... de woorden klinken als muziek in mijn oren. Ik ben weer terug in Kenia. Als een vis in het water begeef ik me weer onder de mensen. Praat met iedereen die praten wil en de woordjes Swahili die weggezakt waren nadat mijn cursus was gestopt, komen langzaam weer boven borrelen. Wat een geweldig land en wat een verschil met het Nederlandse leven.
Vandaag zijn Gerard en ik samen naar Majengo gegaan per matatu. De chaos op straat en de overvolle mamatu’s zijn voor mij inmiddels gewoon maar een hele ervaring voor Gerard die voor de eerste keer mee is naar Kenia. We zijn vlak voor het dorpje uitgestapt en dwars door de modderstraatjes naar de ‘hoofdstraat’ gelopen. Niets geasfalteerd of van klinkers voorziene wegen. De enige weg die geasfalteerd is, is de grote weg van Mombasa naar Kilifi en Malindi. Nee, Majengo bestaat uit zandstraatjes, de een iets breder dan de ander maar het blijft zand en modder. Flinke voorraden groente, aardappelen, rijst, bonen en wat allemaal nog meer nodig is om een voedzame maaltijd te bereiden gekocht en bepakt en bezakt op zoek naar mijn oma, nyanya. We troffen een lege hut aan waarvan de deuren keurig door een hangslot waren afgesloten. Het huisje wat we vorig jaar november hebben laten bouwen voor haar en haar twee kleinkinderen. Hamisi enSofia. Ook deze twee waren in geen velden of wegen te bekennen. Een kort gesprek met de buurvrouw in het Swahili gaf aan dat oma hout aan het zoeken was in het naastgelegen bos en pas laat terug zou zijn. De kinderen liepen ergens in de buurt. We besloten om het voedsel bij de buurvrouw achter te laten met het risico dat het oma nooit zou bereiken maar tot onze grote verrassing kwamen we oma met een grote stapel takken op haar hoofd tegen op de zandweg richting Upendo, het kindertehuis wat als tweede op ons programma stond. De blik in de ogen van nyanya was goud waard. De blijdschap die ineens in haar ogen te voorschijn kwam, we omhelsden elkaar en ze liet mijn hand niet meer los. We zijn teruggelopen naar haar huis en de zakken met voedsel snel opgehaald bij de buuvrouw. Zo, dat is in ieder geval waar het moest komen. Ik heb haar verteld dat ik volgende week terug kom. En ineens was daar Hamisi, enigszins verlegen kwam ie naar me toe. Hij wordt ouder, zo makkelijk hij vorig jaar nog te knuffelen was, nu was een omhelzing toch wat onwenniger. Hij werd door zijn oma weggestuurd om zijn zusje te halen en al snel was ook Sofia er. Heerlijk om die twee weer te zien. Volgende week maar een keer wat meer tijd aan besteden.
Daarna door naar Upendo en ook hier alle kinderen weer gezien. Zo gaaf, we waren de poort nog niet binnen of ze kwamen op ons afgerend en met z’n allen hielden ze me vast, een groepshug.
We hebben met Marieke een rondgang gemaakt over het terrein, alles gezien, de farm, de groentetuin die er werkelijk prachtig bij staat, de kindergroentetuintjes, echt zo schattig. Morgen gaan de grote kinderen beginnen met hun eigen tuintje te bewerken en krijgen ze les in tuinieren. Een super initiatief om de kids te betrekken in het verbouwen van lokale groenten. De middag met een heerlijke lunch afgesloten bij Moorings, het drijvende restaurant aan de rand van Mtwapa.
Morgen gaan we op safari voor twee dagen en de rest van de week wordt uitrusten en genieten. Zondagavond vliegt Gerard weer terug en verhuis ik naar Upendo…
Het voelt als een soort thuis zijn… heerlijk om weer aan het werk te mogen hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten