Baby Veronicah

Baby Veronicah

Bijna drie weken oud was ze, toen ik met Grace, de maatschappelijk werkster van Watoto Wenye Nguvu, anderhalve week terug een home visit deed bij een familie in een kleine gemeenschap in het gebied van de social workers van Watoto.

Grace counselde het gezin al geruime tijd en vertelde mij dat ze met een groot probleem zat. Er was een jonge moeder met een baby die nog geen drie weken geleden geboren was en de moeder zat vol haat jegens het kindje en dreigde haar te doden.

Nu zegt de voorgeschiedenis van deze jonge vrouw alles waarom ze zo reageerde. Als vijfjarig meisje heeft ze een infectie in de hersenen gehad waardoor bloedvaten in haar hersenen afstierven en haar hersenen niet verder konden ontwikkelen. Ze is in haar geestelijk vermogen dan ook niet doorgegroeid. De jonge vrouw is slachtoffer van verkrachting(en) geworden en daardoor zwanger geraakt. Pas in een laat stadium is haar zwangerschap ontdekt. Ze weigerde elke medische controle en wilde niet naar de kliniek om te bevallen. Tijdens haar zwangerschap is er geen controle geweest en ook de bevalling heeft ze alleen gedaan in het huisje van haar moeder. Ook na de bevalling weigerde ze elke hulp en beschuldigde de baby van het veroorzaken van de helse pijnen die ze had tijdens de bevalling. Het was haar kind niet, zei ze, het was een kind van haar moeder.
Halstarrig weigerde ze om aandacht aan het kleine meisje te besteden en wilde haar geen borstvoeding geven. Keer op keer dreigde ze de baby te doden omdat ze dit niet wilde.

Grace (W) - moeder Njema met baby - Grace (M)

Op de dag dat ik samen met Grace het gezin bezocht, zat ze buiten op een stoel voor zich uit te staren. Grace vroeg haar waar de baby was en ze wees met een vinger naar de grond naast haar stoel. Daaronder, was haar antwoord. Haar moeder, de oma van de baby dus, kwam naar buiten en nodigde ons uit om binnen te komen. Zij had voor de bevalling van haar dochter een groentewinkeltje gehad aan de doorgaande weg in het dorpje, echter ze durfde de baby niet alleen meer achter te laten bij haar dochter. Bang om met een ramp geconfronteerd te worden. Babyvoeding was er niet. De baby kreeg of het plaatselijke water te drinken of gewone melk die bij een winkeltje werd gekocht. De oma had de baby naar zichzelf genoemd omdat de birthmother weigerde haar een naam te geven. Het werd Veronicah Mgeni, wat betekent, Veronicah gast, of te wel een baby die tijdelijk zou zijn.

Grace zat met haar handen in het haar, Watoto zat overvol en kon geen baby opnemen. Mijn gedachten maalden al snel en ik stelde haar voor contact op te nemen met Marnix van Macheo. Al snel had ik hem aan de telefoon en legde uit wat het risico was van het kindje hierlaten en of Macheo misschien een mogelijkheid zou zijn. Hij verwees me door naar Grace van Macheo. Grappig, twee maatschappelijk werkster. Beiden Grace, beiden van twee verschillende organisaties maar… die nu samen gingen werken want mijn gesprek met Grace M(acheo) leverde al snel een gesprek op met de andere Grace W(atoto). Er moest van alles geregeld worden, zo moest Grace W gaan zorgen voor een ‘geboortebewijs’ in dit geval een verklaring van de chief van het dorp over de exacte datum en of de geboorte plaats had gevonden, ook een verklaring van de politie was nodig en de toestemming van de kinderbescherming, het kon een aantal dagen gaan duren maar ik kon het kindje niet achterlaten zonder de benodigde voeding. Ik heb Grace W geld gegeven om babyvoeding te kopen en de meest noodzakelijk dingen voor de baby en de verwachting was dat halverwege de week erop de baby weggehaald kon worden.
Achter de schermen werd door beide Grace’s hard gewerkt en vorige week donderdagochtend stond Marnix al vroeg aan de deur van het vrijwilligershuis om te vragen of ik mee wilde de baby te halen.
Binnen no time was ik klaar, gewapend met fototoestel.

Andrew aan het taart snijden met een meisje van Macheo

De huismoeder waar Veronicah geplaatst zou worden ging mee, zo ook het hoofd van de moeders, Esther, en Grace. Onderweg hadden we pret voor tien, net alsof Njema weeen had en we voorzichtig met haar om moesten gaan;) Er is een afspraak gemaakt dat de baby tot drie jarige leeftijd bij Macheo zal wonen. Het kindje zal dan gerehalibiteerd worden in het gezin van de oma en gaat dan ook naar baby-class. Kinderen van drie jaar gaan in Kenia ook al naar school, een soort peuterspeelzaal. Vanaf dat moment wordt het kindje met het gezin door Watoto weer overgenomen in de zorg. Zolang de baby bij Macheo is, volgt de maatschappelijk werkster van Watoto het gezin van de oma. Met een gift van 2000 ksh, hoop ik dat de oma haar groentewinkeltje weer kan beginnen en zo voor inkomen kan zorgen voor haar gezin. De oma gaat de baby regelmatig bezoeken bij Macheo om zo een band met het kleintje op te bouwen. Wat een prachtige samenwerking door twee prachtige projecten. Geweldig!

Auntie Njema en baby Veronicah - alles roze

We vertrokken met baby en oma naar Macheo, waar Njema, de huismoeder, en Veronicah enthousiast ontvangen werden door de andere mama’s. Veronicah is de derde baby bij Macheo.
Er zijn nu twee jongetjes, een van vier maanden en een van twee maanden en dan nu onze kleine meid.

’s Middags ben ik naar de Tusky’s geweest om roze taarten, drinken, roze en witte ballonnen en kadootjes te kopen. Andrew en Suzan, die beiden bij mij in het vrijwilligershuis woonden, waren meteen enthousias en we hebben met z’n drieen, na goedkeuring van moeder Esther, een baby shower georganiseerd.

Wat een feest. Alle kinderen kwamen na het avondeten bij elkaar in de grote zaal. Moeder Njema zat naast de roze tafel met Veronicah in haar armen, verpakt in een roze/witte deken.

Na een korte speech gingen de kids langs Veronicah

Na een kort praatje mochten alle kids in de rij langs de nieuwe baby en het oh en ah was niet van de lucht. Zo schattig om te zien hoe enthousiast de kinderen waren over de komst van deze nieuwe baby. De kadootjes werden door twee kinderen gegeven en er werd gezongen en gedanst. Nog even een familie portret van de kinderen die bij Auntie Njema in huis wonen en daarna mocht iedereen weer huiswaarts. Een mooiere manier om Veronicah welkom te heten, was er niet.

Alles is klaar, nu alleen nog genieten

Veronicah, het gaat je goed liefje, dat je maar een mooie grote meid mag worden met zoveel lieve mensen en kinderen om je heen. Ik zal je nooit vergeten.

Er gaat bijna een wereld voor hem open

Mijn kanjer

Mike Tyson Owino. Een jongen van twaalf. Doofstom. Gevonden op straat in Ruiru, een grote voorstad van Nairobi. Of hij echt zo heet is onwaarschijnlijk want hij kan het niet vertellen, de politie heeft hem zo genoemd. Hij is door een (onbekende) vrouw aangetroffen op straat, zwaar verwaarloosd en helemaal alleen. Ze heeft hem bij de politie gebracht en daar heeft hij zes maanden (!) gewoond, ze lieten hem klusjes doen en hebben pogingen ondernomen om familie te achterhalen. Advertenties in kranten met foto, posters opgehangen met zijn foto in openbare instanties maar met geen enkel resultaat. Uiteindelijk is hij twee maanden terug bij Watoto Wenye Nguvu geplaatst en de maand juli is hij naar een kostschool voor dove kinderen in Nairobi gegaan, wat gesponsord werd door het doveninstituut hier in Nairobi. Twee weken geleden maakte ik kennis met hem en vanaf het eerste moment hebben Tyson en ik een klik. Hij zoekt me continue op en als hij er niet is, zoek ik hem op. Ik heb hem ‘ geadopteerd’. De vakantiemaanden die hij bij Watoto doorbrengt zolang hij op de dovenschool zit worden door mij gesponsord. Ik vond het zo triest om te horen dat er niets over hem bekend was en ook niet of er iets aan zijn toestand gedaan kon worden. Mogelijk is hij door dove mensen opgevoed en ergens achtergelaten maar het kan ook zijn dat hij van zijn ouders gescheiden werd na de hevige onlusten hier rondom de verkiezingen in 2007.

Monica, de maatschappelijk werkster, van Watoto kan een klein beetje communiceren met hem door gebarentaal wat hij nu leert, ook kan hij wat woordjes verstaan en zeggen. Tijdens de Fun Day bij Watoto kreeg ik de indruk dat hij wel iets kan horen. Hij liep op een gegeven moment met een kartonnen doos op zijn hoofd en toen ik ‘Tyson’ riep, schoof hij de doos omhoog en keek me aan.

Gesprekken met Elizabeth en Monica volgden en besloten we hem te laten testen. Via de kliniek in Thika werd hij doorgestuurd naar Kenyatta National Hospital en daar is een goede test gedaan met als resultaat dat hij rechts nagenoeg doof is en links wel iets kan horen maar niet veel. We werden doorgestuurd naar het instituut voor dove kinderen in Kenia en vrijdag zijn Monica, Gerald (social worker bij Watoto en tevens Child Officer voor de overheid) terug geweest bij het Instituut voor dove kinderen met de resultaten van de test uit het ziekenhuis. We kregen een verwijzing naar de gehoor kliniek een paar honderd meter verderop en in een rap tempo werden we geholpen. Er is een mal gemaakt van zijn linkeroor en daar kan een gehoorapparaatje geplaatst worden, dit is maandag klaar en dan gaat Monica met hem terug om dit te laten plaatsen. Vanaf maandag kan hij dus wat horen!!!! Zijn rechteroor is heel erg slecht maar is wel te helpen. De arts die we spraken zei dat er een speciaal apparaat voor uit Nederland moet komen wat dan ook via een zachte protese in zijn rechteroor geplaats kan worden. Met deze twee apparaten zal hij dus bijna volledig kunnen horen. Een apparaatje uit Nederland, dat klonk mij als muziek in de oren. Kom ik er vandaan of niet?!?! Ik heb afgesproken dat ik zo snel mogelijk ga proberen te regelen dit apparaatje te krijgen en of er instanties of bedrijven zijn die mij hier mee willen helpen. De kosten die we tot nu toe hebben moeten maken, worden vanuit de ‘ Peter Mutiso’ opbrengst betaald. Een geweldig bericht dat hij zal kunnen horen. Voorlopig blijft hij nog wel naar de school voor dove kinderen gaan omdat hij moet leren spreken. Ook gaat hij spraaktherapie krijgen. Hij is een kanjer en hij verdient het om geholpen te worden. Ik hoop dat het heel snel gaat lukken. Hij is het waard!

Kukuu mbili na jogoo moja

Twee kippen en een haan

Twee kippen en een haan. Heel even mocht ik me vandaag ‘eigenaar’ van deze drie dieren voelen.

Vandaag zouden we een tweede bezoek brengen aan het gezin waar Peter Mutiso in woont in Mithini Itanga. Met z’n zessen vertrokken we. Charles, de maatschappelijk werker, zijn vriendin, een paar jongeren van DISC en de chauffeur en ik.

In Thika zijn we kort gestopt om groenten mee te nemen, veredelde zaden te kopen en mest voor de grond en…. twee kippen en een haan. Zondag worden er door Timothy, een van de medewerkers van DISC, twee geiten gekocht op de lokale markt en die gaan ook de bergen in naar de huisjes van Peter’s moeder.

en daar stonden we...

Het was een warme rit, met z’n vieren zaten we in de achterbak van de kleine vrachtwagen en de twee raampjes die openstonden gaven nauwelijks verkoeling. Al snel verlieten we de snelweg en hobbelden over de meest vreselijke zandwegen. Totdat we ineens stil stonden. Geen beweging meer te krijgen in de auto. Het bleek dat de carburateur al eerder problemen had gehad en er dus mee gestopt was. Hoe ze het ook probeerden er gebeurde niets.
Een blik op de bergen voor ons, gaf het angstige vermoeden dat het een lange klim omhoog zou worden, bepakt en bezakt. De auto werd bij een kleihuisje op de ‘oprit’ gezet en vol moed begonnen we aan de tocht. De man die bij het huisje hoorde, ging met ons mee. Hij had een fiets:) en hierop werd de zak met kunstmest van 50kg gehesen en zo gingen we op pad. Na de enorme klim, volgde een afdaling en klim over een opgedroogde rivier. Rotsen, zand, struiken met prikkels en zon. Heel veel zon. Zon die genadeloos op je gezicht, armen en nek brandde en je er op wees dat je een zware tocht maakte. Onderweg heb ik een paar keer moeten stoppen, het was bijna niet te doen. De tocht was zo’n vijf km en moe en bezweet kwamen we bij de huisjes aan. Peter was al uit school en stond met zijn kleine broertje in de rode aarde en was met een djembe, een groot hakmes, de grond aan het bewerken.

Peter en zijn broertje aan het werk

Er was al heel veel grond omgewerkt en de stiefvader had zich hier ook erg voor ingezet. Wat waren ze blij dat we er waren. Er is door Timothy een training gegeven hoe de zaden geplant moeten worden. De korte regens worden snel verwacht en het is rond deze tijd dat de zaden in de grond moeten. Ze gaan mais, cassave en bonen verbouwen. Daarnaast kan de familie met de kippen en geiten gaan fokken, zodat ze vlees hebben en ook kunnen gaan verkopen aan anderen. Op deze manier worden ze door de hulp die ze via de sponsoractie in Alphen.cc in staat gesteld om zelf iets te gaan doen aan hun leefsituatie.

Voor Peter had ik een rugzak meegenomen waar hij zijn schoolboeken en schriften in kan doen. Ik heb nog nooit zo’n blije jongen gezien. Hij ging meteen naar zijn hutje en haalde onder het nieuwe bed een stapeltje oude boeken vandaan. Zijn schoolboeken. Vol trots deed hij ze in de rugzak en meteen moest gepast worden of de banden goed van lengte waren. Even wat kleiner gemaakt en lachend poseerde hij voor de camera.

Peter met zijn nieuwe schooltas

We hebben nog wat brood uitgedeeld en met Margaret, van DISC, heb ik nog een kort gesprek gehad met de moeder over geboortebeperking. Margaret had, naar aanleiding van ons bezoek van afgelopen zaterdag, uitvoerig met haar gesproken en haar overtuigd dat negen kinderen toch echt wel meer dan genoeg zijn. Ze ging ermee akkoord en is aan de prikpil. Een geweldige stap vooruit. Super. De kippen en haan werden voorlopig even aan koorden vastgezet zodat ze konden wennen aan de nieuwe omgeving. Ik was weer ‘boer’ af en Peter’s familie neemt de zorg met liefde op zich. De fieldworkers van Watoto zullen ze blijven volgen, temeer daar Peter op een school zit, die zij volgen.

Op de rand van het in aanbouw zijnde geitenhok

Toen we weer terugliepen naar de droge rivier liepen Peter, zijn moeder met baby en nog een broertje en het enige zusje, we hoorden van de moeder dat ze de helft van een tweeling was maar dat het andere meisje al heel jong was overleden, met ons mee.

Peter liep naast me en begon in het Swahili tegen me te praten. Ik begreep dat hij het over een fiets had en dit erg mooi vond. Toch Charles maar even gevraagd om te tolken. Peter had tegen me gezegd dat hij zo graag een fiets zou willen hebben. Geweldig, hoog in de bergen op een fiets. Maar ja, wel begrijpelijk want het is ongeveer drie kwartier lopen naar de dichtstbijzijnde winkeltjes en ook naar school. Charles heeft hem uitgelegd dat hij eerst maar eens moest laten zien wat hij kon. Als hij goed zijn best gaat doen op school en belooft ook echt naar school te gaan, zullen we er (volgend jaar) verder over praten. Een mooie uitdaging voor hem. Ik ben benieuwd.

Het sponsorgeld voor Peter laat nog veel ruimte over voor andere hulp. Zo is er sinds kort een doof jongetje opgenomen bij Watoto Wenye Nguvu. Een jongen van rond de tien jaar die in Thika op straat is gevonden door de politie. Vermoedelijk door ouders achtergelaten maar omdat hij doof is en niet kan praten, weten we niet waar hij vandaan komt of hoe hij heet. Hij heeft zes maanden op het politiebureau gewoond en werd door de politie ‘Mike Tyson’ genoemd. Door de weeks gaat hij naar een boardingschool voor dove kinderen in Nairobi en wordt hiervoor gesponsord door een bedrijf en in de vakantiemaanden woont hij bij Watoto. Er was nog geen sponsor voor hem en ik heb hem toegevoegd aan mijn rijtje sponsorkids. Ik heb er op gestaan om hem verder te laten testen omdat ik er niet 100% van overtuigd ben dat hij volledig doof is. Gistermiddag is hij in Thika getest en meteen, compleet met verwijzing, doorgestuurd naar Kenyatta National Hospital in Nairobi voor een uitgebreid onderzoek. De maatschappelijk werkster die hem begeleid in het kindertehuis is vandaag met hem voor het onderzoek voor dag en dauw met de matatu naar Nairobi vertrokken. Ik ben heel benieuwd naar de uitkomst hiervan.

Zijn verdere behandeling, en ik hoop echt dat er ook echts iets voor hem te doen is nog, zal ook vanuit het sponsorgeld van de ‘Peter’ actie worden betaald.

Verder zal er nog een gezin geholpen kunnen worden zoals we Peter hebben kunnen helpen en het programma hiervoor wordt inmiddels uitgewerkt.

Grauw, vies, modder, regen, sloppenwijk, Kiandutu, Korogocho

De sloppenwijk Kiandutu

Kiandutu en Korogocho. Twee sloppenwijken. Twee verschillende locaties. Kiandutu is gelegen bij Thika en Korogocho ligt in Nairobi. Beiden gelden als gevaarlijke buurten maar het verschil is enorm.

Maandagmorgen brachten we een bezoek aan de sloppenwijk Kiandutu en de medische post KOP.
Het had geregend die nacht en ook aan het begin van de morgen kwam er de nodige regen naar beneden. Gevolg? Drassige wegen en af en toe zulke diepe modderkuilen dat je er niet uit zou komen als je daar per ongeluk in terecht zou komen. Met de deuren op slot reden we door naar KOP en na een kort gesprek met de aanwezige medewerkers vertrokken we onder begeleiding van Grace, een social worker die zelf in Kiandutu woont, naar een aantal huisbezoeken.

Lopend gingen we door de sloppenwijk af en toe wegglijdend in de bagger waar geen ontkomen aan was. Met mijn camera op mijn buik werd ik regelmatig getrokken door kindjes die graag op de foto wilden. Zelfs volwassenen als ik maar beloofde de foto te laten afdrukken en te zorgen dat deze daar komt.
Het eerste bezoek was een gezin waarvan een kind ernstig ziek is. Asmatisch, epileptische aanvallen en sinds kort zijn hier hartproblemen bijgekomen en waarschijnlijk iets met zijn longen. Een probleem, er was een röntgenfoto gemaakt waarop te zien was dat er een bloedprop in de hersenen van de jongen zit maar zonder enige uitleg was de moeder weer naar huis gestuurd, laat staan dat de behandeling werd voortgezet. De aanvallen nemen toe en de geestelijke toestand loopt achteruit. Doordat het kind zo ziek is, kan de moeder niet werken en verdient alleen de vader geld waardoor de uitgaven voor de medische kosten voor dit gezin niet op te brengen zijn. Een hele trieste situatie waar vooralsnog geen oplossing voor is. Echt triest want de jongen kan inmiddels al niet meer schrijven en kan alleen nog maar cirkeltjes tekenen. Ook zijn gehoor gaat achteruit…

Het tweede huisbezoek was aan een vrouw die drie tweelingen heeft en sinds een maand ook de kinderen van haar overleden zus opvoed. Een onmogelijke taak in een huisje van twee bij twee meter. Gelukkig zijn er nog twee kamers naast de woonkamer maar met twaalf kids, een vader en moeder in een huisje… er gaat nu geregeld worden dat de kinderen naar school kunnen en gratis van de voedselprojecten gebruik kunnen maken. Wat een vreselijk situatie om in te moeten leven en toch weten deze mensen er het beste uit te halen en blijven ze lachen. Bewonderenswaardig!

plattegrond van de slums

Vandaag was het ‘Korogocho’ dag. De ergste sloppenwijk van Nairobi en de gevaarlijkste. Een gebied van 1,5 km2 waar zo’n 200.000 mensen wonen, de meesten in mensonterende toestanden. We hebben gelukkig niets ervaren van het gevaar in deze sloppenwijk. Maar zonder onze bewakers had dit niet mogelijk geweest. Achteraf hoorden we dat ook veel mensen hier wapens bezitten en gebruiken bij overvallen die ze plegen.

Al voor we deze wijk, in bijzijn van Sarah van Pendekezo, Magdelane (social worker in deze sloppenwijk) en Albert (pastoraal medewerker in Korogocho) in gingen werd ons verboden om foto’s te maken zonder te overleggen, we mochten alleen onder begeleiding uit de auto en zolang we door de wijk reden, ging de auto hermetisch op slot. We parkeerden de auto langs het water van een riviertje die door Korogocho stroomt en aan de voet van de vuilnisbelt ligt. Eenmaal over de brug kwamen we al snel op de vuilnisbelt terecht en wat we daar zagen, was met geen pen te beschrijven. Bergen, maar dan ook echt hoge bergen met afval. Overal waar je keer was afval maar niet alleen dat.

Leven op een vuilnisbelt - Korogocho

Er zat een groep jongeren bovenop een berg met afval, sommigen lagen. Verder liep een man met een mega grote zak op zijn hoofd, volgeladen met afval wat gesorteerd zou worden en opnieuw in ‘de verkoop’ zou gaan. Hier mocht ik wel wat foto’s maken maar niet van de mensen zelf, met een trucje door Sarah en Suzan op de voorgrond te zetten, lukte het me om de jongeren op de foto te zetten. Hier vindt Pendekezo Letu veel van de meisjes die worden opgenomen in het rehabilitatie programma. Meisjes en jongens die geen huis hebben maar op of om de vuilnisbelt wonen. Sommige kinderen zijn hier geboren. Verkrachting is hier aan de orde van de dag. De vrouwen en meisjes op de vuilnisbelt worden verkracht en komen zo in de prostitutie terecht. Het aids/hiv percentage is enorm hoog. Mensen lopen door de bergen afval te zoeken naar oude restjes eten om dit te eten of om het schoon te maken, opnieuw te warmen en te verkopen. Werkelijk te vies voor woorden maar het immuunsysteem van deze mensen is enorm hoog geworden door de slechte omstandigheden waarin zij leven.

Na de vuilnisbelt vertrokken we naar een school in de wijk waar Pendekezo ook actief is, hier met de voorlichting over de rechten van het kind. Overal hingen posters en de groep die vandaag counseling had, verwelkomde ons enorm hartelijk. Er werd gezonden voor ons en een gedicht voorgelezen. Ook hier werden de kinderen gestimuleerd om te leren en vooral om door te zetten. Om niet op te geven als er geen geld is maar juist om te vragen om hulp om zo te kunnen werken aan een betere toekomst, niet alleen voor henzelf maar ook voor hun familie.

Het straatleven in Korogocho

Na het schoolbezoek ontmoetten we buiten een aantal vrouwen die onder het micro finance project vallen. Als laatste brachten we een bezoek aan een groep vrouwen die op de dinsdagen bij elkaar komt. Een groep vrouwen uit Korogocho die aids heeft en de meest vreselijke dingen hebben meegemaakt. Doordat hun kinderen door Pendekezo zijn opgevangen, begeleid en gerehabiliteerd zijn, hebben zij de kans gekregen om uit hun diepe dal te komen. Ze waren heel erg open naar ons toe en sommigen vertelden hun levensverhaal. Allemaal op en rond de afvalbergen. Een van de vrouwen heeft hier haar hele leven gewoond, geen thuis met een vader en/of moeder. Op jonge leeftijd werd ze al verkracht door de mannen en jongens die ook op de belt leefden. Op een gegeven moment werd ze zwanger en is zichzelf gaan prostitueren om in leven te kunnen blijven. Dat ze positief zou kunnen zijn daar had ze nooit aangedacht. Toen ze uiteindelijk getest werd, bleek ze al in een ver stadium te zijn en wordt ze nu begeleid. Iedere vrouw had een trieste, vaak gelijke levensgeschiedenis maar samen konden ze een keer per week zonder gene praten over hun problemen, over hoe ze zich voelen, alles. Daarnaast hebben ze een soort breiclubje opgezet en breien en haken heel wat af. Onderzetters, theemutsen en mutsen met franje. Prachtige vrouwen met een enorme kracht. Sommigen hebben op het punt gestaan zelfmoord te plegen maar zijn er zo sterk uitgekomen. De groep bestaat op dit moment uit totaal een en dertig vrouwen waarvan we er zestien hebben gesproken. Ook mochten ze vragen aan ons stellen. Ze wilden weten of AIDS/HIV ook bij ons voorkwam en hoe wij daar mee om gaan en of een huwelijk tussen mensen waarvan er een positief is, mogelijk is. Deze vrouwen getuigen van een enorme moed. Niet alleen doordat ze nu aan zichzelf werken maar ook omdat ze de moed hadden hun omgeving hier mee te confronteren en geaccepteerd hebben dat ze positief zijn. Ze helpen elkaar als het nodig is en een paar van hen zijn begonnen met counseling gesprekken in de slum. Ik voelde me erg vereerd om in hun midden te mogen zijn en te mogen luisteren naar hun in en in trieste verhalen maar ondanks alle ellende blijven ze lachen, blijven ze vechten. Vrouwen met karakter. Vrouwen die de wereld weer aandurven ondanks alle ellende.


De (straat-)kinderen bij Pendekezo Letu


Vanmiddag hebben nog een bezoek gebracht aan het opvanghuis van Pendekezo Letu in Ngobila. Honderd meisjes die uit de sloppenwijken van Nairobi komen en hier weer worden klaargestoomd worden om weer terug te kunnen naar hun ouders. Ouders die worden gecounseld en op weg worden geholpen naar een betere toekomst. De groep meisjes die er nu woont, is in maart hier gekomen en het is ongelooflijk om te zien hoe deze meisjes al op weg zijn naar een betere toekomst. Ze spreken Engels en het welkom was enorm. Na een rondje langs de klassen waar we meer dan welkom werden geheten, werden we later met zang en dans verrast. Een mooie afsluiting van een heftige dag. Een dag die enorm veel indrukken heeft achtergelaten maar die ik voor geen goud ter wereld had willen missen.

Peter Mutiso - een huis met een bed

het uitladen van de Macheo truc

Zaterdagochtend zeven uur. Donkere luchten hadden zich samengepakt en hingen dreigend boven de heuvels rondom Thika. Alsof de weergoden nogmaals wilden benadrukken hoe triest ons doel was. Onze bestemming was Mithini Ithanga, het dorpje waar Peter Mutiso woont. Al vroeg waren we met de auto van Macheo vertrokken naar Donyo om de jongeren van DISC op te halen en ook Charles, mijn steun en toeverlaat hier. Andrew, de vrijwilliger die hier ook in huis is, ging met ons mee vandaag, mede vanwege zijn Master opleiding als voedingsdeskundige.

met Peter en zijn broertjes en oma op het nieuwe  bed

Mbogo met 50kg rijst op zijn rug de berg op

Een korte stop in Thika om wat eten te kopen voor onderweg en de tocht kon beginnen. Om half elf vertrokken we richting Ithanga. Andrew en ik hadden het geluk om voorin naast Bernard, de chauffeur, te mogen zitten en de negen anderen zaten in de laadbak van de truc, tussen de delen van de bedden, dekens, balen rijst, meel en bonen, en bovenop de drie matrassen die naar het gezin van Peter zouden gaan. Al snel verlieten we de geasfalteerde weg en vervolgende onze weg over rode zandwegen, rondom omgeven door prachtige landschappen met palmbonen, bananenbomen maar ook uitgestrekte koffieplantages. Het werd een soort monsterrit en het was werkelijk ongelooflijk hoe goed onze chauffeur de wagen onder controle had. De meest moeilijke kuilen, gaten en rotsblokken doken op, dan liep de weg zo schuin dat we tegen elkaar aangedrukt zaten en vol spanning afwachten of de auto het wel zou redden. Na een uur over werkelijk onbegaanbare wegen konden we niet verder. Een opgedroogde rivier zorgde ervoor dat de weg ophield en hier moesten we dan ook de truc uitladen. De donkere wolken hadden slechts weinig regen gegeven en inmiddels brak een waterig zonnetje door en liep de temperatuur snel op. Nog even snel een sanitaire stop achter de struiken want het zou wel eens heel lang kunnen duren voor we weer in de bewoonde wereld zouden terugkeren. Iedereen pakte een deel van de lading en al snel waren we lopend op weg naar de top van de heuvel. Als pakezels klommen we langzaam omhoog. Sommigen met bepakking van 25, 50 of 90 kg. Het was een klim van zo’n drie kilometer en uiteindelijk bereikten met hijgend en zwetend de twee huisjes. Bijna het hele gezin was aanwezig, de moeder met een baby op haar arm, haar vriend en nog vijf kindjes. Peter en twee van zijn broertjes kwamen na korte tijd aanlopen met Jerry cans vol water, gehaald bij de waterplaats uren lopen van de huisjes. De meegenomen biscuitjes werden uitgedeeld en de mannen en jongens waren inmiddels begonnen met de bedden in elkaar te zetten. Alles verliep voorspoedig en al snel stond het eerste bed, voor Peter en zijn twee broers, in elkaar. Matras erop, deken eroverheen en de jongens mochten ‘proefliggen’. De oma kon de verleiding ook niet weerstaan en gebaarde druk naar de jongens om vooral toch maar een stuk op te schuiven. Natuurlijk moesten er foto’s gemaakt worden en de pret was enorm. Het tweede bed volgde in rap tempo en ook hier ging een matras en deken op. Het bed voor het ouderpaar. De andere kinderen zouden op het derde matras slapen wat overdag op het bed komt te liggen en ’s avonds ernaast op de grond wordt gelegd. Van de restjes van de oude takkenbedden werd een soort vlonder gemaakt waar het plastic van de matrassen overheen ging en daar werden de grote zakken voedsel op gezet, voedsel wat genoeg is voor drie maanden. Het land rondom de huisjes was al omgewerkt en binnenkort gaat Charles, de social worker, hier met de ouders beginnen met het planten van zaden en begeleiding hoe het land te bewerken en te zorgen voor verantwoorde voeding van de kinderen. Dat de hulp dringend nodig was, werd ons al snel duidelijk toen we het zusje van Peter zagen. Een prachtig meisje om te zien maar zwaar ondervoed. Haar kroeskoppie was niet meer het Afrikaanse zwart maar kreeg al een soort koperkleur, een teken dat het kind ondervoed is. Door de begeleiding van de social worker hopen we het gezin zo te kunnen begeleiden dat zij in de toekomst zelfstandig in staat zullen zijn in hun eigen voedselvoorziening te voldoen. Peter gaat weer naar school en ook hier is het de ouders duidelijk gemaakt dat onderwijs heel belangrijk is en zij hebben toegezegd dat Peter absoluut weer naar school gaat.

Lunch maken met Andrew

Nadat de bedden in elkaar stonden, hebben Andrew en ik de meegenomen broden voorzien van plakken kaas en uitgedeeld aan de kinderen en groten. Daarna een halve banaan voor iedereen en als feestafsluiter een paar schalen met chips voor de kinderen, iets waar ze waarschijnlijk alleen maar van hadden kunnen dromen. Er werd afgesloten met zang, geklap en een soort dansen. Mbogo, die ook als pastor werkt, besloot de hulpactie met een gebed en vervolgens begonnen we aan onze terugtocht. Het was een lange en heftige dag en om half vijf waren we afgeknoedeld terug bij Macheo. Een dag die ik voor geen goud ter wereld had willen missen. Wat een mooie actie is dit tot nu toe geweest maar zonder de hulp van de mensen die mij in deze actie gesteund hebben, had ik dit niet kunnen verwezenlijken. Van het ontvangen geld is pas een deel gebruikt en Charles komt komende week met een plan hoe we nog meer gezinnen kunnen gaan helpen.
In totaal is er tot nu toe omgerekend 120.000 Keniaanse Shilling ontvangen en is er ruim 43.000 uitgegeven. Ik houd jullie verder op de hoogte.


het landschap rondom het gebied








Margaret, lid van DISC met Peter )r' en zijn broertjes en zusje

 

Een dag uit het leven van een maatschappelijk werker in Kenia

Trots poseerde ze voor de foto

Vanmorgen vroeg opgehaald door de chauffeur van Watoto. Omdat we morgen verder gaan met de actie voor het gezin van Peter Mutiso, heb ik eerst geld opgenomen om de gemaakte kosten te kunnen (terug-)betalen. Nog even snel langs de Tusky’s en de kinderen van Kusitawi Village een mooie dag bezorgd door een echte voetbal te kopen, een basketbalring met net en bal, zachte ballen voor de kleine kinderen en springtouwen. Als zondag de fun-dag gehouden wordt, staat de paal waar het de ring aan bevestigd gaat worden.

Lopend gingen we met z’n vieren op pad. Mbogo, Charles, Grace en ik. Drie maatschappelijk werkers die in de gebieden rondom Kilimambogo werken. Als eerste gingen we op pad naar een oma hoog in de heuvels en door bijna ondoorgaanbaar gebied. Dit jaar zijn de drie kleindochters van de oma opgenomen bij Kusitawi. De oma heeft aids en de risico’s voor de meisjes werden te hoog. Oma is een paar jaar terug ernstig ziek geweest maar heeft een ongekende vechtlust en haar CD-4 waarde is van 249 teruggegaan naar 638. Ze is erg mager en woont op het hoogste punt van de heuvels. Het huisje zag er vergeleken met de andere hutjes in de omgeving keurig uit. Ze stond ons op te wachten en gezamenlijk liepen we naar haar huisje. We werden binnengevraagd en mochten op de bank plaatsnemen. De maatschappelijk werker die haar begeleid, vroeg haar haar geschiedenis te vertellen en ze vertelde dat de moeder van de meisjes met de noorderzon vertrokken was al jaren geleden en nu zo’n vijfhonderd km verderop woont. Af en toe komt de moeder de meisjes opzoeken omdat ze hiertoe verplicht is nadat de kinderen in het tehuis waren opgenomen. De oma leeft nu alleen en is voor deze buurt ‘rijk’. Ze heeft een huis met een aparte slaapkamer, een ommuurde keuken buiten en een toilet, daarnaast heeft ze enorme stukken grond die ze inmiddels weer zelf bewerkt. Tijdens haar ziekenhuis periode zijn haar kippen en haan gestolen en had ze alleen nog maar de opbrengst van een stuk land waar niets te planten viel omdat ze niets kon kopen. Ze zit aan de arv’s en moet gezond eten maar kan zonder inkomsten hier bijna niet aankomen. In de tijd die ze vrij heeft vlecht ze sisal om zo manden te maken en te verkopen. Haar grote droom was een nieuwe haan en kip zodat ze weer kippen kon fokken en dus ook vlees en eieren heeft.

Dwars door heuvels en over moeilijke paden

Ik heb haar na overleg met de maatschappelijk werk geld gegeven om een nieuwe kip en haan te kopen en wat overblijft gaat ze gebruiken om groenten te verbouwen. Buiten liet ze meteen het kippengaas zien van het oude hok en zou meteen beginnen om een nieuw hok te maken. Met de aanschaf van de kippen zou ze een paar dagen wachten omdat de mensen uit de buurt gezien hebben dat er een ‘mzungu’ bij haar is geweest en als ze de beesten nu zou kopen, ze zouden weten dat het bij mij vandaan komt en ze uit jaloersheid de dieren kunnen stelen en denken dat er wel weer nieuwe gegeven worden.

Na wat foto’s en de toezegging dat ze de foto’s via de maatschappelijk werker krijgt, vertrokken we weer. De terugweg was zo mogelijk nog heuvelachtiger en rotsachtiger. Op een gegeven moment moesten we een watertje over. Om het water heen stonden de prachtigste palmbomen en er lagen keien in het water om naar de overkant te komen. Ja, jullie raden het al, ik stapte natuurlijk verkeerd en stond met een been in het water omdat ik mijn evenwicht bijna verloor. Ieeekkkk, vies, stilstaand water. Meteen flitste er van alles door mijn hoofd over bilharzia. Eenmaal aan de overkant maar meteen mijn flesje water uit de tas gehaald en mijn hele been en voet afgespoeld. Het was een prachtig landschap en ongelooflijk dat hier mensen kunnen wonen.

Zo maar een meisje uit Donyo

Ons tweede bezoek was in Donyo Camp, een heel arm dorp aan de andere kant van de provinciale weg. Na een hele lange afdaling en tocht door een stoffig rood landschap kwam we bij de weg aan en al snel zaten we in een matatu richting Donyo. Het blijft een gevaarlijke expeditie die matatu’s hier. Vierentwintig mensen in een klein busje. Op en tussen elkaar gepropt maar we hebben veilig de bestemming bereikt. Gelukkig, gister is er hier nog een ongeluk gebeurd met een matatu die verongelukt is en waar dertien mensen bij zijn omgekomen. Maar niet te veel aan denken, anders ga je nooit meer met zo’n ding op pad. Overgestapt op een andere matatu en landinwaarts.

In het centrum stapten we uit en liepen door de stofbende naar het huisje van een gezin wat ook wordt begeleidt door de maatschappelijk werkers van Watoto. Hier werkt Grace als social worker en zij nam me mee naar een jonge vrouw van 22 die bij haar moeder en zus woont. De vrouw is onlangs bevallen van een baby maar weigert te accepteren dat de baby van haar is. In haar jeugd had ze een hersenbeschadiging opgelopen waardoor er bloedvaten zijn afgestorven en haar verstandelijk niveau is blijven steken. Ze is vermoedelijk door verkrachting zwanger geraakt en geeft de baby de schuld van de pijn die ze door moest maken tijdens de bevalling. Ze wil het kindje niet en weigert het te voeden en wil het eigenlijk ombrengen. De oma zorgt nu voor het kleintje maar kan hierdoor haar werk niet uitvoeren. Er wordt met spoed naar een oplossing gezocht en zodra dit geregeld is, wordt de jonge vrouw meegenomen naar een kliniek waar ze een oplossing gaan bieden zodat ze niet nog een keer zwanger kan worden. Ongelooflijk triest om te zien. Een poepie van een kindje maar wat als het daar blijft totaal geen kans heeft. Of het komt echt een keer om of het gaat niet goed vanwege de voeding. Geld voor babyvoeding is er niet dus krijgt de baby af en toe wat gewone melk die bij een winkeltje wordt gekocht en anders gewoon water. Iets wat hier verre van gezond is. De maatschappelijk werker heb ik geld gegeven om voor de komende dagen babyvoeding te kopen zodat het kleintje in ieder geval de benodigde voedingsstoffen binnenkrijgt. Zij ging meteen op pad en zou de grootmoeder gaan begeleiden in de bereiding van de babymelk. Ik hoop dat de oplossing waar we mee bezig zijn, snel geregeld kan worden. Het kleintje kan het niet helpen en ook de moeder kan je het niet kwalijk nemen, zij begrijpt het niet. Echt heel droevig.

Opening Iembeni Primary School

Welkom door de moeders van de kinderen

De grote dag. Zes maanden lang is er met veel man gewerkt aan de bouw van de zes nieuwe lokalen. Een samenwerkingsverband van Stichting Benjamin, die als sponsor dit project heeft gesteund, en Macheo, die de uitvoering hiervan heeft gecoordineerd.

Het resultaat mag er zijn. Twee prachtige gebouwen met in totaal zes lokalen. De helft van de oude lokalen is inmiddels afgebroken en binnenkort volgt het laatste deel en wordt de nieuwe keuken gebouwd. Woensdag was de officiele opening. Samen met Joan, verantwoordelijk voor het de Educatieve programma in de outreach, van Macheo, Yvonne ook werkzaam in de schoolvoedselprojecten en Andrew, een Amerikaanse Master Student in voedingleer waren we rond tien uur vertrokken.

Drie van de nieuwe lokalen

Eenmaal in het zicht van Iembeni kwam een grote groep met vrouwen ons tegemoet. We stopten de auto voor de ingang van de school en stapten uit. Een overweldigende ontvangst viel ons ten deel. De vrouwen, allemaal moeders en oma’s en zelfs een vader kwamen zingend en dansend op ons af. Iedereen wilde een high five en al snel moest ik me begeven in de groep dansende mensen die richting de schoolgebouwen ging. Op het terrein voor de school was een ontvangstcommittee bestaande uit de hoofdmeester, het schoolbestuur en leerkrachten. Wij mochten als eregasten plaatsnemen op de stoelen. Onder de boom er tegenover zaten alle leerlingen van de school in hun, naar buiten gesjouwde, schoolbanken. Ook de ouders konden plaatsnemen op deze banken.

Class 8 zorgde voor dans en zang

Er volgde een ceremonie waarbij er door de kinderen werd gedanst en gezongen, een lied speciaal gemaakt voor Macheo en Benjamin, om hun dankbaarheid aan te geven voor de nieuwe klassen. Ook de moeders en vader dansten voor ons en er volgende toespraken door het bestuur, de hoofdonderwijzer, een leerling die namens alle leerlingen in keurig engels haar verhaal deed. De enig aanwezige vader wilde ook graag wat zeggen en vol passie liet hij zijn blijdschap zien maar wilde toch ook nog wel melden dat ze graag water hier zouden hebben. Het dichtstbijzijnde waterpunt is meer dan een uur lopen en een waterput is er niet. Of we dat ook nog konden regelen. De mensen straalden allemaal een enorme trots en blijheid uit. En wat een geweldig iets dat ik hier deel van mocht uitmaken. Bij de eerdere ontvangst werd ik overspoeld door een warm gevoel, een nederig gevoel dat ik als ‘mzungu’ betrokken mocht zijn in hun verwoording van blijdschap. Wat een mooi gebaar naar Benjamin en Macheo. Deze mensen lieten op deze manier zien dat ze verantwoordelijkheid bezitten naar hun kinderen toe en willen dat ze naar school gaan. Na alle toespraken, meestal in het Swahili maar vertaald door een leraar, was de eer aan mij om namens Stichting Benjamin wat te zeggen. Ik ben begonnen in het Swahili en heb het afgemaakt in het Engels. De blijdschap van de mensen dat je hen in hun eigen taal aanspreekt, is niet te beschrijven. Misschien dat we kunnen kijken of er mogelijkheden zijn om daar een watervoorziening te krijgen. De opening werd afgesloten met een gebed en wandeling langs en binnen in de nieuwe lokalen.

Compleet met glasramen en ijzeren bars ter bescherming

Een prachtig project dat over niet al te lange tijd helemaal klaar zal zijn. Nog even en de moeders kunnen gebruik maken van de nieuwe keuken. Wat een feest zal het zijn om daar te kunnen koken en met wat voor trots zullen de kinderen naar school gaan nu.

Benjamin en Macheo bedankt namens alle ouders en kinderen van Iembeni Primary School.

Zestien jaar en zo’n grote verantwoording…

Sami. Een jongen die ik tijdens mijn wandeling op het strand tegenkwam vandaag. Zondag was een relax dag, de dagen bij Upendo hebben behoorlijk veel energie gevraagd en vanaf maandag is de agenda bijna geheel vol gepland tot mijn vertrek op zeventien september. Even een dagje voor mezelf.

Ik wilde afscheid nemen van de mooie omgeving en het strand, een omgeving die diep in mijn hart zit en waar ik me onwijs thuis voel en heb anderhalf uur langs het strand gelopen. Al snel werd ik vergezeld door een jongen. Ik schatte hem zo rond de negentien, praatte goed Engels. Het gesprek ging eerst over koetjes en kalfjes tot hij vroeg of ik kinderen had. Ik vertelde hem over mijn gezin en kinderen. Heel voorzichtig begon hij te vertellen dat hij ook broertjes had. Broertjes? Was hij jonger dan ik dacht? Hij praatte verder. Zijn moeder was twee weken geleden overleden en hij woont in Mtwapa. Ik dacht dat de broertjes misschien iets jonger zouden zijn, maar toen ik naar de leeftijd vroeg, bleken het twee ventjes te zijn van vijf en twee jaar oud. Ook Sami bleek geen negentien maar pas zestien. Zijn vader en moeder waren gescheiden en zijn vader had een nieuwe vrouw, en dus ook nieuwe kinderen, en vond Sami en zijn broertjes maar lastig en wilde niets van ze weten. Nu zijn moeder is overleden , staat hij er alleen voor en moet hij zorgen dat de broertjes te eten krijgen. Sami heeft zijn lagere school niet afgemaakt omdat zijn moeder geen geld had. Sinds kort is er een Duits echtpaar wat hem sponsort en zijn school betaalt zodat hij die af kan maken, ook is hij Duits aan het leren. Hij maakt sleutelhangers en verkoopt die op het strand om zo eten te kunnen kopen en zijn broertjes eten te kunnen geven. Droevig merkte hij op ‘je bent me toch vergeten als je weer terug komt’. Ik heb beloofd hem niet te vergeten en als ik weer kom wat zeepjes en t-shirts mee te nemen. Ben benieuwd of ik hem ooit nog zie.

Het afscheid van de kinderen op Upendo was leuk. De kinderen hadden dansjes ingestudeerd en zongen voor me. Vorig jaar was het een droevige bedoening, maar inmiddels zijn ze er aan gewend dat ik af en toe kom en ook weer wegga. Het was een geknuffel en gegiechel. Vrijdag had ik ze lekker verwend, na het dagje strand en de bbq bij Marieke thuis had ik als afsluiting lollies en marshmellows gekocht. Het was zo op. Jammer dat ze niet weten dat papiertjes en stokjes in een zak of prullenbak horen, alles werd zo in de tuin bij Marieke gegooid. Maar… ze hebben een top dag gehad en tijdens het strandbezoek werd er driftig gezocht naar allerlei rotzooi. Plastic dopjes, afgebroken vorkjes en lepeltjes, schelpen, visdraad, je kunt het zo gek niet bedenken of ze konden het gebruiken. Het was de afsluiting van hun vakantie. Morgen begint school weer en gaat alles weer in het normale ritme.

Morgenochtend vroeg vertrek ik naar het vliegveld voor mijn vlucht naar Nairobi. Ik heb weer een prima tijd gehad bij Upendo. Veel gedaan, veel gezien, veel kunnen helpen en ook hier weer veel geleerd. 'Mijn' kleine crisiskindje zal ik missen, ik wens hem een alle goeds en hoop oprecht dat hij bij Upendo mag en kan blijven. Ik heb Marieke geld gegeven als dank voor mijn twee weken daar om vier sinaasappelbomen te kopen en te planten in de tuin bij Upendo. Weliswaar nog niet super groot maar dat komt vanzelf. Ze wilde graag sinaasappelbomen hebben bij Upendo om zo voor nog meer fruit te kunnen zorgen en het leek me leuk om zo af te sluiten. Een Orange Aunti Tree.

Nu op naar Thika voor twee hele drukke weken en prachtig werk!

De dag van het ziekenhuis

Het is nog donker. Buiten klinken geluiden en de farm worker die naast mij een woonruimte heeft, begint met veel kabaal de morgen. Ik hoor hem plonzen. Niet een douche, maar hup een emmer water en spetteren maar. Een roggeltje en druk gepraat met de werker die al buiten staat. Ik ben dus al wakker voor mijn wekker afgaat. En ik dacht nog wel dat dat al vroeg was. Kwart voor zes en het was nu pas kwart over vijf. Ik ben nog even blijven liggen en uiteindelijk maar gaan douchen. Ja, gewoon onder een douche want die heb ik hier in het vrijwilligeshuis wel. Weliswaar met koud water, maar de temperatuur is hier nooit laag omdat de zon de hele dag op de opslagtank staat. En je wordt meteen goed wakker.


Om kwart voor zeven zat ik met ons crisisje op de boda boda richting de grote weg. Nog geen tien minuten later zaten we in de matatu naar Kijipwa. De OCS, politie, had ons gevraagd eerst daarheen te komen en gezamenlijk zouden we naar het ziekenhuis gaan. Het land was al wakker, het was een drukte van jewelste overal op straat. Overvolle matatu’s en dringen om erin te komen. Het landschap werd heuvelachtiger en velden met sisalplanten schoten aan ons voorbij. Eenmaal bij het politiebureau aangekomen, werd ik doorgestuurd naar een kantoortje waar met een vervaagd verfje opgeschreven stond ‘crime investigation’. Ik kreeg een agent toegewezen die met me mee zou gaan naar het ziekenhuis en nadat hij de file had meegekregen liepen we naar buiten.

‘Waar staat je auto’ vroeg hij zodra we in het zand voor het bureau stonden. Auto, hoezo auto. Netjes antwoordde ik hem dat ik geen auto heb en met de matatu was gekomen. Oeps, foutje, meneer vond het niet zo geslaagd. Een ‘oh, dus we moeten met het openbaar vervoer, zorg dat je de volgende keer wel met een auto bent’ kwam er bitserig uit. Zonder iets te zeggen liep ik achter hem aan naar de weg en na een paar minuten zaten we in een matatu, hij op de bank achter de voorstoelen, bepakt en bezakt want hij had een hele stapel dossiers bij zich en een grote plastic tas met spullen. Ik zat met het kind op de voorbank en het babbelde voluit. De chauffeur lag af en toe in een deuk en vertaalde voor zover hij het kon. Het kindje zag de matatu als ‘van mij’ en alles wat we zagen onderweg zag was van hem. Er werd me een poot uitgedraaid toen ik moest afrekenen. Ik moest niet alleen voor ons twee betalen maar ook voor de agent. Soort straf omdat ik geen auto had. Normaal ben je 70 ksh kwijt per persoon en kleine kinderen gaan gratis mee, dus ik betaalde meer dan het dubbele. Protesteren had geen zin, gewoon betalen werd me toegebeten. Tja….

Om acht uur waren we in Kilifi en we moesten eerst langs het gerechtsgebouw want hij moest daar zijn tas en dossiers afgeven. Ik moest wachten in een ruimte waar horingen gedaan werden en het was een gaan en komen van mensen. Op de binnenplaats stopte een politie vrachtwagentje. Twee agenten voorin en achterin compleet volgeladen met mannen en vrouwen en op de hoeken twee bewapende agenten. Gevangenen die voor hun zaak naar de rechtbank werden gebracht. Hop, tussen alle mensen door en ze werden opgesloten in een soort hok waar ijzeren hekwerken waren aangebracht en de gezichten verdrongen zich voor de hekken. Je ziet wel eens van die taferelen op tv dat mensen opeen drommen achter hekken als er zich iets bijzonders aan de andere kant afspeelt, deze mensen waren er op gebrand zo snel mogelijk geholpen te worden.

Een kwartier later waren we op weg, lopend, naar het ziekenhuis. Een wirwar van straatjes met modderpoelen van de ene naar de andere kant, door de hevige regen van gister en vanmorgen. Uiteindelijk liepen we het ziekenhuis terrein op. Het ingevulde formulier wat als bewijs moet dienen bij de rechtzaak werd door de agent bij een kantoortje ingeleverd en mij werd verteld om op een bankje te gaan zitten wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Kwart voor negen. Ik was benieuwd hoe lang dit zou gaan duren. Voor we weggingen bij Upendo had ik nog snel wat koekjes in mijn tas gestopt en water en helaas was het meer dan nodig. Het was een flashback in time, alsof ik weer in het ziekenhuis in Durban zat. De benamingen hier zijn exact hetzelfde, Outer Patients Department, OPD enz. Het werd een hele zit. Ook hier werden gevangenen gewoon tussen de normale patiënten door geholpen. Met handboeien om en per twee vastgeketend mochten ze de dokter bezoeken. Een groep van tien mannen die allemaal per twee aan elkaar zaten. Om hen heen zwaar bewapende militairen. Om twaalf uur mocht ik bij de arts naar binnen, nadat ze vijf minuten daarvoor pas arriveerde. Nog geen twee minuten later stond ik weer buiten. Of ik er maar even voor wilde zorgen dat er ook een dossier kwam van het ziekenhuis waar het gips geplaatst was. Uh,heb ik niet, dat bestaat niet. Er was gewoon een foto gemaakt en gips geplaatst. Geen dossier, geen zaak. Ik besloot Betty te bellen met de vraag of ze de kliniek wilde bellen voor het dossiernummer naar aanleiding van de foto van vorige week. Een paar minuten later kreeg ik per sms het nummer door. In de tussentijd was ‘mijn agent’ weer op komen dagen en accepteerde het verhaal van de dokter niet. Het is een politiezaak zei hij en dossier of niet, er moet wat mee gedaan worden. Hij verdween naar binnen en even later moest het kind om de hoek kijken. De dokter bekeek de röntgenfoto die ik had meegenomen en constateerde naast de twee breuken die het nu heeft, nog een oude botbreuk. Of ik maar even een totale bodyscan wilde laten maken omdat we dan vast zouden zien dat er meer oude breuken waren. Dit moet als bewijs dienen voor de rechtzaak tegen de vader en stiefmoeder.

Om een uur waren we klaar en liepen we via de rechtbank naar de matatu parkeerplaats. Het werd eerst een ritje naar het politiebureau. Deze keer betaalde ik de ksh 200 die het normaal zou moeten zijn en om half twee stapte ik met het kindje zijn kantoor binnen. Hij gaf me de datum voor de rechtzaak door en merkte toen op dat ik nog niet was wezen lunchen met hem. Lunchen, ja het is best met je. ‘ ‘Lunch? Vroeg ik hem. ‘Ja, het is allang lunchtijd en je zou me meenemen om te lunchen’. Nou dan heb jij iets gehoord wat ik niet heb vriend maar ik heb je niet uitgenodigd voor de lunch. Ik vroeg of ik kon gaan. ‘You are released if you pay me Ksh 1000’, antwoordde hij. Duizend shilling betalen, nou dat dacht ik niet. ‘Thousand shilling’, reageerde ik , ‘in your dreams’. Ik ga je geen duizend shilling betalen. Ik heb hem de 150 shilling die ik mijn broekzak gegeven, over omkopen gesproken. Belachelijk en dit is een politieman. We vertrokken lopend naar de weg, het kleine kindje en ik en wachtten tot de matatu kwam. Voor 50 shilling reden we samen terug naar Majengo. Hongerig en moe. Wat een dag.