De dag van het ziekenhuis

Het is nog donker. Buiten klinken geluiden en de farm worker die naast mij een woonruimte heeft, begint met veel kabaal de morgen. Ik hoor hem plonzen. Niet een douche, maar hup een emmer water en spetteren maar. Een roggeltje en druk gepraat met de werker die al buiten staat. Ik ben dus al wakker voor mijn wekker afgaat. En ik dacht nog wel dat dat al vroeg was. Kwart voor zes en het was nu pas kwart over vijf. Ik ben nog even blijven liggen en uiteindelijk maar gaan douchen. Ja, gewoon onder een douche want die heb ik hier in het vrijwilligeshuis wel. Weliswaar met koud water, maar de temperatuur is hier nooit laag omdat de zon de hele dag op de opslagtank staat. En je wordt meteen goed wakker.


Om kwart voor zeven zat ik met ons crisisje op de boda boda richting de grote weg. Nog geen tien minuten later zaten we in de matatu naar Kijipwa. De OCS, politie, had ons gevraagd eerst daarheen te komen en gezamenlijk zouden we naar het ziekenhuis gaan. Het land was al wakker, het was een drukte van jewelste overal op straat. Overvolle matatu’s en dringen om erin te komen. Het landschap werd heuvelachtiger en velden met sisalplanten schoten aan ons voorbij. Eenmaal bij het politiebureau aangekomen, werd ik doorgestuurd naar een kantoortje waar met een vervaagd verfje opgeschreven stond ‘crime investigation’. Ik kreeg een agent toegewezen die met me mee zou gaan naar het ziekenhuis en nadat hij de file had meegekregen liepen we naar buiten.

‘Waar staat je auto’ vroeg hij zodra we in het zand voor het bureau stonden. Auto, hoezo auto. Netjes antwoordde ik hem dat ik geen auto heb en met de matatu was gekomen. Oeps, foutje, meneer vond het niet zo geslaagd. Een ‘oh, dus we moeten met het openbaar vervoer, zorg dat je de volgende keer wel met een auto bent’ kwam er bitserig uit. Zonder iets te zeggen liep ik achter hem aan naar de weg en na een paar minuten zaten we in een matatu, hij op de bank achter de voorstoelen, bepakt en bezakt want hij had een hele stapel dossiers bij zich en een grote plastic tas met spullen. Ik zat met het kind op de voorbank en het babbelde voluit. De chauffeur lag af en toe in een deuk en vertaalde voor zover hij het kon. Het kindje zag de matatu als ‘van mij’ en alles wat we zagen onderweg zag was van hem. Er werd me een poot uitgedraaid toen ik moest afrekenen. Ik moest niet alleen voor ons twee betalen maar ook voor de agent. Soort straf omdat ik geen auto had. Normaal ben je 70 ksh kwijt per persoon en kleine kinderen gaan gratis mee, dus ik betaalde meer dan het dubbele. Protesteren had geen zin, gewoon betalen werd me toegebeten. Tja….

Om acht uur waren we in Kilifi en we moesten eerst langs het gerechtsgebouw want hij moest daar zijn tas en dossiers afgeven. Ik moest wachten in een ruimte waar horingen gedaan werden en het was een gaan en komen van mensen. Op de binnenplaats stopte een politie vrachtwagentje. Twee agenten voorin en achterin compleet volgeladen met mannen en vrouwen en op de hoeken twee bewapende agenten. Gevangenen die voor hun zaak naar de rechtbank werden gebracht. Hop, tussen alle mensen door en ze werden opgesloten in een soort hok waar ijzeren hekwerken waren aangebracht en de gezichten verdrongen zich voor de hekken. Je ziet wel eens van die taferelen op tv dat mensen opeen drommen achter hekken als er zich iets bijzonders aan de andere kant afspeelt, deze mensen waren er op gebrand zo snel mogelijk geholpen te worden.

Een kwartier later waren we op weg, lopend, naar het ziekenhuis. Een wirwar van straatjes met modderpoelen van de ene naar de andere kant, door de hevige regen van gister en vanmorgen. Uiteindelijk liepen we het ziekenhuis terrein op. Het ingevulde formulier wat als bewijs moet dienen bij de rechtzaak werd door de agent bij een kantoortje ingeleverd en mij werd verteld om op een bankje te gaan zitten wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Kwart voor negen. Ik was benieuwd hoe lang dit zou gaan duren. Voor we weggingen bij Upendo had ik nog snel wat koekjes in mijn tas gestopt en water en helaas was het meer dan nodig. Het was een flashback in time, alsof ik weer in het ziekenhuis in Durban zat. De benamingen hier zijn exact hetzelfde, Outer Patients Department, OPD enz. Het werd een hele zit. Ook hier werden gevangenen gewoon tussen de normale patiënten door geholpen. Met handboeien om en per twee vastgeketend mochten ze de dokter bezoeken. Een groep van tien mannen die allemaal per twee aan elkaar zaten. Om hen heen zwaar bewapende militairen. Om twaalf uur mocht ik bij de arts naar binnen, nadat ze vijf minuten daarvoor pas arriveerde. Nog geen twee minuten later stond ik weer buiten. Of ik er maar even voor wilde zorgen dat er ook een dossier kwam van het ziekenhuis waar het gips geplaatst was. Uh,heb ik niet, dat bestaat niet. Er was gewoon een foto gemaakt en gips geplaatst. Geen dossier, geen zaak. Ik besloot Betty te bellen met de vraag of ze de kliniek wilde bellen voor het dossiernummer naar aanleiding van de foto van vorige week. Een paar minuten later kreeg ik per sms het nummer door. In de tussentijd was ‘mijn agent’ weer op komen dagen en accepteerde het verhaal van de dokter niet. Het is een politiezaak zei hij en dossier of niet, er moet wat mee gedaan worden. Hij verdween naar binnen en even later moest het kind om de hoek kijken. De dokter bekeek de röntgenfoto die ik had meegenomen en constateerde naast de twee breuken die het nu heeft, nog een oude botbreuk. Of ik maar even een totale bodyscan wilde laten maken omdat we dan vast zouden zien dat er meer oude breuken waren. Dit moet als bewijs dienen voor de rechtzaak tegen de vader en stiefmoeder.

Om een uur waren we klaar en liepen we via de rechtbank naar de matatu parkeerplaats. Het werd eerst een ritje naar het politiebureau. Deze keer betaalde ik de ksh 200 die het normaal zou moeten zijn en om half twee stapte ik met het kindje zijn kantoor binnen. Hij gaf me de datum voor de rechtzaak door en merkte toen op dat ik nog niet was wezen lunchen met hem. Lunchen, ja het is best met je. ‘ ‘Lunch? Vroeg ik hem. ‘Ja, het is allang lunchtijd en je zou me meenemen om te lunchen’. Nou dan heb jij iets gehoord wat ik niet heb vriend maar ik heb je niet uitgenodigd voor de lunch. Ik vroeg of ik kon gaan. ‘You are released if you pay me Ksh 1000’, antwoordde hij. Duizend shilling betalen, nou dat dacht ik niet. ‘Thousand shilling’, reageerde ik , ‘in your dreams’. Ik ga je geen duizend shilling betalen. Ik heb hem de 150 shilling die ik mijn broekzak gegeven, over omkopen gesproken. Belachelijk en dit is een politieman. We vertrokken lopend naar de weg, het kleine kindje en ik en wachtten tot de matatu kwam. Voor 50 shilling reden we samen terug naar Majengo. Hongerig en moe. Wat een dag.