonder betaling. De vader had de röntgenfoto meegenomen. De dokter die erbij kwam,had hetzelfde verhaal. Ik heb hen allebei gevraagd naar het kind te kijken en zij bevestigden mijn vermoeden. Het kind zag eruit alsof regelmatig hard in het gezichtje werd geknepen en de littekens in de nek komen vermoedelijk van het straffen met ene stroriet. Mijn tenen kromden zich, wat voor ouder ben je als je dit een kind van vijf jaar aandoet. Walgelijk dat er zulke mensen en die er gewoon mee weg komen. Mijn eerste reactie naar de arts was dan ook. Dit kind krijgen ze niet meer terug.
Het oude gips moest eraf. Het was nat geworden en daardoor zacht waardoor het armpje was gaan trekken en door het gewicht veroorzaakte dit nog meer pijn. Het geschreeuw en gehuil was niet van de lucht, ik kon hem niet meer troosten. Het enige wat hij riep was ‘maumivu’ en ‘nyumbani’, pijn en naar huis. Ik had een muziekdoos van Happy Horse, in de vorm van een bloem, voor hem meegenomen en zoveel troost als het in het begin gaf, zo verdrietig was hij nu. Er werden nieuwe foto’s gemaakt en er was goed op te zien dat zijn armpje op twee plaatsen gebroken was. ‘Van grote hoogte naar beneden gevallen’ had de vader verteld. Jaja, de dokter kon niets anders vorige week dan dit noteren. Niks van grote hoogte gevallen. Waar zijn de schaafwonden en blauwe plekken dan? We vermoeden een ergere oorzaak. Gewoon kindermishandeling. Dit kind mag nooit meer terug naar huis, maar hoe kun je de autoriteiten hiervan overtuigen.
Eenmaal teruggekomen waren de andere kinderen al druk aan het feestvieren. Vandaag werd de verjaardag van vier kinderen, gezamenlijk, gevierd. Alle kids die in augustus jarig zijn of zijn geweest. Er was een grote taart en limonade en alle kinderen hadden een feesthoedje op. Echt zo schattig. Ons crisisje schoof aan tafel en at enthousiast van de taart.
In de tussentijd hoorde ik van de hoofdmama dat er meer aan de hand was, ze kenden het gezin. De moeder bleek er vandoor te zijn en de vader, waarvan zelfs beweerd wordt dat het niet de echte vader is, leeft met een nieuwe vrouw die het jochie zwaar mishandelt. Er schijnt een tweelingbroertje te zijn geweest maar die is vorig jaar overleden. Overleden door mishandeling, volgens de verhalen. Mijn haren staan recht overeind. Ik heb ’s avonds Marieke gebeld en overlegd. We gaan proberen de child officer te overtuigen om het kind hier te laten, tenslotte is er nog een plaatsje over. Nu kunnen we alleen maar zorgen dat het mannetje verzorgd wordt. Hij moet vannacht slapen met een kussen onder zijn armpje en heeft antibiotica gekregen. Vrijdagmorgen moet ik terug komen met hem en over vier weken mag het gips eraf. Oh wat baal ik, dat ik hier maar twee weken ben, het ventje zit al in mijn hart en zo lang ik hier ben, kan ik helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten