Peter Mutiso - een huis met een bed

het uitladen van de Macheo truc

Zaterdagochtend zeven uur. Donkere luchten hadden zich samengepakt en hingen dreigend boven de heuvels rondom Thika. Alsof de weergoden nogmaals wilden benadrukken hoe triest ons doel was. Onze bestemming was Mithini Ithanga, het dorpje waar Peter Mutiso woont. Al vroeg waren we met de auto van Macheo vertrokken naar Donyo om de jongeren van DISC op te halen en ook Charles, mijn steun en toeverlaat hier. Andrew, de vrijwilliger die hier ook in huis is, ging met ons mee vandaag, mede vanwege zijn Master opleiding als voedingsdeskundige.

met Peter en zijn broertjes en oma op het nieuwe  bed

Mbogo met 50kg rijst op zijn rug de berg op

Een korte stop in Thika om wat eten te kopen voor onderweg en de tocht kon beginnen. Om half elf vertrokken we richting Ithanga. Andrew en ik hadden het geluk om voorin naast Bernard, de chauffeur, te mogen zitten en de negen anderen zaten in de laadbak van de truc, tussen de delen van de bedden, dekens, balen rijst, meel en bonen, en bovenop de drie matrassen die naar het gezin van Peter zouden gaan. Al snel verlieten we de geasfalteerde weg en vervolgende onze weg over rode zandwegen, rondom omgeven door prachtige landschappen met palmbonen, bananenbomen maar ook uitgestrekte koffieplantages. Het werd een soort monsterrit en het was werkelijk ongelooflijk hoe goed onze chauffeur de wagen onder controle had. De meest moeilijke kuilen, gaten en rotsblokken doken op, dan liep de weg zo schuin dat we tegen elkaar aangedrukt zaten en vol spanning afwachten of de auto het wel zou redden. Na een uur over werkelijk onbegaanbare wegen konden we niet verder. Een opgedroogde rivier zorgde ervoor dat de weg ophield en hier moesten we dan ook de truc uitladen. De donkere wolken hadden slechts weinig regen gegeven en inmiddels brak een waterig zonnetje door en liep de temperatuur snel op. Nog even snel een sanitaire stop achter de struiken want het zou wel eens heel lang kunnen duren voor we weer in de bewoonde wereld zouden terugkeren. Iedereen pakte een deel van de lading en al snel waren we lopend op weg naar de top van de heuvel. Als pakezels klommen we langzaam omhoog. Sommigen met bepakking van 25, 50 of 90 kg. Het was een klim van zo’n drie kilometer en uiteindelijk bereikten met hijgend en zwetend de twee huisjes. Bijna het hele gezin was aanwezig, de moeder met een baby op haar arm, haar vriend en nog vijf kindjes. Peter en twee van zijn broertjes kwamen na korte tijd aanlopen met Jerry cans vol water, gehaald bij de waterplaats uren lopen van de huisjes. De meegenomen biscuitjes werden uitgedeeld en de mannen en jongens waren inmiddels begonnen met de bedden in elkaar te zetten. Alles verliep voorspoedig en al snel stond het eerste bed, voor Peter en zijn twee broers, in elkaar. Matras erop, deken eroverheen en de jongens mochten ‘proefliggen’. De oma kon de verleiding ook niet weerstaan en gebaarde druk naar de jongens om vooral toch maar een stuk op te schuiven. Natuurlijk moesten er foto’s gemaakt worden en de pret was enorm. Het tweede bed volgde in rap tempo en ook hier ging een matras en deken op. Het bed voor het ouderpaar. De andere kinderen zouden op het derde matras slapen wat overdag op het bed komt te liggen en ’s avonds ernaast op de grond wordt gelegd. Van de restjes van de oude takkenbedden werd een soort vlonder gemaakt waar het plastic van de matrassen overheen ging en daar werden de grote zakken voedsel op gezet, voedsel wat genoeg is voor drie maanden. Het land rondom de huisjes was al omgewerkt en binnenkort gaat Charles, de social worker, hier met de ouders beginnen met het planten van zaden en begeleiding hoe het land te bewerken en te zorgen voor verantwoorde voeding van de kinderen. Dat de hulp dringend nodig was, werd ons al snel duidelijk toen we het zusje van Peter zagen. Een prachtig meisje om te zien maar zwaar ondervoed. Haar kroeskoppie was niet meer het Afrikaanse zwart maar kreeg al een soort koperkleur, een teken dat het kind ondervoed is. Door de begeleiding van de social worker hopen we het gezin zo te kunnen begeleiden dat zij in de toekomst zelfstandig in staat zullen zijn in hun eigen voedselvoorziening te voldoen. Peter gaat weer naar school en ook hier is het de ouders duidelijk gemaakt dat onderwijs heel belangrijk is en zij hebben toegezegd dat Peter absoluut weer naar school gaat.

Lunch maken met Andrew

Nadat de bedden in elkaar stonden, hebben Andrew en ik de meegenomen broden voorzien van plakken kaas en uitgedeeld aan de kinderen en groten. Daarna een halve banaan voor iedereen en als feestafsluiter een paar schalen met chips voor de kinderen, iets waar ze waarschijnlijk alleen maar van hadden kunnen dromen. Er werd afgesloten met zang, geklap en een soort dansen. Mbogo, die ook als pastor werkt, besloot de hulpactie met een gebed en vervolgens begonnen we aan onze terugtocht. Het was een lange en heftige dag en om half vijf waren we afgeknoedeld terug bij Macheo. Een dag die ik voor geen goud ter wereld had willen missen. Wat een mooie actie is dit tot nu toe geweest maar zonder de hulp van de mensen die mij in deze actie gesteund hebben, had ik dit niet kunnen verwezenlijken. Van het ontvangen geld is pas een deel gebruikt en Charles komt komende week met een plan hoe we nog meer gezinnen kunnen gaan helpen.
In totaal is er tot nu toe omgerekend 120.000 Keniaanse Shilling ontvangen en is er ruim 43.000 uitgegeven. Ik houd jullie verder op de hoogte.


het landschap rondom het gebied








Margaret, lid van DISC met Peter )r' en zijn broertjes en zusje