En er was water

Het pad voor mijn deur

Net als je denkt harder dan dit kan niet, gaat het nog harder regenen. Het water kwam echt met bakken tegelijk uit de lucht en niet een bui maar verdeeld over de dag meerdere van dit soort waterhozen. Het leek wel of de lucht opengebarsten was en de hemel werd leeggekiept. Het weer hier hoort nu niet zo te zijn, de regenperiode komt pas in oktober en normaal gesproken regent het ´s ochtends wel eens. Raar idee, dat een paar honderd km noorderlijker de mensen smachten naar water en je hier tot je enkels in het water staat na zulke buien. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld.

Afgelopen maandag ben ik alleen op pad geweest. In de ochtend bij Upendo geholpen met wassen en na de lunch met de matatu naar Kilifi vertrokken. Een rit van ruim drie kwartier. Het was een jaar geleden dat ik daar samen met Veronicah, de toenmalige social worker van Upendo, geweest ben, maar zelfs het punt waar ik eruit moest zat nog in mijn geheugen. Ik had een afspraak bij de voor dit district verantwoordelijke Child Officer van de kinderbescherming. ´Gewapend´ met foto´s van het mishandelde kind en mijn rapport kwam ik een half uur te vroeg aan. Hier iets heel ongewoons omdat iedereen hier te laat komt. Tijd kennen ze in Kenia niet echt. Spreek je af, dan is het absoluut niet raar als iemand na een uur of misschien nog later komt opdagen. Maar je bent Nederlands ofniet, dus keurig voor tijd. De man was al vrij en al snel mocht ik naar binnen. Een gesprek van vijf kwartier. Eerst over het kind en de foto´s en verslag overhandigd. Al snel was hij in het rapport verdiept, wat mij de gelegenheid gaf de omgeving even in me op te nemen. Vorig jaar zat het kantoortje nog langs de weg. Een onwijs kleine ruimte waar ze met drie man werkten en dus ook alle gesprekken voerden met ouders, voogden, vertegenwoordigers van kindertehuizen, advocaten en wat meer. Nu had de Child Officer een eigen kantoor in het nieuwe gebouw wat zo´n honderd meter vanaf de weg lag. Zijn kantoor alleen was al bijna groter dan de oude gezamenlijke ruimte.

Hij raadde me aan langs de OCS Kijipwa te gaan, het politiebureau. Nou had ik dat al in mijn plannen opgenomen want ik had een extra kopie en afdrukken in mijn tas zitten. De kans is groot dat het kindje bij Upendo mag blijven maar daarvoor moet het eerst in het ziekenhuis onderzocht worden en moet er een samen met de politie een bezoek aan de ´district surgeon´ gebracht worden en een formulier worden ingevuld.

Het gesprek ging al snel over op de noodzaak van crisis hulp in de regio waar deze man werkzaam is. Het gebied Ganze. Een gebied waar nog volgens traditie wordt geleefd maar waar ook heel veel tienerzwangerschappen voorkomen, vaak door verkrachting door een dichtbij familielid of zelfs vader of broer. Ook komt hier veel kindermishandeling voor en sexueel misbruik. Hijwil dat aan gaan pakken en heeft daarbij hulp nodig. Er moet een Rescue Centre komen in het gebied, wat ongeveer honderd km vanaf Kilifi ligt.

Na mijn bezoek aan hem ben ik met de matatu terug gegaan naar Kijipwa en heb daar de hoofdcommissaris van politie gesproken. Hij was al met de zaak van het kindje bezig en zijn collega kwam er al snel bij en meldde dat ook hij foto´s had gemaakt van het kind. De ouders zaten al in hechtenis en hadden al een keer moeten voorkomen. Ze worden beschuldigd van dood door schuld van het tweelingbroertje van het kind vorig jaar en zware mishandeling, zowel lichamelijk als geestelijk van het kind wat nu bij Upendo is. Door samen met de politie naar het Kilifi ziekenhuis te gaan, wordt meer bewijs vastgelegd en zullen de ouders veroordeeld worden. Op mijn vraag of het kindje bij ons kon blijven was zijn antwoord ´natuurlijk blijft het bij jullie´ maar ja, hij is niet de enige die dat bepaalt, de kinderbescherming heeft het laatste woord hierin. De biologische moeder schijnt ook achterhaald te zijn, zij wordt vervolgd voor het achterlaten en verwaarlozen van haar tweeling. De vrouw is opnieuw getrouwd en woont vlakbij Mombasa, de kans dat haar nieuwe man het kind wil, is miniem en dat vergroot de kans voor Upendo. Donderdag moet ik om kwart voor zeven weg met het kindje. Eerst met de matatu naar Kijipwa om daarna samen met de politie naar het ziekenhuis te gaan voor onderzoek. Ik ben benieuwd. Wordt vervolgd.

Met Vero bij de Cafesserie

Dinsdag heb ik bij Upendo geholpen en tussen de middag met Veronicah geluncht. Zij woont en werkt tegenwoordig in Malindi bij een dans- en zanggroep en gaat ook naar Duitse les. Ze had vrij gevraagd en was met de expres bus hierheen gekomen. Geweldig om haar weer terug te zien. Ze was, na alle spanningen van begin dit jaar, flink afgevallen maar het stond haar enorm goed. Na onze lunch in Mtwapa is ze meegegaan naar Upendo om Marieke en Betty even gedag te zeggen en ook alle kids even te zien. Wat een onwijs leuk gezicht hoe de kinderen reageerden toen ze binnenkwam. Een snel rondje over het terrein en toen heb ik haar teruggebracht naar Malindi Road omdat ze eerst met de matatu terug moest naar het begin van Mombasa om van daaruit de expres bus naar Malindi te nemen omdat ze om zeven uur moest werken. Ik ben onwijs blij dat ik haar even gezien heb en we dan ook genoten van de korte tijd samen.

Vero even terug bij 'haar' Upendo kinderen

Vandaag was het dus regenachtig en de was van Upendo hing bijna toen het weer onwijs begon te stortregenen. Gelukkig was mijn eigen was net droog en had ik die ook geen seconde later af moeten halen. Voor mijn voordeur liep een rivier aan water. Het zandpad was niet te zien meer. Wat een water. Vanmiddag met twee van de meiden op pad geweest, eerst naar Mtwapa, ik wilde nieuwe slippers maar die waren er niet in mijn maat. Ze zouden aan de slag gaan en morgen mocht ik terugkomen. Toen maar door naar de Nakumatt (winkelcentrumpje) want het was wel heel erg sneu voor die meiden dat we zo snel weer terug konden. Een cola en een chocoladegebakje ging er goed in bij de dametjes en na nog wat boodschappen te hebben gedaan, ook voor de bbq en een lekker koekje voor de thuisgebleven kids, zijn we lekker luxe met de taxi teruggegaan. Ze hebben genoten en dat was ook precies de bedoeling. Volgende keer (maar dat zal wel volgend bezoek worden) mogen de andere jongens mee. Eerlijk zullen we alles delen….

Van Charles die bezig is met de crisis bij de gezinnen van o.a. Peter Mutiso, waar ik actie voor heb gevoerd, heb ik vanmorgen gehoord dat er een fundi (timmerman/klusjesman) mee gaat om te kijken wat voor materialen er nodig zijn om de daken van de twee hutjes te repareren. Dit gebeurt zaterdag en dan gaat ook het materiaal er al heen. Zondag wordt het gemaakt en gaan er ook jongeren mee uit de jeugdgroep DISC die Charles leidt om de grond te bewerken zodat begonnen kan worden met het verbouwen van het een en ander en er wordt en grondige schoonmaakbeurt georganiseerd van de hutjes. Ik hoop dat ik er volgende week snel eenkeer naartoe kan en dan zullen we in ieder geval voor het gezin van Peter ook bedden en materialen als matrassen en lakens regelen. Ik ben heel benieuwd hoeveel mensen we kunnen helpen. Voor diegenen die bijgedragen hebben, alvast bedankt. Ik houd jullie op de hoogte….