Grauw, vies, modder, regen, sloppenwijk, Kiandutu, Korogocho

De sloppenwijk Kiandutu

Kiandutu en Korogocho. Twee sloppenwijken. Twee verschillende locaties. Kiandutu is gelegen bij Thika en Korogocho ligt in Nairobi. Beiden gelden als gevaarlijke buurten maar het verschil is enorm.

Maandagmorgen brachten we een bezoek aan de sloppenwijk Kiandutu en de medische post KOP.
Het had geregend die nacht en ook aan het begin van de morgen kwam er de nodige regen naar beneden. Gevolg? Drassige wegen en af en toe zulke diepe modderkuilen dat je er niet uit zou komen als je daar per ongeluk in terecht zou komen. Met de deuren op slot reden we door naar KOP en na een kort gesprek met de aanwezige medewerkers vertrokken we onder begeleiding van Grace, een social worker die zelf in Kiandutu woont, naar een aantal huisbezoeken.

Lopend gingen we door de sloppenwijk af en toe wegglijdend in de bagger waar geen ontkomen aan was. Met mijn camera op mijn buik werd ik regelmatig getrokken door kindjes die graag op de foto wilden. Zelfs volwassenen als ik maar beloofde de foto te laten afdrukken en te zorgen dat deze daar komt.
Het eerste bezoek was een gezin waarvan een kind ernstig ziek is. Asmatisch, epileptische aanvallen en sinds kort zijn hier hartproblemen bijgekomen en waarschijnlijk iets met zijn longen. Een probleem, er was een röntgenfoto gemaakt waarop te zien was dat er een bloedprop in de hersenen van de jongen zit maar zonder enige uitleg was de moeder weer naar huis gestuurd, laat staan dat de behandeling werd voortgezet. De aanvallen nemen toe en de geestelijke toestand loopt achteruit. Doordat het kind zo ziek is, kan de moeder niet werken en verdient alleen de vader geld waardoor de uitgaven voor de medische kosten voor dit gezin niet op te brengen zijn. Een hele trieste situatie waar vooralsnog geen oplossing voor is. Echt triest want de jongen kan inmiddels al niet meer schrijven en kan alleen nog maar cirkeltjes tekenen. Ook zijn gehoor gaat achteruit…

Het tweede huisbezoek was aan een vrouw die drie tweelingen heeft en sinds een maand ook de kinderen van haar overleden zus opvoed. Een onmogelijke taak in een huisje van twee bij twee meter. Gelukkig zijn er nog twee kamers naast de woonkamer maar met twaalf kids, een vader en moeder in een huisje… er gaat nu geregeld worden dat de kinderen naar school kunnen en gratis van de voedselprojecten gebruik kunnen maken. Wat een vreselijk situatie om in te moeten leven en toch weten deze mensen er het beste uit te halen en blijven ze lachen. Bewonderenswaardig!

plattegrond van de slums

Vandaag was het ‘Korogocho’ dag. De ergste sloppenwijk van Nairobi en de gevaarlijkste. Een gebied van 1,5 km2 waar zo’n 200.000 mensen wonen, de meesten in mensonterende toestanden. We hebben gelukkig niets ervaren van het gevaar in deze sloppenwijk. Maar zonder onze bewakers had dit niet mogelijk geweest. Achteraf hoorden we dat ook veel mensen hier wapens bezitten en gebruiken bij overvallen die ze plegen.

Al voor we deze wijk, in bijzijn van Sarah van Pendekezo, Magdelane (social worker in deze sloppenwijk) en Albert (pastoraal medewerker in Korogocho) in gingen werd ons verboden om foto’s te maken zonder te overleggen, we mochten alleen onder begeleiding uit de auto en zolang we door de wijk reden, ging de auto hermetisch op slot. We parkeerden de auto langs het water van een riviertje die door Korogocho stroomt en aan de voet van de vuilnisbelt ligt. Eenmaal over de brug kwamen we al snel op de vuilnisbelt terecht en wat we daar zagen, was met geen pen te beschrijven. Bergen, maar dan ook echt hoge bergen met afval. Overal waar je keer was afval maar niet alleen dat.

Leven op een vuilnisbelt - Korogocho

Er zat een groep jongeren bovenop een berg met afval, sommigen lagen. Verder liep een man met een mega grote zak op zijn hoofd, volgeladen met afval wat gesorteerd zou worden en opnieuw in ‘de verkoop’ zou gaan. Hier mocht ik wel wat foto’s maken maar niet van de mensen zelf, met een trucje door Sarah en Suzan op de voorgrond te zetten, lukte het me om de jongeren op de foto te zetten. Hier vindt Pendekezo Letu veel van de meisjes die worden opgenomen in het rehabilitatie programma. Meisjes en jongens die geen huis hebben maar op of om de vuilnisbelt wonen. Sommige kinderen zijn hier geboren. Verkrachting is hier aan de orde van de dag. De vrouwen en meisjes op de vuilnisbelt worden verkracht en komen zo in de prostitutie terecht. Het aids/hiv percentage is enorm hoog. Mensen lopen door de bergen afval te zoeken naar oude restjes eten om dit te eten of om het schoon te maken, opnieuw te warmen en te verkopen. Werkelijk te vies voor woorden maar het immuunsysteem van deze mensen is enorm hoog geworden door de slechte omstandigheden waarin zij leven.

Na de vuilnisbelt vertrokken we naar een school in de wijk waar Pendekezo ook actief is, hier met de voorlichting over de rechten van het kind. Overal hingen posters en de groep die vandaag counseling had, verwelkomde ons enorm hartelijk. Er werd gezonden voor ons en een gedicht voorgelezen. Ook hier werden de kinderen gestimuleerd om te leren en vooral om door te zetten. Om niet op te geven als er geen geld is maar juist om te vragen om hulp om zo te kunnen werken aan een betere toekomst, niet alleen voor henzelf maar ook voor hun familie.

Het straatleven in Korogocho

Na het schoolbezoek ontmoetten we buiten een aantal vrouwen die onder het micro finance project vallen. Als laatste brachten we een bezoek aan een groep vrouwen die op de dinsdagen bij elkaar komt. Een groep vrouwen uit Korogocho die aids heeft en de meest vreselijke dingen hebben meegemaakt. Doordat hun kinderen door Pendekezo zijn opgevangen, begeleid en gerehabiliteerd zijn, hebben zij de kans gekregen om uit hun diepe dal te komen. Ze waren heel erg open naar ons toe en sommigen vertelden hun levensverhaal. Allemaal op en rond de afvalbergen. Een van de vrouwen heeft hier haar hele leven gewoond, geen thuis met een vader en/of moeder. Op jonge leeftijd werd ze al verkracht door de mannen en jongens die ook op de belt leefden. Op een gegeven moment werd ze zwanger en is zichzelf gaan prostitueren om in leven te kunnen blijven. Dat ze positief zou kunnen zijn daar had ze nooit aangedacht. Toen ze uiteindelijk getest werd, bleek ze al in een ver stadium te zijn en wordt ze nu begeleid. Iedere vrouw had een trieste, vaak gelijke levensgeschiedenis maar samen konden ze een keer per week zonder gene praten over hun problemen, over hoe ze zich voelen, alles. Daarnaast hebben ze een soort breiclubje opgezet en breien en haken heel wat af. Onderzetters, theemutsen en mutsen met franje. Prachtige vrouwen met een enorme kracht. Sommigen hebben op het punt gestaan zelfmoord te plegen maar zijn er zo sterk uitgekomen. De groep bestaat op dit moment uit totaal een en dertig vrouwen waarvan we er zestien hebben gesproken. Ook mochten ze vragen aan ons stellen. Ze wilden weten of AIDS/HIV ook bij ons voorkwam en hoe wij daar mee om gaan en of een huwelijk tussen mensen waarvan er een positief is, mogelijk is. Deze vrouwen getuigen van een enorme moed. Niet alleen doordat ze nu aan zichzelf werken maar ook omdat ze de moed hadden hun omgeving hier mee te confronteren en geaccepteerd hebben dat ze positief zijn. Ze helpen elkaar als het nodig is en een paar van hen zijn begonnen met counseling gesprekken in de slum. Ik voelde me erg vereerd om in hun midden te mogen zijn en te mogen luisteren naar hun in en in trieste verhalen maar ondanks alle ellende blijven ze lachen, blijven ze vechten. Vrouwen met karakter. Vrouwen die de wereld weer aandurven ondanks alle ellende.


De (straat-)kinderen bij Pendekezo Letu


Vanmiddag hebben nog een bezoek gebracht aan het opvanghuis van Pendekezo Letu in Ngobila. Honderd meisjes die uit de sloppenwijken van Nairobi komen en hier weer worden klaargestoomd worden om weer terug te kunnen naar hun ouders. Ouders die worden gecounseld en op weg worden geholpen naar een betere toekomst. De groep meisjes die er nu woont, is in maart hier gekomen en het is ongelooflijk om te zien hoe deze meisjes al op weg zijn naar een betere toekomst. Ze spreken Engels en het welkom was enorm. Na een rondje langs de klassen waar we meer dan welkom werden geheten, werden we later met zang en dans verrast. Een mooie afsluiting van een heftige dag. Een dag die enorm veel indrukken heeft achtergelaten maar die ik voor geen goud ter wereld had willen missen.