Een dag uit het leven van een maatschappelijk werker in Kenia

Trots poseerde ze voor de foto

Vanmorgen vroeg opgehaald door de chauffeur van Watoto. Omdat we morgen verder gaan met de actie voor het gezin van Peter Mutiso, heb ik eerst geld opgenomen om de gemaakte kosten te kunnen (terug-)betalen. Nog even snel langs de Tusky’s en de kinderen van Kusitawi Village een mooie dag bezorgd door een echte voetbal te kopen, een basketbalring met net en bal, zachte ballen voor de kleine kinderen en springtouwen. Als zondag de fun-dag gehouden wordt, staat de paal waar het de ring aan bevestigd gaat worden.

Lopend gingen we met z’n vieren op pad. Mbogo, Charles, Grace en ik. Drie maatschappelijk werkers die in de gebieden rondom Kilimambogo werken. Als eerste gingen we op pad naar een oma hoog in de heuvels en door bijna ondoorgaanbaar gebied. Dit jaar zijn de drie kleindochters van de oma opgenomen bij Kusitawi. De oma heeft aids en de risico’s voor de meisjes werden te hoog. Oma is een paar jaar terug ernstig ziek geweest maar heeft een ongekende vechtlust en haar CD-4 waarde is van 249 teruggegaan naar 638. Ze is erg mager en woont op het hoogste punt van de heuvels. Het huisje zag er vergeleken met de andere hutjes in de omgeving keurig uit. Ze stond ons op te wachten en gezamenlijk liepen we naar haar huisje. We werden binnengevraagd en mochten op de bank plaatsnemen. De maatschappelijk werker die haar begeleid, vroeg haar haar geschiedenis te vertellen en ze vertelde dat de moeder van de meisjes met de noorderzon vertrokken was al jaren geleden en nu zo’n vijfhonderd km verderop woont. Af en toe komt de moeder de meisjes opzoeken omdat ze hiertoe verplicht is nadat de kinderen in het tehuis waren opgenomen. De oma leeft nu alleen en is voor deze buurt ‘rijk’. Ze heeft een huis met een aparte slaapkamer, een ommuurde keuken buiten en een toilet, daarnaast heeft ze enorme stukken grond die ze inmiddels weer zelf bewerkt. Tijdens haar ziekenhuis periode zijn haar kippen en haan gestolen en had ze alleen nog maar de opbrengst van een stuk land waar niets te planten viel omdat ze niets kon kopen. Ze zit aan de arv’s en moet gezond eten maar kan zonder inkomsten hier bijna niet aankomen. In de tijd die ze vrij heeft vlecht ze sisal om zo manden te maken en te verkopen. Haar grote droom was een nieuwe haan en kip zodat ze weer kippen kon fokken en dus ook vlees en eieren heeft.

Dwars door heuvels en over moeilijke paden

Ik heb haar na overleg met de maatschappelijk werk geld gegeven om een nieuwe kip en haan te kopen en wat overblijft gaat ze gebruiken om groenten te verbouwen. Buiten liet ze meteen het kippengaas zien van het oude hok en zou meteen beginnen om een nieuw hok te maken. Met de aanschaf van de kippen zou ze een paar dagen wachten omdat de mensen uit de buurt gezien hebben dat er een ‘mzungu’ bij haar is geweest en als ze de beesten nu zou kopen, ze zouden weten dat het bij mij vandaan komt en ze uit jaloersheid de dieren kunnen stelen en denken dat er wel weer nieuwe gegeven worden.

Na wat foto’s en de toezegging dat ze de foto’s via de maatschappelijk werker krijgt, vertrokken we weer. De terugweg was zo mogelijk nog heuvelachtiger en rotsachtiger. Op een gegeven moment moesten we een watertje over. Om het water heen stonden de prachtigste palmbomen en er lagen keien in het water om naar de overkant te komen. Ja, jullie raden het al, ik stapte natuurlijk verkeerd en stond met een been in het water omdat ik mijn evenwicht bijna verloor. Ieeekkkk, vies, stilstaand water. Meteen flitste er van alles door mijn hoofd over bilharzia. Eenmaal aan de overkant maar meteen mijn flesje water uit de tas gehaald en mijn hele been en voet afgespoeld. Het was een prachtig landschap en ongelooflijk dat hier mensen kunnen wonen.

Zo maar een meisje uit Donyo

Ons tweede bezoek was in Donyo Camp, een heel arm dorp aan de andere kant van de provinciale weg. Na een hele lange afdaling en tocht door een stoffig rood landschap kwam we bij de weg aan en al snel zaten we in een matatu richting Donyo. Het blijft een gevaarlijke expeditie die matatu’s hier. Vierentwintig mensen in een klein busje. Op en tussen elkaar gepropt maar we hebben veilig de bestemming bereikt. Gelukkig, gister is er hier nog een ongeluk gebeurd met een matatu die verongelukt is en waar dertien mensen bij zijn omgekomen. Maar niet te veel aan denken, anders ga je nooit meer met zo’n ding op pad. Overgestapt op een andere matatu en landinwaarts.

In het centrum stapten we uit en liepen door de stofbende naar het huisje van een gezin wat ook wordt begeleidt door de maatschappelijk werkers van Watoto. Hier werkt Grace als social worker en zij nam me mee naar een jonge vrouw van 22 die bij haar moeder en zus woont. De vrouw is onlangs bevallen van een baby maar weigert te accepteren dat de baby van haar is. In haar jeugd had ze een hersenbeschadiging opgelopen waardoor er bloedvaten zijn afgestorven en haar verstandelijk niveau is blijven steken. Ze is vermoedelijk door verkrachting zwanger geraakt en geeft de baby de schuld van de pijn die ze door moest maken tijdens de bevalling. Ze wil het kindje niet en weigert het te voeden en wil het eigenlijk ombrengen. De oma zorgt nu voor het kleintje maar kan hierdoor haar werk niet uitvoeren. Er wordt met spoed naar een oplossing gezocht en zodra dit geregeld is, wordt de jonge vrouw meegenomen naar een kliniek waar ze een oplossing gaan bieden zodat ze niet nog een keer zwanger kan worden. Ongelooflijk triest om te zien. Een poepie van een kindje maar wat als het daar blijft totaal geen kans heeft. Of het komt echt een keer om of het gaat niet goed vanwege de voeding. Geld voor babyvoeding is er niet dus krijgt de baby af en toe wat gewone melk die bij een winkeltje wordt gekocht en anders gewoon water. Iets wat hier verre van gezond is. De maatschappelijk werker heb ik geld gegeven om voor de komende dagen babyvoeding te kopen zodat het kleintje in ieder geval de benodigde voedingsstoffen binnenkrijgt. Zij ging meteen op pad en zou de grootmoeder gaan begeleiden in de bereiding van de babymelk. Ik hoop dat de oplossing waar we mee bezig zijn, snel geregeld kan worden. Het kleintje kan het niet helpen en ook de moeder kan je het niet kwalijk nemen, zij begrijpt het niet. Echt heel droevig.