Ik wil mijn nieuwe mama...

Vanmorgen zat ik om kwart voor acht op de boda-boda (een brommer taxi) om met de kleuter voor controle naar de kliniek te gaan. Kleine check of het gips goed zat en hoe het met de medicatie ging. Wat een verschil met Zuid Afrikaanse ziekenhuizen. Ik stond om een paar minuten voor acht voor de deur en nog net zagen we een Keniaanse vrouw met dweil het laatste stuk je van de gang schoonmaken. Alleen de hoofdverpleegster was er en ze zag ons binnenkomen. Meteen werd er naar buiten geroepen dat wij er waren en direct verscheen de radioloog. Na een kleine controle en kort gesprek stonden we dus een kwartier later weer buiten.

Vanmorgen bespreking met Marieke gehad en om twaalf uur terug naar de St.Joseph House op Hope schools voor mijn afspraak met Lydia. Ze kwam een kwartier later, met honderdduizend excuses, aanlopen. Ze was jarig vandaag en het was allemaal wat uitgelopen. Komende week gaan ze beginnen met de cement vloer en als laatste worden de wanden gedaan en de ramen, net op tijd dus voor de school op 5 september weer gaat starten. De drie kleuterlokalen zouden eigenlijk op dezelfde manier moeten worden aangepast maar daar is al helemaal geen geld voor. Er was ooit door iemand een toezegging gedaan om dit op zich te nemen maar daar hebben ze nooit meer wat van gehoord. Het liefste zouden ze de vloeren hier ook doen omdat alles wat hout is nu op de aarden vloeren staat en door termieten wordt aangetast. Ook moeten de ramen in deze lokalen nog gemaakt worden met ijzeren staven erin om inbrekers tegen te gaan. Het liefst zouden ze boekenkastjes per lokaal neerzetten maar de kans dat de boeken straks op de grond liggen en het hout is opgegeten is te groot.

Terug bij Upendo wachtte me een verrassing. Er was een acrobatenteam geregeld voor de kids en ook werkelijk alle kinderen zaten op kleine stoeltjes in het gras en met open monden werd gekeken naar de super wendbare lijven van de jongeren, ze klommen op elkaar, over elkaar, salto’s achter -en vooruit, in de lucht of op de grond. Echt zulke soepele lijven, de kinderen waren helemaal onder de indruk. Helemaal toen ze daarna zelf ook mochten proberen hoe dat ging. Geweldig, wat hebben ze het hier toch mooi. Het kleine crisiskind had zich nogal misdragen toen ik weg was. Heel dom van mij ook. Ik heb de afgelopen dagen heel veel tijd met het kindje doorgebracht en badder het steeds met een van de mama’s omdat je het niet alleen kunt. Het wordt wat meer geknuffeld en doordat het maar een armpje heeft, is ook wel veel hulp nodig, alhoewel het me verbaast hoe snel het zich ook hier aanpast. Ik was naar het dorp Majengo gegaan en had me bij de mama’s en op kantoor afgemeld, alleen had ik niet tegen het kind gezegd dat ik weg was. Omdat de kinderen anders zo mijn deur inlopen en overal aanzitten, had ik mijn deur afgesloten. Op een gegeven moment was het naar mij gelopen en zag dat de deur dicht zat. En dat was foute boel. Slaan, schoppen, boos, huilen. Er was niets mee te beginnen. Niet door een mama, niet door Auntie Betty van kantoor, ook niet door de mama waar ik het gesprek mee had gedaan. In de keuken werd de koelkast deur open en dicht gedaan en was niet tot bedaren te brengen. De mitella had de kleuter eraf getrokken en was uit boosheid begonnen het verband los te halen. Auntie Akinyi heeft het uiteindelijk rustig gekregen. ‘Ik wil mijn nieuwe mama’ had het huilend gezegd. Vanavond met het badderen had het tegen de mama gezegd dat het niet meer terug wil naar baba en mama. Of het gaat lukken om het hier te houden, weten we niet. Maandag heb ik een afspraak bij de Children’s Officer en ga ik bij de OCS, de lokale politie langs met de foto’s en rapport naar aanleiding van het gesprek met het kind. Ben benieuwd of we verder komen.

Na het badderen welterusten gezegd en ook dat ik morgenochtend weer terug kom. Zo kan het vast langzaam wennen dat ik er over anderhalve week niet meer ben voorlopig.

En nu weekend… hahaha, morgen schoonmaken hier en de was doen, schoonmaakmiddelen ingeslagen want alles wat ik de vorige keer had gehaald was opgebruikt en niet opnieuw aangeschaft. Zondagmorgen mag ik de ‘kerkdienst’ hier bijwonen. Auntie Nyanya, zo genoemd omdat ze de oudste mama is en nyanya staat voor oma, doet dit iedere zondag en vroeg of ik erbij aanwezig wilde zijn. Ben heel benieuwd.